Mei 2001 – 8 dagen over de Causse Mejan en Sauveterre

Proloog

Na twee dagen van 700 km zijn we op ons startpunt voor de wandeltocht terechtgekomen, camping "le pont de Tarn" in Florac. Het kostte Petra moeite om het zonnige Eguisheim in de Elzas te verruilen voor een onzekere toekomst hier in het zuiden. Het is bewolkt, maar de temperatuur is aangenaam. De weersverwachting is niet best, maar voorlopig zitten we nog voor ons tentje naast de auto naar de kabbelende rivier en de vogels te luisteren. Morgen wordt het anders, we hijsen dan de rugzakken op en vertrekken voor een tocht van ruim een week over de Causses ten westen van Florac. We hebben eten voor 4 dagen en een beetje extra. In totaal zit ik net boven de 20 kilo en Petra op 17kilo, zwaar zat dus. Florac ligt in de Tarn vallei en de wandeltocht morgen begint met een klim de vallei uit naar de hoogvlakte, de Causse Mejan. De rest van de week zullen we nog een paar keer omhoog en naar beneden moeten, maar in het algemeen lopen we redelijk vlak.

Dag 1, Florac – L’Hom

Florac 9:00 uur

Klaar voor vertrek. Vannacht regende het zachtjes, dus de tent is helaas nat. Maar nu is het een droge lekker frisse ochtend. Ik had mijn alarm op 8:00 uur gezet, maar om 7:00 uur lag ik al naar de vogels en de kikkers te luisteren, toch een beetje spanning, denk ik. Het kost altijd een beetje wilskracht om de auto vol luxe achter te laten en om met een rugzak vol hardkeks op pad te gaan. De Causse Mejan, waar we tegenop moeten, torent boven ons uit, vijfhonderd meter hoog, hoeveel wolkenkrabbers zijn dat? Na het ontbijt nog even goed rondkijken of we niets vergeten zijn en dan op weg. Shit, het begint zachtjes te regenen…

11:30 uur

We zijn ongeveer halverwege de klim. De zon is gaan schijnen en het zweet staat ons in de schoenen. Maar wat is het schitterend hier. Het paadje voert langs weides vol orchideeën, klaver en andere vrolijk gekleurde bloemen. Het ruikt naar bloeiende brem en meidoorn en de vogels doen een wedstrijd wie het hardst kan zingen. Super lente dus. Het is halfbewolkt en heiig, maar toch is het uitzicht erg mooi. Als je stijgt dan lijkt de wereld altijd razend snel onder je weg te vallen. Een uur geleden verlieten we Florac, maar nu lijkt het al ver onder ons. Wat helaas niet snel wegvalt is het verkeerslawaai. De bewegende stipjes op de wegen in de verte maken onevenredig veel herrie. Maar dat lawaai zullen we in de loop van de dag ook wel afschudden. Het gewicht van de rugzak valt mee, Petra lijkt het zwaarder te hebben, ik denk dat ik maar wat gewicht van haar overneem. Ondanks dat het een beetje haar eigen schuld is. Ze heeft veel minder getraind dan ik en staat erop "de stam van de holebeer" in haar rugzak mee te nemen, een boek van 1000 bladzijden ofzo. Naja, een klein uurtje zwoegen en we zijn boven en dan is de rest een makkie. Dan nog 18 km redelijk vlak naar L’Hom.

13:30 uur. Le Pradel, Causse Mejan.

Het laatste stuk omhoog was wel wat verhittend, maar al met al viel het ontzettend mee. Het wandelen, rennen en fitnessen heeft geholpen, ik ben nog nooit zo gemakkelijk omhoog gegaan. De Causse ziet er op het eerste gezicht minder indrukwekkend uit dan de klim ernaar toe. Lage struikjes en gras. Af en toe wat rotsblokken, maar wel bloemen en drukdoende vogeltjes. Het is nog steeds grotendeels bewolkt, maar als de zon er af en toe doorheen komt brandt hij vel. Ontzettend leuk om weer op pad te zijn. We lunchen hier in de buurt van een boerderij en net als vanmorgen bleven de hardkeks toch in de rugzak. Stokbrood met geitenkaas en Petra toverde zelfs nog een grote droge worst uit de Elzas te voorschijn, jam, jam…

16:30 uur

Al uren geen markering meer gezien. Het regent en in de verte onweert het, dit is geen fijne plek om onweer te krijgen. Onbeschut en geen plek om te schuilen. Onze route loopt hier dwars door het open terrein, tussen heuvels en rotsen, kompas-werk. Gelukkig heb ik mijn GPS, dus verdwalen kunnen we niet, verkeerd lopen wel. We zijn er nog lang niet trouwens, maar we hebben in ieder geval weer een pad gevonden. Goddank dat ik een kwartier voor we vertrokken, toch besloot om mijn regencape mee te nemen. Hahahaha, dit is kicken!!!

20:00 uur L’Hom

Tjemig wat een dag. Mijn voeten branden, mijn spieren trillen en mijn maag rammelt. We waren het pad na een paar minuten al weer kwijt en zijn op een strakke kompaskoers doorgelopen, heuvel op, heuvel af , af en toe over een hek klimmend. Het bleef regenen en opeeens kwamen er wolken over een bergkam zetten zodat we binnen een paar minuten in een potdichte koude mist zaten. Onze energie begon wat minder te worden en we kregen het koud, gelukkig had ik naast mijn regencape ook mijn dikke fleecetrui nog ingepakt. We waren alle oriëntatie compleet kwijt en ik ben nog nooit zo blij met mijn GPS geweest. Ik programmeerde de coördinaten van het gehucht Villeneuf en we volgden vanaf dat moment het pijltje op de GPS. Tot we vlakbij het dorp waren leek het onmogelijk dat hier een dorp zou zijn, maar opeens doemden er wat huisjes op precies waar mijn GPS aangaf. Ik ben ervan overtuigd dat we zonder GPS absoluut gestrand waren vannacht. Pjew, dit is qua navigatie de moeilijkste route die we ooit gelopen hebben, we hebben in totaal nog geen 5 markeringen gezien. Bij Villeneuf zaten we er na 8 uur behoorlijk doorheen, maar we moesten nog een uur verder lopen, op onze soppende schoenen. Mijn camera heeft het door de nattigheid begeven en toen we na 20 minuten ontdekten dat we de verkeerde kant opliepen, moest ik wel even wat woede wegslikken. In het dorp Le Veygalier werden we vreemd aangekeken, maar ze konden ons vertellen dat de gite d’etappe in L’Hom open was. Nog een kwartier plonzen en soppen en we bereikten de gite. We kregen voor 120 franc een prachtig plekje met een haardvuur. We hingen alles te drogen en maakten iets waar Petra vanmiddag al over liep te fantaseren: hutspot. Petra vond vier vriendjes buiten onze deur, vier Siamese katten, die ze onze kostbare worst op ging zitten voeren, grrr. Tjonge, wat ben ik blij dat ik binnen zit nu, het was een zware eerste dag, pjew, ik ben doodop, maar het voelt lekker. Nu een whisky en over en sluiten….

Dag 2, l’Hom - Meyrueis

8:00 uur L’Hom

Oei, spierpijn, vooral de spier bij mijn linkerheup. De meeste spullen zijn zo goed als droog, alleen het belangrijkste niet, de schoenen. We hebben van het soppen van gisteren geen blaren overgehouden, dus hopelijk gaat dat vandaag ook goed. Het is droog, wel bewolkt, maar gelukkig droog. Het landschap doet hier wat Engels aan, groene heuveltjes gescheiden door muurtjes. Het is nergens aan te zien dat we op een hoogvlakte zijn, alleen aan de wat vroege lente. De bomen zijn nog in de knop en niet uitbundig groen. Maar ook dat is nauwelijks te zien, want er zijn hier bijna geen bomen. De verdwenen energie is weer terug en de honger na een grote bak cruesli-plus verdwenen. Ik heb zin om weer het landschap in te trekken.

11:30 uur

Wauw, de ontberingen van gisteren zijn we helemaal vergeten, wat een schitterend gebied. Gisteren zag ik niets anders dan water, mist en modder. Maar nu ziet de wereld er heel anders uit. We verlieten L’Hom tussen wat kakelende kippen en luierende honden door en kwamen in de "chaos" terecht. Een bizar gebied van rechtopstaande stenen en groene veldjes. Navigatie was weer bijna onmogelijk, dus we trokken er op goed geluk doorheen. Af en toe zien we de rand van het plateau, waar grote wolken omhoog komen stomen en af en toe met hun mistige vingers over de rand grijpen, alsof een reus van wolken probeert het plateau op te klimmen. De chaos maakte plaats voor uitgestrekte bloemenweitjes vol orchideeën en bloeiende klaver. We pauzeren nu op de rand van een soort amfitheater waar vogels en krekels een concert geven, schitterend. Het is bewolkt, maar warm genoeg en onze natte schoenen spelen ons niet al te veel parten. We kwamen net bij een boerderij twee Belgische toeristen tegen die bij hun auto stonden. Ik zag de man naar zijn keurig gekapte en geparfumeerde echtgenote kijken en toen naar ons hoe we langs het bord "zone naturel" verboden voor motorvoertuigen, het landschap in verdwenen. Misschien had hij een blik in zijn ogen van "dat wil ik ook". Yeah, ik wil het ook, en ik doe het ook, yes!

13:30 uur

Lunchpauze, zo lang als we willen. We zijn nog ongeveer een uur van Meyrueis en we zitten net onder de top van de Serre de Pauparelle, ongeveer een kilometer in de lucht. Plat op onze rug met de voeten tussen de orchideeën, kijkend naar het dal terwijl lawaaierige leeuwerikken boven ons een show geven.

16:00 uur. Meyrueis.

Na nog een paar donderklappen hebben we gehaast de aftocht geblazen. Achtervolgt door een zwarte lucht waaruit Thor bliksems naar beneden gooide, liepen we binnen het uur naar Meyrueis. We marcheerden door het dorp naar de camping, waar we snel onze tent opzetten. Toen de laatste haring de grond in ging, barstte de bui los. We smeten de uitrusting naar binnen en doken er achteraan. Bivak binnen 5 minuten, een recordtijd. Mooi, de tent niet voor niets mee gesjouwd en hij lijkt nog waterdicht ook, kicken. Goh, mijn schoenen zijn droog, een half uur lang is alle uitrusting droog geweest, oh well.. Het plan is om het eten vanavond uit het dorp te halen, omdat we nog maar voor 3 dagen eten in de rugzakken hebben. Het dorpje zag er leuk uit trouwens, hopelijk wordt het nog droog, zodat we wat rond kunnen wandelen. Ach, anders maar weer een regencape aan. Ondanks de regen vermaken we ons nog uitstekend.

17:00 uur

Het regent nog steeds pijpenstelen. Ik heb geen boek mee, dus ik kan alleen wat naar het tentdoek staren, terwijl Petra in "de stam van de holenberen" verdiept is. "Babbel maar tegen je notitieblokje" zei ze, toen ik begon te filosoferen over het tijdsbesef, naja, bij deze dan. Ik begon te vertellen hoe je normaal gesproken altijd te weinig tijd hebt, maar wanneer je met regen in een tent ligt, lijkt er tijd genoeg, teveel bijna. Eigenlijk wil ik wel naar het dorp voor een wijntje ofzo, maar Petra vind het zonde dat we dan weer allemaal natte troep hebben. Eigenlijk is dat wel zo, behalve de buitenkant van de tent is alles weer lekker droog, Mmmm… Toen de regen minder werd, zijn we de tent uitgekropen en zijn we Meyrueis ingegaan. Bij een epicerie hebben we wat geitenkaasjes gekocht en Petra een lekkere perzik, die we deels op een bankje in de regen zijn gaan zitten opeten. Bij het riviertje stond een kok te vissen, hij sloeg het ene na het andere visje aan de haak, ongelooflijk. We hebben onszelf toch maar even verwend met een vier-gangen-maaltijd in het dorp. Onder het motto om onze voorraden te sparen natuurlijk. Heerlijk gegeten. Leuk dorpje trouwens.

Dag 3, Meyrueis – La Viale

9:05 uur, Meyrueis

We hebben opgebroken en zijn in het dorp op een bakje gaan ontbijten. Brood met geitenkaas, jum, jum. Dankzij een lekkend bakje sardientjes moesten we alleen eerst alles een goede schoonmaakbeurt geven, bah. Omdat de tent nat is, hangt hij nu achter aan mijn rugzak en is het gewicht niet meer zo lekker verdeeld, ik wordt wat achterover getrokken. Maar de spierpijn van de eerste dag is bijna verdwenen gelukkig, mijn lichaam begint gewend te raken. Petra heeft nog wel wat zere schouders en haar voeten zijn ondanks het intapen een beetje kapot. Dat komt vooral doordat de schoenen zo nat waren. Vandaag wordt een redelijk lange dag, we klimmen weer naar de Causse Mejan en moeten dan 20km naar La Viale. Waarschijnlijk nemen we daar de gite d’etappe. We kunnen de Causse niet zien door de wolken, dus misschien wordt het nog een mistige wandeling.

12:00 uur Causse Mejan

Via een prachtig paadje met een heel geleidelijk stijgingspercentage klommen we weer omhoog naar de Causse Mejan. Gisteren was het stadje een welkom toevluchtsoord met het onweer op onze hielen, maar nu was het ook wel weer leuk om het geroezemoes achter ons te laten en weer de wijde wereld in te trekken. We moesten nog even gniffelen toen we een groep oudere Duitsers tegenkwamen die een reisgenoot kwijt waren. We hadden hem namelijk een poosje terug gezien, waar hij vredig in zijn eentje een krantje zat te lezen. Goh, wat ben ik blij dat ik niet in een groep oudere Duitsers zit, arme man. We stegen langs de spectaculaire Gorges de la Jonte omhoog, tot we bovenop de Causse in een kaal landschap kwamen. Af en toe een boerderij met een weiland of een dennenbosje, maar het meeste was gewoon een groen heuvelig landschap met hier en daar een struikje. We lopen nu op de GR6, een goed begaanbaar en duidelijk gemarkeerd pad. We moeten redelijk ver vandaag, dus stappen we behoorlijk door.

14:30 uur, Hielzas

Het landschap werd wat saaier en in een hoog tempo liepen we door, alleen af en toe stoppend om onze voeten af te laten koelen. De zware rugzakken begonnen ook wat te snijden en we waren blij toen we Hielzas bereikten. We kwamen langs een fromagerie, waar we een flesje wijn, een pak melk, een potje jam en een potje kastanjepuree kochten. Iets buiten het dorp zijn we gestopt voor de lunch. De zon is gaan schijnen, dus we laten ook de natte tent en de klamme slaapzakken drogen. Hopelijk heeft het zin, want er komen alweer gigantische cumulussen aandrijven. Tot mijn ongenoegen is de roodwitte markering van de gemarkeerde route in de topoguide af gaan wijken. We volgen de roodwitjes, maar we moeten wel even goed alert blijven nu. We zijn nog ongeveer anderhalf uur van La Viale af, ons einddoel voor vandaag.

18:30 uur La Viale.

De laatste uren liepen we door sprookjesachtig bos, omringt door vogels. Een paar luidruchtige koekoeken en boven ons een paar enorme gieren. Het was drukkend warm en in de verte begon het alweer te rommelen. We naderden La Viale over een prachtig paadje en werden verwelkomd door een boer die zijn schapen uitliet. We vonden de gite en kregen te horen dat er nog 12 mensen kwamen, maar nu waren we nog de eersten. We hebben dus lekker een goede plaats op de slaapzaal uitgezocht, met controle over het raam, heheheh. Daarna voor het eerst in 3 dagen gedouched en schone kleren aan, ik voel me als herboren. Als oorlogsbuit hebben we ook nog een klein flesje wijn en een grote geitenkaas die we nu in de tuin naar binnen aan het werken zijn, aaahh. Wel een beetje gespannen in afwachting van een groep schreeuwende kinderen. Het was een lange dag, ik voel me heerlijk rozig en voldaan. We eten vanavond in de gite, ik ben benieuwd.

21:30 uur

Goh, dat was lekker zeg. Allemaal zelfgemaakte produkten van de boerderij waar we logeren. We zaten aan de tafel met een Belgisch/Filipijns stel, zodat we ook nog wat te babbelen hadden. De man was een ex-rugzakker, die nu vrouw en kind had, het kind noemde hij "hiroshima" omdat ze zoveel van zijn oude leven verwoest heeft, hehehe. Voor de zoveelste keer ben ik blij dat ik gewoon een rugzakker ben, die het leven van anderen eventjes aanziet en dan weer verder trekt. De groep van 12 zijn geen schreeuwende kinderen, maar schreeuwende volwassenen. Franse wandelaars, met al een paar flessen wijn achter de kiezen.

Dag 4, La Viale – Les Vignes

7:00 uur. La Viale

Shit, de man met de hamer. Ik had na de dorstige dag gisteren wat extra water moeten drinken in plaats van wijn, stom, stom, stom…wanneer leer ik het nou eens. Een paar aspirines en proberen te ontbijten dan maar.

8:00 uur

De schade is niet al te groot gelukkig, de aspirine doet zijn werk. Klaar voor vertrek, lekker vroeg weg.

12:00 uur

Pjew, een GPS betekent nog niet dat je niet verkeerd kan lopen. We hebben verschrikkelijk lopen zoeken en dwalen en zijn 2 uur later in Cassagnes dan de topoguide aangeeft. Maar who cares, wat een prachtig bos. Bloemen, vogels en krekels. Overal mos en dennenbos. Het hoogtepunt was een prehistorische grottennederzetting, waar we zelfs grotschilderingen vonden. Ik weet niet of die echt oud waren, maar het zag er leuk uit. Het paste helemaal in Petra’s boek. We verlieten de nederzetting door twee enorme stenen bogen, prachtig. Even later kwamen we de eerste mensen van vandaag tegen, de lawaaierige Fransen uit de gite, voortstappend alsof ze helemaal geen kater hadden, pfff. Een van de mannen wilde hoffelijk Petra’s rugzak aangeven bij een moeilijk stuk rots, maar hij krakte bijna door zijn rug toen hij de bijna 20 kilo optilde."ou,lala, die ruuksak ies zwaar zek!" We hoorden hem nog minutenlang over Petra’s rugzak praten, tegen de rest. Ze zullen wel denken, Nederlanders, met zakken aardappelen en campinggas…Zover mis heeft hij het dan ook niet eigenlijk.

13:30 uur

Het afgelopen uur hebben we over de balustrade van de Gorges du Tarn gelopen. Een smal paadje naast een 400 m. diepe afgrond, waar je je af en toe echt even goed moest concentreren. Prachtige uitzichten. We lopen nog steeds over mossige paadjes vol bloemen, schitterend. Tot zover is dit een enorm afwisselende tocht, elke dag zijn we weer verbaasd over iets, leuk.

15:00 uur. La Bourgarie

Na een uurtje zwoegen in de hitte zijn we op een veldje neergestreken voor de lunch. We zijn al uren en uren onderweg en hebben nog niet veel gerust. We doen er weer veel langer over dan de tijd die er voor staat en dat doet ons vrezen voor morgen. Morgen moeten we namelijk zeven en half uur lopen, waaronder de klim vanuit de gorges du Tarn naar de Causse de Sauveterre. Dat kon wel eens en heeele lange dag worden. Maar voorlopig eerst lunchen op netto anderhalf uur van Le Vignes, ons einddoel voor vandaag.

18:00 uur. Le Vignes

Wat is het heerlijk om aan te komen, oef, mijn voeten branden van anderhalf uur asfalt in speedmars tempo. Maar we werden beloond met een gelukje. Net voor we de brug van Le Vignes bereikten zagen we een bord "camping, ouvert". Net naast de brug aan de rivier in plaats van een kilometer buiten het dorp zoals in de topoguide stond. De afdaling van 450 m was lang, maar niet verschrikkelijk lang. We hebben nu de Causse Mejan verlaten en zitten dus op de bodem van Gorges du Tarn. Morgen klimmen we aan de andere kant weer omhoog naar de Causse Sauveterre. Lekker dat we weer kamperen, de eerste keer dat we in het gras voor de tent kunnen liggen en ons eigen potje koken. Even kijken of ik een flesje wijn kan scoren bij de receptie. Ik weet het, ik leer het nooit.

Dag 5, Les Vignes – La Canourgue

8:00 uur Les Vignes

Zo net een bord pasta al Funghi achter de kiezen. Dat kostte de nodige moeite, want mijn benzinebrander had het opgegeven. Nadat ik hem gisteravond helemaal ontmanteld had en weer in elkaar had gezet deed hij het eerst een beetje, net genoeg om in een half uur water te koken voor rijst. Vanmorgen weer helemaal niks. Ik zocht in de branderzak naar een oplossing en vond een tube "pumpcub oil". Huh? Pumpcub oil? Ik had in de pomp inderdaad een soort rubberen kommmetje gezien, het zuigertje, dus ik maakte de pomp open en deed olie op het zuigertje, en voila,, pasta di papa.

Brrr, het gaat pijn doen vandaag, 400 m. omhoog, 25 km.lopen en weer 400 m. omlaag. Maar we hebben daglicht in overvloed gelukkig. Oh, weer aan het werk, Petra kijkt op van haar boek en bestelt nog een kop koffie.

11:00 uur Causse Sauveterre, Point Sublime

We zitten weer hoog boven de Gorgen du Tarn op een prachtige plek die de naam "point sublime" eer aan doet. We hebben de lange mars naar La Carnouge iets verkort door omhoog te liften, naar de rand van de Causse, geen overbodige luxe vandaag. Veel asfalt tot zover, we maken wel een goede tijd zo, maar het gaat wel branden aan je voeten en je hebt last van auto’s en motoren. Die motoren zijn sowieso shit, die hoor je zelfs ver beneden in het dal over de weg knetteren, asociale eikels, bah (sorry Erna). Jammer dat het wat heiig is, anders had de enorme Gorge du Tarn er nog spectaculairder uitgezien.

11:30 uur St.Georges-de-Levejac

Goh, alsof we alle tijd van de wereld hebben, zijn we een half uur later in dit dorp neergeploft voor een vervroegde lunch. Ik heb zo’n zin in een omelette, dat ik zelfs bereid ven om tot 12 uur te wachten, tot de keuken opengaat. Ondanks dat we niet buiten mogen eten. 10 km. gelopen, nog 15 km. te gaan.

14:00 uur Le Ricardes

De franse omelet in St.Georges was wat ze in Spanje een Franse Omelet noemen, namelijk niets anders dan geklutst ei. Naja, met het stukje stokbrood erbij nog steeds een stuk lekkerder dan hardkeks met leverpastei. We schrokten de omelet naar binnen en toen we naar buiten liepen, kwam het boertje naar binnen dat ons eerder op de dag de veranderde GR6 route had laten zien. We schudden even handjes en grijnzend bracht hij ons naar de straat, waar hij op een bospaadje met een roodwitte GR markering wees. Zwaaiend naar het boertje en de waardin verlieten we het dorp, grappig. Het pad voerde langs mooie velden en door een dicht bos tot we bij het verlaten dorpje "Le Ricardes" kwamen. Een beetje een spookachtige plek met bemoste stenen muurtjes in een donker dennenbos. Terwijl de lege ramen van het huis ons aanstaren. We komen veel van dit soort ruines tegen, die teruggegeven zijn aan de natuur. De reden schijnt te zijn dat het heel moeilijk is om hier boven water vast te houden omdat het een kalkplateau is. Geen rivieren of meertjes. Nog tweeenhalve loopuren naar La Canourgue.

16:00 uur. Les Rouges Parets.

Het laatste dorp voor de afdaling. Even wat regendruppels en een donderklap, dus we genieten nog even van de veiligheid van een schuilhutje. Moeilijk om te schrijven, want een Schotse Collie probeert mijn handen af te likken, omdat ik net het laatste stukje Elzasworst naar binnen heb gewerkt. Net op het pad kwamen we een enorme kudde schapen tegen, die het hele pad blokkeerde en niet meer naar de herderin luisterden. Toen wij wegliepen kwamen ze allemaal achter ons aan, in plaats van achter de herderin aan, hahaha. Ik moest al mijn herderscapaciteiten ontplooien om de beesten in de wei te krijgen. Ik liep een stukje terug tot de kopgroep het weiland zo’n 10 meter voorbij waren en toen rende ik op ze af. Ze draaiden zich in paniek om en probeerde terug te rennen. Lukte natuurlijk niet, want er bevond zich een groot peloton van bijna solide schaap achter de kopgroep. De pressie nam toe tot het punt dat de kudde letterlijk de wei in geperst werd en toen bleven ze achter elkaar aan rennen,, hahaha, kicken.

20:00 uur La Canourgue

Eigenlijk La Motte, twee dorpen verderop, omdat de @&*@!! camping niet meer bestond in La Canourgue. We hebben na de laatste rust nog tweeenhalve uur, zonder te rusten, doorgesjokt, tot we hier op de camping terecht kwamen. Eigenlijk is hier het idee voor deze tocht geboren. Toen we twee maanden geleden van onze wandeltocht in Catalonie naar huis reden, hebben we overnacht in La Canourgue. Helaas regende het toen en was het veel te nat en koud om te kamperen. Buiten het hotel in La Canourge zat een rood-witje op een paal en ik droomde toen een beetje weg. Uiteindelijk heb ik met dat beeld deze tocht gepland en ondanks de vermoeidheid heb ik toch nog even flink gegrijnsd tegen het roodwitje bij het hotel in La Canourgue waar we net langskwamen. (Helaas zijn we de sleutel van de kamer, die we per ongeluk hebben meegenomen naar huis ,vergeten, en kunnen we die dus nu niet afgeven) De brander heeft weer kuren en doet het maar net, maar toch is het gelukt om Nasi Sate te maken. Pffff, wat een dag zeg, ik van bijna om en zie scheel van vermoeidheid. Morgen gelukkig wat rustiger.

Dag 6, La Canourge – Le Clos Bas

8:30 uur La Motte

Het lichaam doet minder pijn dan verwacht, het enige dat ik echt voel is de snee in mijn duim, waar ik me gisteren met mijn mes in sneed. Eigenlijk een wonder dat ik verder niet beschadigd ben, wat ik ben een paar keer heel gemeen keihard onderuit gegaan. Eenmaal gleed ik op een modderig paadje uit en bleef naar beneden glijden tot ik bij een afgrond tot stilstand kwam, brrr. We hebben ons plan iets aangepast, in plaats van via Chanac gaan we via Ste-Enime. We lopen dan een dag langer en komen weer bij de gorges du Tarn. De reden is dat we dan niet wild hoeven te kamperen halverwege, daar houdt Petra niet zo van. Vandaag hebben we dan 5 loopuur in plaats van 7 en eindigen bij een gite. De brander werkt nog steeds slecht, maar we krijgen het water warm. Mijn laatste idee na de olie, minder druk, schoonmaken, strakker dichtdraaien is om de benzine bij te vullen. Als dat nog niks oplost moet ik thuis maar een nieuwe pomp kopen.

11:00 uur

We zijn teruggelopen naar La Canourgue en we hebben wat voor de lunch gekocht, brood, kaas en melk. Op het dorpsplein hebben we een sappige perzik zitten eten, terwijl we het gezellige zaterdag ochtend gedoe zaten aan te kijken. Het kostte even wat moeite om de rugzakken op te hijsen en te vertrekken.Via een stijl paadje stegen we snel boven het dorpje uit en al snel waren we weer volledig ondergedompeld in bloemige weitjes vol vogels en krekels. Er begon zelfs een nachtegaal voor ons te zingen. Het is zonnig, maar wel heiig helaas. Een echt heldere dag hebben we nog niet gehad.

Ik zit een poosje alleen te luisteren, om te kijken hoeveel geluiden ik kan onderscheiden. De wind door de dennenbomen boven me, krekels om me heen, verschillende soorten zangvogels, een koekoek. Bijen die als raceauto’s langs zoeven, een koeiebel in de verte. Er lijkt bijna een ritme in te zitten, iets dromerigs slaapverwekkends. Maar voor ik in slaap kon sukkelen werd het ritme verstoord door het briesen van een paard en het gekataklop van paardehoeven, ruiters.

13:00 uur Les Fons

Het is warm vandaag. Zwijgzaam sjokken we door een bosrijk boerenlandschap. Af en toe wat koeien of schapen en zelfs twee rugzakkers. De hitte werd vermoeiend en ik ben best blij dat vandaag een relatief korte dag is. Gelegenheid voor een heerlijk lange siësta. Oei wat smaakt die koude melk en geitenkaas verrukkelijk. Nog even wachten tot Petra indommelt, dan kan ik haar boek afpakken…Op de plaats rust, zzzzz

16:30 uur Cros Bas

Pjew, zweten. Ik ben niet zo heel goed in warmte. Gelukkig zijn we vandaag vroeg op onze bestemming. Een chambre d’hote ditmaal, een B&B waar we vanavond ook kunnen dineren. 340 franc inclusief diner en ontbijt, niet slecht. Goh, wat een luxe, 2 keer douchen in 2 dagen, belachelijk. Ik heb gelijk maar even mijn kleren gewassen, dus de vuile was tas is weer leeg. Toch is kamperen leuker, maar ja, leuker kan niet altijd. Vanmiddag in de hitte begon Petra het tafereel aan zee te scheppen. Beetje zwemmen, lezen onder een parasol, zeevoedsel eten en een groot glas koud bier. Sindsdien krijg ik dat grote glas koud bier niet meer uit mijn gedachten, zucht. In het dorpje hier is niets, dus mijn hoop is gevestigd op het stadje St. Emine morgen

18:00 uur

We hebben even door de "stad" gezworven. Hetzelfde heksje dat ons de weg naar deze boerderij wees, zat nog steeds in het strategische middelpunt van dit dorp. Ze vertelde dat er hier maar liefst 3 bewoonde boerderijen zijn, waaronder degene waar wij logeren. We hebben al driekwart van de totale bevolking ontmoet. Tot het diner heb ik niets meer te doen, dan naar de kippen staren en naar de vogels te luisteren. Kostbare tijd, zelfs vakantietijd, is iets onbelangrijks geworden, dat gewoon hetzelfde trage luie tempo volgt als de rest van de omgeving. Hoe langer ik op deze manier reis, des te meer kom ik zelf ook in dat tempo terecht. Niets moet meer perse en ik kan gewoon glimlachend naar de kippen zitten staren tot aan het diner. Het is natuurlijk maar tijdelijk, na de reis moet er weer van alles, maar ik vind het altijd erg geruststellend dat ik een manier gevonden heb om mezelf in deze modus tranquilitatis te brengen. Al zou je zeggen dat er efficiëntere manieren zouden moeten zijn dan een week met 20 kilo op je nek rond te zeulen. Er fladdert een kip, er tjirpt een krekel en het diner is nog oneindig ver weg.

Dag 7, Le Cros Bas - Ispagnac

7:30 uur Le Cros Bas

Lekker geslapen in een echt bed. Een merel begon vlakbij een slaapliedje te zingen tot het donker was en vannacht waren het uilen en krekels die voor het achtergrondgeluid zorgden. De haan maakte ons wakker en nu fluit, tsjirpt en zingt alles weer. Het is strakblauw, voor het eerst. Het wordt warmer dan gisteren, daar zie ik wel wat tegenop. Verder wordt het geen superzware dag, denk ik. We hebben trouwens ontzettend lekker gegeten gisteren. Een viergangen maaltijd van zelfgemaakte ingredienten, wijn, koffie, heerlijk.

11:00 uur, Champerboux

Het gaat hard, we hebben 2 uur zonder rust doorgelopen en volgens de topoguide hebben we nu tweeenhalf uur afgelegd, voor op schema dus. Het eerste half uur was lekker fris en dan zijn je zintuigen nog helemaal helder. Daarna werd het al snel warmer, maar het is nog niet vervelend heet, dat komt nog wel. Het plan wijzigt waarschijnlijk weer. Omdat we vandaag goed lopen en het morgen nog heter wordt, gaan we proberen Ispagnac vandaag te bereiken. In plaats van een comfortabele 5 uur dag wordt het dan een 8-uur dag, slik. We beslissen over een uur.

14:00 uur Causse Sauveterre

De plannen veranderen elke pauze. Ik had Ispagnac alweer opgegeven omdat het bloedheet geworden is, er is bijna geen wind en bijna geen schaduw. Maar ons tempo is zo hoog dat we nu op minder dan 3 uur van Ispagnac zitten en de enige gite d’etappe tussen hier en Ispagnac is al over een kwartier. Volgens mijn berekeningen met GPS, kompas en streepjes op een papiertje zetten, zitten we na een loopuur precies in het enige stukje schaduwrijke bos op de route. Na twee loopuren moeten we dan ongeveer op de rand van het plateau aankomen, waarna alleen de 300 m diepe afdaling naar Ispagnac volgt.

15:30 uur

Dit is wel even afzien zeg, pffff. Na 23 km houden we ons nog even vast aan het laatste stukje bos voor we het laatste kale stuk gaan oversteken. De planning klopt, dus we mogen hier ruim een half uur blijven zitten. We zweten ons te pletter en we zijn dorstig, maar het water is even op rantsoen. We hebben samen nog net iets meer dan een liter. Nog zo’n 7 km te gaan, ik denk niet dat we zo’n dag van 30 km een week geleden hadden gekund. Pjew, mijn koninkrijk voor een groot glas bier. De Causse de Sauveterre is hier trouwens op zijn mooist. Af en toe lijkt het zelfs wat op de Vercors. Het pad liep af en toe langs de rand van de Gorges du Tarn, waar we honderden meters lager de koude rivier zagen lopen. Even wat eten en dan weer een uur zwoegen. Ik verheug me op mijn kampeerplekje vanavond.

18:30 uur. Ispagnac

Allemachtig, au, pffff. Tent staat, leuke plek, zere voeten, trillende spieren, 30km, aaarch, effe plat…

19:30 uur

Soepje gemaakt en een uurtje gerust. Petra heeft zelfs een poging gedaan om fruit en koud bier te halen, maar we waren vergeten dat het , euh, Pinsteren,? Pasen? Of gewoon zondag? Is…Kweenie, de winkel was in ieder geval dicht. Gelukkig kamperen we, anders had ik de tent voor niets meegesleept vandaag. Petra is verschrikkelijk verbrand, ondanks haar zonnebrandcreme, ik heb nergens last van. Als troost gaan we zo een sorbet eten op het terras. Ik lig met een zeer voldaan gevoel naar het stilleven van mijn buitensport spullen te staren, tentje, schoenen, brander. Het spul heeft ons toch weer een week bijgestaan. Morgen alleen de 12 km korte wandeling naar Florac, een soort zegetochtje. Geen wekker, geen haast en helaas ook geen kaart. Ach, gewoon de rivier volgen tot aan Florac. Gek, we hebben vanochtend heel licht ontbeten, een broodje jam, niet gelunched en toch heb ik geen honger. Ik vraag me af waar de energie vandaan komt vandaag.

Dag 8

8:30 uur Ispagnac

Het koffiewater staat op, misschien dat ik daarmee Petra uit de tent kan lokken. Ik heb gisteravond alsnog op het terras in het dorp mijn koude bier gehad en Petra haar grote sorbet. We hebben niet echt gedineerd, maar ik heb een tosti en Petra een quiche Lorraine op het terras genomen. Lekker voldaan in het avondzonnetje zitten luieren. Ik maak nu pasta als ontbijt en nadat we ons kampje weer in de rugzakken hebben gepropt, gaan we het laatste stukje naar Florac lopen. Het is een prachtige strakblauwe ochtend trouwens, het zal wel warm worden.

11:30 uur

Het kostte moeite om het leuke dorpje uit te komen. Wonderlijk genoeg begon een mevrouw bij de bakker spontaan te vertellen over het mooie weggetje van Ispagnac naar Florac dat wij moeten hebben, maar geen kaart van hebben. Volgens haar is het gemakkelijk te vinden en is het een mooie route. En ze had gelijk. Het is tot nu toe wel allemaal over asfalt, maar het gaat door een mooi groen kastanjebos en nog geen auto gezien. Ik vond zelfs nog kastanjes van de vorige herfst die nog prima smaakten. Petra vond wat aardbeien en ik jatte nog wat kersen, net een survival. Ik ben blij dat we in de schaduw lopen, want het is bloedheet. Ik ben ook blij dat we gisteren de Causse Sauveterre overgestoken zijn, anders hadden we het vandaag moeten doen. We hebben trouwens geen nadelige gevolgen van de monsterdag van gisteren overgehouden. Al heb ik wel wat onrustig geslapen door wat pijn in mijn spieren en dankzij de 2 liter water die ik voordat ik ging slapen naar binnen goot.

15:30 uur, Florac

Yeehaa! The eagle has landed. We zijn weer terug in Florac. De auto zit onder het stuifmeel (gelukkig nieuwe claritine voor Petra kunnen bemachtigen in de apotheek in Ispagnac) en alles binnenin is te heet om aan te pakken. Voordat we ons momentum verloren hebben we de tent opgezet en de spullen uit de rugzak gepakt om te drogen. Daarna verloor ik inderdaad het momentum en zeeg neer in een stoel! Met een zak chips! En een koel flesje bier! We hebben nog anderhalve week vakantie en voorzichtig begin ik te denken aan een plannetje dat ik een paar dagen geleden in mijn hoofd kreeg: "wraak op de Grand Veymont"