Totale Zonsverduistering, 11 augustus 1999, Saverne - Frankrijk

12:00

Een halfuur voor de totaliteit. Het licht neemt af tot een spookachtig niveau, het verschil met normaal ligt net binnen het waarnemingsniveau. We hebben een eenzame heuvel opgezocht met een vrij zicht naar het westen zodat we de maanschaduw kunnen zien aankomen.

De kerkklokken van de dorpjes om ons heen beginnen te luiden en een paar kilometer verderop zien we een heuvel met een groot kruis waar duizenden mensen zich hebben verzameld en naar de lucht staan te staren. Zo moet het er ook uitzien op de dag des oordeels… iets dat velen voor deze dag voorspeld hebben, brrr. Ik heb een zinnetje in mijn hoofd, "I see you again when the sun turns black and the stars fall from the sky", een bijbelse verwijzing naar de laatste dag. Toevallig valt deze eclips ook nog samen met het maximum van een sterrenregen. De rode maan, het derde teken van het einde, is gelukkig nog achterwege gebleven…

12:15

Ik word nerveus, gespannen, prikkelbaar. Het vreemde "wij-gevoel" van gisteren is weg. Gisteravond stonden we met honderden tentjes dicht opeengepakt. Ieder met hetzelfde doel en iedereen juichend als er weer een meteoor langs de hemel vloog. Nu wil ik me het liefst afzonderen en ik ben blij dat we op een eenzaam heuveltje staan. We staan hier met Peter en Lily en nog een tiental bewoners van het dichtstbijzijnde dorpje. Het is helaas zwaarbewolkt en het wordt merkbaar kouder, veel kouder. Nog 10 minuten tot de totaliteit.

12:35

Ik bibber een beetje en niet helemaal van de kou. Er was geen scherp afgelijnde schaduw te zien, maar het werd erg donker. Donkerder dan ik verwachtte. Je ogen kunnen de snelheid van het donker worden de laatste minuut niet meer bijhouden, waardoor je een beetje het gevoel krijgt dat je gaat flauwvallen omdat je zwarte vlekken lijkt te zien. Het donker kwam steeds sneller en sneller en in de dorpjes beneden ons zagen we de straatverlichting aangaan. In het oosten zag nog een oranje/geel achtig licht dat snel minder werd. De totaliteit duurde hier 2 minuten. Ik vergat dat het regende en stond met open mond naar de lucht te staren. Heel diep weg merkte ik een vreemde vage angst… zou het wel weer licht worden?

Maar het licht kwam terug, alsof iemand de gordijnen opentrok, veel sneller dan het duister kwam…. Wwwwauw….