5 daagse trektocht over La Gomera - maart 2000

  • De foto's

    • Met Murphy naar Gomera, 24 maart 2000

    Bezwete gezichten, gevloek en getier en een menigte dringende mensen. Ik had er al geen goed gevoel over toen op de veerboot muziek uit de film 'titanic' werd gespeeld. Eigenlijk wist ik zeker dat we op een ijsberg zouden lopen, maar omdat er bij de Canarische Eilanden relatief weinig ijsbergen zijn bleef het bij een onwillige loopplank die ook deze laatste etappe van onze 13 uur durende reis nog even wilde bemoeilijken. Enkele uren eerder was onze grootste angst, waar we vanmorgen nog grapjes over zaten te maken, realiteit geworden. We maakten kennis met het Spaanse 'a manana'...

    Het begon goed vanmorgen, om 4.45 zijn we opgestaan en met de auto naar Schiphol gereden. Alle bagage verdeeld over twee rugzakken, behalve een toilettas en de twee wandelstokken. De eerste kiem van ongerustheid ontstond toen ons vliegtuig naar Madrid met een half uur vertraging vertrok, we hadden immers maar een uur overstaptijd. In Madrid werken ze vaak niet met pieren, maar met grote bussen. De vliegtuigen staan dan ver van de terminals geparkeerd en met een bus wordt je van en naar het vliegtuig gebracht. De piloot had een deel van de vertraging kunnen inhalen, maar Murphy sloeg terug, de deuren van het vliegtuig wilden niet open of de trap had een lekke band, het duurde in ieder geval erg lang voor we het vliegtuig konden verlagen. Toen we 20 minuten later toch de terminal bereiken was het 15 minuten voor het vertrek van onze aansluiting naar Tenerife. In het vliegtuig naar Madrid hadden ze al de gates omgeroepen voor de aansluitingen, zodat de passagiers min of meer gericht konden gaan rennen in plaats van alleen in blinde paniek. Maar onze aansluiting werd niet omgeroepen en we begonnen langzaam te begrijpen wat voor soort dag dit zou worden...

    Zo gauw we de terminal bereikten begonnen we te rennen. Nergens 'transfer' bordjes te zien, dus we renden een trap op achter het bordje 'Salidas' aan, 'vertrekken'. Bij een informatiebalie wezen ze naar D63, een lege gate, en zeiden dat we moesten rennen omdat iedereen al in het vliegtuig zat. We sprintten naar D63 en wonder boven wonder stond er nog een lege bus die ons naar het vliegtuig bracht. We waren opgelucht en blij dat het hadden gehaald, hoe naïef.
    Eigenlijk besefte ik het me wel toen we op weg waren naar Tenerife toen ik me af begon te vragen waarom er al andere mensen op onze plaatsen zaten. Dit zou een van die dagen zijn en hij was nog lang niet om. Eigenlijk was ik ook helemaal niet verbaasd toen op Tenerife na een uur onze rugzakken nog steeds niet van de bagageband kwamen. Daar stonden we, een toilettas, twee wandelstokken en een drup aan onze neus.

    Bij de bagagebalie van Iberia sprak met natuurlijk geen Engels, 'sol Espagnol'. Met veel moeite lukte het om de man duidelijk te maken dat we geen adres op Tenerife hadden, maar dat we nog verder moesten reizen naar een ander eiland, Gomera. Ik probeerde uit te leggen dat we elke dag in een ander pension zouden zitten en dat de bagage dus afhankelijk van de dag dat het aankomt naar een andere plek gebracht moest worden. Volgens mij snapte hij er geen zak van en hij wimpelde ons af met een papiertje en de bemoedigende woorden 'a manana, a manana'. Volgens het woordenboek betekend dat 'morgen, overmorgen of nooit'.

    Onze reisbeschrijving, kaarten en informatie zit allemaal in mijn rugzak, dus we moesten zelf onze weg naar Gomera zien te vinden. Tenerife heeft twee vliegvelden en we wisten nog niet eens op welk vliegveld we zaten! Een geluk was nog dat toen ik vanmorgen de hotel-vouchers in mijn rugzak wilde stoppen dat Petra zei 'zou je die nou niet in je handbagage houden?'. We vonden redelijk snel een bus die naar de haven van Los Christianos ging vanwaar de boot naar Gomera vertrekt. Die informatie hadden we van een klein toeristenfoldertje voor een discotheek die ons op het vliegveld in onze handen werd gedrukt. Grappig hoe zo'n vodje papier dat je normaal gelijk weggooit opeens veel waarde kan krijgen.
    Vanaf dat moment ging het, met uitzondering van die loopplank, weer wat beter. San Sebastian bleek een leuk stadje en we vonden zonder problemen ons hotel. De engels sprekende receptionist kwam met het idee om onze bagage door te sturen naar het adres waar wij ons op dat moment zouden bevinden, hij kende ons SNP schema en zou het regelen. Ik had er niet bijster veel vertrouwen in, maar we hadden geen keuze. Toen we onze kamer opzochten riep hij ons nog na 'SNP left a present for you in your room'. Mooizo, alles is nu bruikbaar, maar het zal ofwel iets onbruikbaars zijn of er gewoon niet zijn. Het laatste bleek het geval, maar we konden er alleen maar om lachen.
    We hebben van Iberia een noodtasje meegekregen met toiletspullen en schoon ondergoed. Nu hebben we dus schoon ondergoed, twee wandelstokken, vier tandenborstels en een heleboel tandpasta.

    Ondanks alles zaten we even later toch met een voorzichtige grijns aan een pizza met wijn, terwijl een nep Julio Iglesias serenades stond te schallen. In een parkje vol katten hebben we nog even naar de vreemde sterrenhemel staan kijken en ons voorgenomen dat dit gedoe niet onze vakantie gaat verpesten. De wandeltocht zal nu wel wat korter worden, maar er moeten toch ook genoeg andere dingen te doen zijn op in een week op een rotsig eilandje van 15 bij 20 km toch?

    Een ongeplande rustdag in San Sebastian, 25 maart 2000

    Lekker geslapen, maar met een schok schoot ik wakker. 'de rugzakken!'. Het was 6.00 en nog donker, maar ik kon niet meer slapen. Ik hoopte dat op een of andere manier de bagage gisteren nog met de laatste boot aangekomen was. Ik kleedde me aan en ging naar beneden, tevergeefs. De dienstdoende receptionist sprak alleen spaans, maar het was wel duidelijk dat onze rugzakken er nog niet waren. Een uur later was er een sprankje hoop. Een vriendelijke meewerkende engels sprekende receptioniste belde voor ons naar het vliegveld van Tenerife en kreeg te horen dat onze rugzakken gevonden waren, yeah!. Waarschijnlijk zouden ze via onze SNP bagagevervoerder naar Gomera gebracht worden. Het was onduidelijk wanneer en er waren veel onzekerheden, maar hoop doet leven.

    We gingen op het dorpsplein ontbijten, hoopvol en in de verwachting dat we nu snel onze rugzakken zouden zien…. Hoe naief. Eigenlijk was het helemaal zo slecht nog niet, in plaats van tegen een berg op te zwoegen zaten we nu lekker in het zonnetje onder wat palmbomen cafe con leche en tortilla's espagnol te verorberen. Gezellig druk, maar niet te druk, aangenaam. Een paar aangename uurtjes.

    Tevreden liepen we terug naar het hotel en de receptioniste schudde haar hoofd. Shit, onze zelfgestelde deadline was nu verstreken en al twee veerboten waren weer aangekomen op Gomera vanaf Tenerife. Na 10:00 uur wilden we niet meer aan de wandeling beginnen, omdat we dan te laat zouden aankomen. De eerste wandeldag was nu definitief afgeblazen.
    De receptioniste probeerde de bagagevervoerder te bereiken, maar de telefoon werd niet opgenomen. Ik begon kwaad te worden en vroeg waar dat bureau zat. Ze legde het uit en Petra en ik gingen op zoek. Ik wist niet precies wat ik er wilde gaan doen, maar ik wilde nu precies weten wat en hoe. Na een hectische speurtocht, waarbij we op elke straathoek een andere kant op werden gestuurd door behulpzame spanjaarden, vonden we het pand. Twee garagedeuren zonder ergens enig opschrift. Een buurman zei dat ze om 11:00 uur dicht waren gegaan en maandag weer open gingen. Shit!!!
    Met grote passen liepen we terug naar het hotel. Het was inmiddels bijna 12:00 uur en dan gaat Spanje een paar uur dicht. We vertelden wat we ontdekt hadden en de receptioniste belde nog een keer naar Tenerife. Nu bleek dat onze bagage Gomera helemaal niet had bereikt, maar in plaats daarvan naar het andere vliegveld op Tenerife was gebracht. Onze rugzakken lagen nu op Tenerife-noord, ver van de haven, ver van Gomera. Maandag zouden ze het nog een keer proberen. Aaaarch. Het meisje begon te giegelen van de zenuwen, dat maakte me niet echt kalmer. Ze belde nu een reisbureautje voor ons, de lokale SNP agent. Ze gaf me de telefoof en ik legde kalm uit dat er NU! Iemand op Tenerife Noord in een auto moest stappen en NU! met onze rugzakken naar de veerboot aan de andere kant van het eiland moest rijden en NU! onze bagage hier moest komen afleveren. Het duurde even voor ik in de gaten kreeg dat ik met de SNP iets verderop in de straat zat te praten. Ik dacht dat ik Iberia op Tenerife aan de lijn had en ze was dan ook een beetje verbaasd dat ik zei dat de kosten door de SNP vergoed werden. Ze dacht dat ik al met de SNP in Nederland gesproken had, maar ik blufte alleen maar een beetje. Ik ieder geval liepen we naar het bureautje en met bloed, zweet en tranen lukte het om in de siesta een labiele afspraak te maken: Iberia zou een taxi sturen met onze rugzakken naar Los Christianos, waar ze bij de ticketverkoop van Fred Olsen gedumpt zouden worden Iemand bij Olsen zou ze op de bagage-trein leggen en wij zouden ze hier in de haven van San Sebastian weer afhalen. Ze keek me een poos aan en trok een onzeker gezicht, 'cross your fingers an pray' zei ze. Ik had hier helemaal geen vertrouwen in en zelfs als de taxi gelijk vertrok uit Tenerife Noord, zou hij de boot maar net kunnen halen.
    Ook het SNP kantoor ging tot maandag dicht, maar het vrouwtje gaf ons haar prive-nummer, voor het geval dat het niet lukte en die kans schatte ze behoorlijk groot. Nadat de boot uit Los Christianos was vertrokken belde ik Fred Olsen om te vragen of mijn bagage aan boord was, maar de telefoon werd niet opgenomen, niet dat ik dat echt verwacht had…
    Zonder veel hoop liepen we na een uur naar de haven. Maar toen het bagagetreintje in zicht kwam werd ik toch zenuwachtig. Geen rode rugzak te zien op het treintje, zucht. Voor het treintje reed een landrover en daar zag ik opeens twee rode rugzakken! Ik keek nog eens goed en herkende onze manier van afbinden en zag allerlei labels met "rush" en "Vermaas". Ik liep richting het treintje en toen verongelukte die, Jezus! Er sloeg iets vast en de landrover werd geramd door het treintje. De landrover stond even op z'n neus en de deur brak open. Dit verzin je toch niet! Mensen haastten zich om de geschrokken chauffeur te helpen en ik haastte me om onze rugzakken uit het beschadigde voertuig te redden. Niemand die iets vroeg of controleerde, maar "who cares", we hebben onze spullen terug! Yeah!

    We hebben met plezier anderhalf uur met onze voeten op onze rugzakken over de zee zitten staren tot om 17:00 uur de bus naar Playa Santiago arriveerde. Met gevaar voor lijf en leden bracht de bus ons langs diepe afgronden naar Playa Santiago. Onderweg kwamen we twee keer tot stilstand omdat de bus ermee ophield. We verbaasden ons er niet meer over. Ook niet toen de chauffeur zei dat de benzine op was. Maar dit bleek een grapje te zijn.
    Wel werden we een beetje ongerust over de tocht van morgen. Tjemig, 1500 meter is echt hoog!
    In Playa Santiago hadden we de laatste kamer in het pension en met een tevreden gevoel maakten we onze spullen klaar voor morgen. Een geruststellend gezicht om de rugzakken, waterflessen en Teva sandalen op een rijtje te zien staan.
    Het diner was redelijk, salade en pizza. Wat veel goed maakte was de serveerster met haar navelpiercing en haar bijna onnatuurlijk vooruitstekende boezem. Lara Croft noemde ik haar. De kunst was om glimlachend oogcontact met haar te krijgen. Ze lachte dan breed en liep dan wiegend en waggelend door het restaurant, genietend van de aandacht. Ach, je moet toch ergens naar kijken als de De BUS een week moet missen.

    Loopdag 1 (26/3): Santiago - Chipude. 19 km, 1400m stijgen, 550m dalen.

    6:45, Playa Santiago.
    De dag van de waarheid.Tegen deze dag heb ik al weken opgezien. De zwaarste dag uit onze wandelgeschiedenis: 1400 meter omhoog, dan 400 meter omlaag over een afstand van 20 kilometer. Er staan 8 uur voor, maar het is ons onduidelijk of dat inclusief rust is. Onze rugzakken zijn zwaarder dan gepland, zo'n 15 kilo. Maar na het gedoe van de afgelopen paar dagen is er geen haar op ons hoofd die nog bagagevervoer overweegt.
    Een voordeel is wel dat dit nu onze eerste dag is, die loopt altijd gemakkelijker dan de tweede dag. Niet qua conditie maar qua spierpijn. We zullen vandaag wel weer wat last krijgen van het "baby-vet" gevoel en energie/suiker gebrek omdat we nog niet in het eetritme zijn.
    Het is zondagochtend en nog donker buiten. We verwachten niet dat we om 7:00 uur ergens eten kunnen krijgen, dus zitten we aan onze hardkeks met leverpastei Ik voel me een beetje alsof we astronauten zijn voor een lancering. Doelbewust en zwijgend maken we onze uitrusting in orde en trekken onze wandelkleren aan. Dubbele sokken, waterflessen gevuld, rugzakken ingepakt met het gewicht op de juiste plekken. We drinken nog even zoveel water als we binnen kunnen krijgen om goed gehydrateerd van start te kunnen gaan. Mmm, ik kan niet eeuwig blijven uitstellen door te blijven schrijven, we gaan op weg. Vanavond zullen we weten of we echt drie sterren wandelaars zijn (deze SNP tocht heeft zwaarte drie, de West Highland Way was zwaarte tweeënhalf).

    12:00 uur Imada, 850 meter.
    Tjemig, wat was ik blij toen dit dorpje opdoemde. De routebeschrijving van de SNP was niet helemaal duidelijk en op een gegeven moment wisten we zo ongeveer zeker dat we verkeerd zaten. De instructie was om niet het pad met de rode stip te volgen, dus we probeerden wat anders. Klauterend en zwoegend over rotsen probeerde we een pad te vinden tot een geitenherder ons terugschreeuwde en breedgebarend probeerde uit te leggen waar het pad naar Imada liep, over het pad met de rode stip. Langs gapende afgronden kronkelde ons paadje omhoog tussen cactussen, vetplanten en palmbomen en rode stippen. Het is hier wel erg mooi. Er is veel vegetatie, vooral cactussen en palmbomen, maar in het lagere gedeelte ook bananenplantages, vijgen en mangobomen. Veel terras-akkers. Om precies 12:00 uur bereikten we de bar in Imada. Een groepje Spanjaarden deden een wedstrijdje wie het hardst kon schreeuwen, tijdens het kaarten. We bestelden er wat te eten en koffie. Niet te geloven dat ik 850 meter heb geklommen voor mijn eerste kopje koffie van de dag.

    14:00 uur. Montana de Juan Romo, 1300 meter.
    Indrukwekkend, we zitten net aan de lijzijde van deze berg. De wereld is verdwenen, beneden ons alleen nog wolken die voorbij razen en het geluid van ruisende bomen die in de harde wind door elkaar geschud worden. 100 meter verderop op het pad zien we wolken over het pad schieten en het geraas dat daar vandaan komt klinkt onheilspellend.
    We hebben volgens mij zo ongeveer ons hoogste punt bereikt. De klim vanuit Imada was erg heet, maar er viel ook wel een last van me af omdat we nu gewoon door moeten naar Chipude. We hebben ons nu ook even wat tijd gegund om te genieten van het schitterende landschap hier. Ruige rotsen, maar barstensvol bloemen, planten en palmbomen.
    Bij toverslag verdwijnt zojuist de wolkenmassa uit het ondiepe dal en aan de overkant doemt een dennenbos op, maar voor ik de zin heb afgeschreven storten zich alweer nieuwe wolken in het dal. We gaan de stormachtige bergkam trotseren.

    18:30 uur. Chipude, 1000 meter.
    Gehaald! Yeah! Iets voor zes liepen we het pension Sonia binnen. We hebben er tien en half uur over gedaan, met netto zes en half loopuren. Die stormachtige kam viel mee en even verderop liepen van het Garajonay Nationaal Park binnen. Dat nationale park is een soort regenwoud, een nevelwoud.
    De cactussen en palmbomen maakten plaats voor laurierbos en gigantische heideplanten. Eigenlijk waren het heidebomen van 4 meter hoog. We liepen nu continu in de wolken en het nevelwoud deed zijn naam eer aan. Een koele verademing na de verhittende klim. We liepen een paar uur op ongeveer 1300 meter hoogte en toen de zon begon te zakken werd het behoorlijk koud. Nog steeds joeg een harde wind de wolkenslierten om ons heen. Volgens mij was ik tijdens de klim iets te veel oververhit geraakt, want ik kreeg een behoorlijke koppijn en werd misselijk. Hoogteziekte kun je volgens mij niet krijgen op 1400 meter, toch? Een paar aspirines, water en een lange rustpauze met soep (zout) en energiereepjes (suiker) loste het probleem op.
    De laatste uren liep ik erg lekker en eigenlijk was ik niet echt heel moe toen we in Chipude aankwamen. Petra heeft ook wat hoofdpijn en heeft wat kapotte plekken aan haar voeten, ze is er wat erger aan toe dan ik. Al met al was het zo'n gekke dag nog niet, al vonden we de klim te zwaar om echt leuk te zijn. Als we een paar uur meer tijd zouden hebben of als we zonder bepakking zouden lopen zou het leuker zijn. Deze tocht is eigenlijk bedoeld voor wandelaars met dagrugzakken en bagagevervoer. Morgenavond komen we terug in ditzelfde pension, dus ook wij lopen morgen licht, omdat we de meeste spullen dan hier kunnen laten.

    Nog even over het eiland. Het is klein en vanaf de hoge toppen zie je altijd wel ergens de zee. Wat ons (vooral Petra) opviel was hoe anders de vegetatie is dan bij ons. Allerlei vreemde bloemen en planten (kamerplanten in boomgrootte). Alles is ook in overvloed aanwezig. Beneden en op de hellingen als (sub)tropische vegetatie en boven als gematigd en soms zelfs tropisch regenwoud, een prachtige afwisseling. De dorpjes zijn hetzelfde als aan de middellandse zee. Wit gepleisterd en vooral 's avonds lekker rumoerig. Geen slechte plek om te zijn, voor een eiland…

    We hebben gedineerd hier in het pension (iets anders is er ook niet) Het was ijskoud in de bar/restaurant en de wind gierde door het lokaal.Er hing een leuk sfeertje, schreeuwende spanjaarden, schetterende tv en tevreden wandelaars (wij). Het eten was lekker genoeg. Sla, aardappels en rundvlees. Petra had een soort dikke erwtensoep en dat was wel erg lekker.

    Loopdag 2 (27/3): naar Alto de Garajonay. 11 km, 550m stijgen, 550m dalen.

    7:15 uur. Chipude, pension Sonia
    Vandaag gaan we naar het hoogste punt van het eiland en we komen vanavond hier terug. 550 meter omhoog en weer omlaag. Omdat we hier weer terugkomen laten we zoveel mogelijk bagage achter. Wonderlijk genoeg voelen we bijna niks van gisteren, geen spierpijn, geen blaren, geen hoofdpijn. Ik heb een beetje stijve enkels en een stijve nek en Petra heeft wat dikke ogen, maar voor wandelbegrippen zijn we in ongewoon goede conditie na zo'n zware eerste dag. Vandaag zou een makkie moeten worden, we hebben er zin in.

    9:45 uur.
    Het eerste half ur ging toch wat stijfjes, ik had wat last van mijn knieen en Petra was gewoon afgeheel moe. Het weer zat een beetje tegen, of mee, afhankelijk van aan wie je het vraagt. Petra houdt van blauwe lucht en zon, ik hou tijdens wandeltochten van een frisse wind en wat bewolking. Ik kreeg vandaag mijn zin.
    We stegen gestaag tussen palmbomen en bloemen richting het grijze wolkendek. De hoogste top gaat schuil in de wolken en aangezien we op weg zijn naar de hoogste top, zullen we waarschijnlijk ook zelf in het wolkendek verdwijnen.
    Gisteren zijn we tijdens de afdaling naar Chipude de route kwijt geraakt en hebben zelf onze weg gezocht. Vandaag lopen we voor een deel over hetzelfde pad als we gisteren gehad zouden hebben en zien we precies waar we verkeerd liepen. We zijn nu even gestopt op zo'n 1300 meter. Weer in de gematigde zone tussen dennen, varens en die vreemde heidebomen. Om ons heen tjilpen tientallen vogeltjes en het uitzicht is prachtig. Bossen, bergen en daarachter de oceaan. Wolken scheren op zo'n 100 meter boven onze hoofden. Een lekkere dag tot zover.

    11:00 uur. Alto de Garajonay, 1487 meter.
    Het hoogste punt van het eiland met een uitzicht van 360 graden van … wolken. Het koffiewater staat op terwijl nevelslierten langs ons heen schieten. Af en toe wordt het aan de westkant even helder en zien we Chipude en verderop de oceaan liggen. Ondanks de wolken vind ik dit een leuk plekje, alleen jammer dat ik nou mijn foto van de grote vulkaan op Tenerife niet kan maken, misschien later.

    13:00 uur. Laguna Grande
    We hebben ongeveer drie kwartier op de top doorgebracht. Best gezellig, maar met twee fleece lagen en onze jassen kregen we het nog koud. Nadat Petra onze laatste sardientje aan een zwerfkat had gevoerd begonnen we bibberend aan de afdaling. Na een kwartier waren we onder het wolkendek en werd het warmer. Weer een kwartier later werd het zonnig en zagen we hoe het klimaat hier werkt. De stijgende lucht veroorzaakt wolken die zich allemaal tegen de Alto Garajonay ophopen. De rest van het eiland is prachtig zonnig! Petra werd helemaal vrolijk, want ze houdt niet zo van wolken. Eigenlijk werd ik ook wel vrolijker en we konden al onze dikke kleren weer uittrekken en in onze T-shirts verder lopen. De lucht was strak blauw toen we Laguna Grande bereikten. Hier is een bar/restaurant die op maandag gesloten zou moeten zijn, maar het was open en ze serveerden heerlijke gamba's! Wat kan een wandeltocht toch leuk zijn (smile).

    14:30 uur
    Oeps, we zijn al bijna weer terug in Chipude, we hebben dus maar een extra pauze ingelast onder wat palmbomen. We willen niet zo vroeg terug zijn in het pension. Zucht, wat een problemen, yeah "Life is a bitch, but we keep on fighting".
    De afdaling vanaf Laguna Grande werd beschreven als Tolkien-achtig. En daar ben ik het zeker mee eens. We kwamen in een donker woud met vreemde kronkelige bomen. Het leek net of ontelbare bemoste armen ons probeerden te grijpen. Het was er kil en vreemd genoeg ook stil, het vogelgezang was verstomd. Het enige geluid was het kreunen en steunen van bomen vergezeld van een vreemd metaalachtig geknars dat ik niet kon thuisbrengen. Na het betoverde bos werd het gelijk warmer en kwamen de vogels terug. Iets verderop hebben we dus aan de kant van het pad ons rustplekje ingericht.

    18:00 uur, Chipude
    We waren op 16:30 weer in Chipude. Vlak voor het dorp kwamen we door een veld vol vijg-cactussen en er zaten wat rode cactusvijgen aan. We hadden pas op tv gezien hoe je die aanpakt. Met een mes haalde ik een paar vijgen van de cactus en met een aansteker brandde ik de stekeltjes eraf. Doormidden snijden en uitlepelen. Ze smaken een beetje naar meloen of mango. Bij de laatste zei Petra dat het onzin was met die aansteker en dat ik het alleen maar leuk vond om vuurtje te stoken. De laatste schraapte ik dus maar een beetje schoon in plaats van te branden en sneed hem doormidden… en kreeg mijn hand onder de stekels, grmpf.
    In Chipude kochten we wat lekkers voor onze eigen tapa's. De olijven konden we zo pakken maar voor de geitenkaas moest ik tot plezier van wat kinderen eerst hard "beeeeh" roepen en een geit nadoen. Rustig dagje vandaag, misschien kan ik mijn ogen nu tot het derde glas wijn openhouden integenstelling tot gisteren.

    Loopdag 3 (28/3): Chipude - Vallehermoso. 19 km, 250m stijgen, 1000m dalen.

    7:45 uur, Chipude
    Het ritueel is weer begonnen, de rugzakken inpakken, waterflessen vullen. Alles past precies en op een of andere manier krijg je dan het gevoel dat het klopt en dat het normaal is om met 15 kilo 20 kilometer door bergachtig terrein te gaan lopen, terwijl er bagagevervoer beschikbaar is. We hebben gisteren een beetje zitten klagen over hoe makkelijk het was, dus misschien hebben we een lesje nederigheid verdient.
    Vandaag wordt het een lange dag, 8 tot 9 uur, 250 meter omhoog, 1000 meter omlaag. Ik heb er zin in, vooral ook het vooruitzicht om vanavond weer op een andere plek aan te komen. Chipude hebben we nu wel gezien, met dat ontzettend koude restaurant. Als we Iberia gewoon hun gang hadden laten gaan dan was vandaag pas onze eerste wandeldag geweest, dat hadden we twee dagen door Chipude kunnen dwalen, slik. Maar er is nog een bar, dus die hadden we eventueel kunnen bezoeken, als hij open was tenminste.

    In San Sebastian ontmoetten we twee meisjes die ook deze SNP tocht doen. Ze lopen een dag achter ons aan. Toen onze bagage niet kwam overwogen we om hun routebeschrijvingen te kopieren, maar ik durfde uiteindelijk toch niet te gaan lopen zonder onze spullen. Gisteravond kwamen ze in Chipude aan en konden we verhalen uitwisselen over de tocht van Playa Santiago naar Chipude. Zij hadden ook veel moeite gehad met de route, op precies dezelfde punten als wij ("volg niet het pad met de rode stip"). Ze waren uiteindelijk wel boven gekomen, maar ze hadden zoveel tijd verloren (met in de zon liggen!! en zoeken) dat ze het laatste stuk zijn gaan liften.
    Als we terug zijn wil ik hier even wat vragen over stellen aan de SNP.

    11:00 uur Nationaal Park Garajonay
    Prachtige route, maar het schiet niet zo hard op, vooral omdat we de juiste route een paar keer maar moeilijk konden vinden. Net na het vertrek liepen we door de prachtige Barranco de Val de Rey, een schitterende kloof vol terrassen en palmen. Diep naar beneden en weer stijl omhoog over een stenig paadje.
    Na de kloof kwamen we weer in het Nationale Park. Een sprookjesbos vol kromme bomen, mos en varens. Het bos opende zich en we kwamen bij een leuke picnicplaats waar we nu wat koffie en hardkeks met vis maken. Een hele mooie dag tot zover.

    13:00 uur, Los Chorros de Epina
    We hebben een extra vier kilometer asfalt gelopen om het uitzicht op de Teide, de vulkaan op Tenerife te zien, maar zoals verwacht was er dankzij de bewolking niets te zien. Een uur marstempo over asfalt is niet zo lekker voor de voetjes, maar we hebben wel even lekker kilometers gevreten. We zijn afgedaald uit het prachtige rustige nationale park en zijn beland op een terrasje waar drie grote touringbussen staan. Verkeer raast voorbij en nog even en ik ga een paar lawaaierige hanen smoren. Het weer is helaas grijs en grauw, maar de mooie natuur in het nevelwoud maakt veel goed. We zijn ongeveer op de helft voor vandaag, nog drie loopuren naar Vallehermoso.

    15:00 uur
    Poepoeh, even rust. De afgelopen uren zijn in behoorlijk hoog tempo gegaan, maar de extra kilometers waren de moeite waard. Het werd opeens een stuk warmer en we kwamen volgens de beschrijving in een soort tropisch regenwoud terecht. Orchideeen en vreemde bomen met lianen en plankwortels. Een heel leuk stukje. We zijn nu bijna bij de afdaling naar Vallehermoso aangekomen en blijven even een poosje rusten onder wat palmbomen.

    18:30 uur, Vallehermoso
    De laatste uren gingen over asfalt, niet zo fijn voor de voetjes. Daarvoor daalden we via een eng glad paadje af, naar een droge rivierbedding. De hele afdaling naar Vallehermoso ging door een prachtige vallei vol landbouw: bananen, sinaasappelen, abrikozen, mango's en ook gewone dingen als sla en aardappelen. Deze kant van het eiland doet zeer vruchtbaar aan. Vallehermoso is een stuk levendiger dan Chipude, ook een stuk toeristischer helaas. Ons pension was niet zo best, een piepklein kamertje zonder douche en toilet. Maar gelukkig kijken we niet zo nauw en is het maar voor 1 nacht. Even douchen en dan eens kijken wat dit plaatsje te bieden heeft.

    Het diner was voldoende goed, ik had zoute garnalen en dooie geit, Petra had iets goors als voorgerecht, een soort koude soep en overgekookte kip. Het eten hier in Spanje is van ongeveer dezelfde kwaliteit als in Engeland.

    Loopdag 4 (29/3): Vallehermoso - Hermigua. 19 km, 800m stijgen, 800m dalen.

    7:00 uur Vallehermoso. Het is nog donker buiten, we hebben ongeveer een half uur voordat het licht wordt. Vandaag wordt een zware lange dag en volgens onze formule (kortste SNP-tijd plus 50% daarvan) hebben we vandaag 12 uur nodig om in Hermigua te komen. Het is eind maart, dus op deze breedtegraad is het net iets langer licht dan 12 uur (Op 21 maart is het overal op de wereld 12 uur licht, daarna neemt de daglengte toe met de breedtegraad). We kunnen het dus net halen en dat gevoel zal ons een beetje opjagen, waardoor we het makkelijk gaan halen, maar wel behoorlijk moe zullen zijn. Maar nu is het nog donker en kunnen we nog even ontbijten. Hardkeks met leverpastij, want de bar zal nog niet open zijn en hoe minder eten we over houden hoe beter. Ik zie geen sterren, dus het zal wel weer een bewolkte dag worden.

    11:30 uur, visitor center

    We hebben er netto al ruim twee en halve loopuren opzitten en het grootste deel van de klim. We vertrokken in de schemer uit Vallehermoso en het eerste uur klommen we stijl het dal uit. Vermoeiend en verhittend, maar wel mooi. Na een paar uur liepen we weer tussen de boomheide en de baardmossen en al snel kwam het visitor center in zicht. Volgens de beschrijving kan je vanaf hier een kortere weg kiezen en moet je het lange stuk na 15.00 niet meer beginnen. Het is nog vroeg en na een lange pauze gaan we het lange stuk doen. Wel leuk hier trouwens, alle voorkomende planten en struiken staan netjes naast elkaar met bordjes (sol Espagnol) erbij. Er komen heerlijke geuren uit het restaurant, maar we zijn sterk en gaan zelf onze Tibetaanse stoofpot maken op het brandertje.

    We namen bezit van een bankje op een verlaten binnenplaatsje. Ik stak de brander en en begon mijn zakje Tibetaanse pot klaar te maken. Toen kwamen er een bus met Belgen en een bus met Duitsers aan en het verlaten binnenplaatsje stroomde vol. Mensen keken ons met open mond aan en de brutaalsten kwamen vragen of ze ons mochten filmen en fotograferen, Jezus! Petra zei dat ze bij de film wel zouden inspreken dat dit nou typisch Nederlanders zijn, die nemen altijd hun eigen eten mee. Misschien hadden we toch beter ergens op een berg gaan zitten eten.

    15:00
    We hebben er nu 4.15 loopuur opzitten, nog 3.5 te gaan ofzo. Het eerste uur vanaf het visitor center was zweten. We moesten een barranco (ravijn) van zo’n 200m diep door. Maar na een uur heb je dan ook wel resultaat, namelijk terug op dezelfde hoogte en een paar honderd meter verder. Niet helemaal mijn favoriete manier van lopen.
    Het volgende stuk was relatief makkelijk, een paar km zandweg en asfalt waar je lekker kon lopen dutten. Aan de andere kant van de bergkam hadden we een schitterend uitzicht over Hermigua en de indrukwekkende bergen erachter. We hebben nu net het asfalt verruilt voor een leuk bospaadje.

    16:00
    We zijn begonnen aan de afdaling naar Hermigua. We zitten zo’n 700m boven het dorp en hebben een schitterend uitzicht. Achter het witte dorp ligt de zee en in de verte is Tenerife duidelijk zichtbaar. De grote vulkaan de Teide steekt overal boven uit. Vreemd, het dorp is nog zo ver weg, nog een paar uur lopen, en toch hoor je hierboven de honden, hanen, kinderen en het verkeer. Zo op het oog lijkt het een korte wandeling, maar schijn bedriegt, deze afdaling gaat pijn doen.
    Af en toe was er wat verwarring over de route en 1 keer ben ik een verkeerd pad ingeslagen. Ik heb bij de foute afslag (die er volgens de routebeschrijving nog niet was) een pijl rechtdoor getekend en het woord ‘SNP’ geschreven voor onze twee collega’s die ons op een dag afstand volgen. Gisteren heb ik op zo’n verwarrend punt een steenmannetje gemaakt, ik hoop dat het helpt.
    De SNP beschrijving is af en toe wat verouderd, dit stuk naar beneden staat beschreven als overwoekerd en moeilijk vindbaar, maar blijkbaar heeft iemand wat aan het pad gedaan, want het is zo ongeveer een wandelsnelweg geworden. Even een hapje en een slokje en dan verder naar beneden.

    19:00, Hermigua.
    We zijn er, tjemig wat een afdaling. De afdaling duurde nog een uur, maar was erg stijl. Eigenlijk was het gewoon nog een uur traplopen met een rugzak nadat je er al 18km en 800m stijging hebt opzitten. Maarja, we doen het ons zelf aan. Dit zal morgenochtend wel pijn doen.
    Nog even wat consternatie toen we het pension Los Telares bereikten. De deur zat op slot en er was niemand aanwezig, shiiit. Toen we wat tervergeefs hadden rondgelopen en wat tervergeefs hadden gebeld kwam er een Nederlandse vrouw langs die ook in het pension zat. Ze wees ons naar een ander gebouw en daar vonden we een briefje op de deur met ‘SNP, Senior Vermaas, room 401. De sleutel zat in de deur en het was een prachtig appartement. Douche, wc, een keukenje en een prachtig dakterras. Heel wat beter dan die bezemkast van gisteren.

    22:00, Hermigua.
    Burp… die fles wijn elke avond valt steeds beter..hips. Goh eindelijk een keer lekker gegeten. Een of andere vis (een roofvis volgens Petra) in uiensaus. Zelfs een aardige serveerster, ze sprak Frans. Welterusten, zzzzzz.

    Loopdag 5 (30/3): Hermigua - San Sebastian. 25 km, 700m stijgen, 900m dalen.

    7:30, Hermigua.
    au.. zo te voelen was het gisteren echt zwaar. Spierpijn in m’n kuiten en in m’n enkels, Petra ook. Die 700m hoge rottrap. Ik heb ook al 4 dagen een stijve nek, als ik wakker word kan ik mijn hoofd bijna niet bewegen, waarschijnlijk op de eerste wandeldag een koutje gevat ofzo. De lichte hoofdpijn zal wel door de fles wijn komen en da’s dus mijn eigen schuld… zucht.
    We weten nog niet helemaal zeker wat we gaan doen vandaag. Het laatste stuk naar San Sebastian staat omschreven als bijna onvindbaar en over nogal gevaarlijke/enge richteltjes. ‘ongeschikt voor hoogtevrezers’ staat erbij. Van hoogtevrees hebben we geens van beide last, maar van risicovolle paadjes hou ik niet zo. We overwgen om daar het stuk asfaltweg te pakken of zelfs een taxi. We hebben eerst 5.5 loopuur voor we moeten beslissen.

    13:30, Boven.
    Pjew, een lange hete dorstige klim van 700m later. Petra zit met een Iberia onderbroek op d’r hoofd in de zon en ik lig in de schaduw. De zon lijkt bijna loodrecht boven ons hoofd te staan, maar gezien het feit dat we hier iets boven de kreeftskeerkring zitten en de zon op 21 maart de evenaar is gepasseerd moet hij nog zo’n 20 graden van het zenit verwijderd zijn, dat zou je niet zeggen. (ik weet het, blah blah blah blah). Toen ik vanmorgen het sterrenbeeld ‘Schorpioen’ hoog aan de hemel zat staan besefte ik hoe ver we eigenlijk naar het zuiden zitten.
    Terug naar nu, we zitten ongeveer op het hoogste punt voor vandaag en we hebben een prachtig uitzicht over de zee en op de vulkaan op Tenerife. Het is zo warm dat we al door de helft van ons water heen zijn. Nu zullen we de komende uren niet zoveel nodig hebben omdat we bijna vlak lopen (hoop ik). Maar toch hebben we besloten om geen pasta te maken omdat dat te veel water kost. Hardkeks dan maar. Eventueel hebben we nog een kilo halfrijpe bananen die we vanmorgen door een boertje in onze handen werd gedrukt toen we zijn bananenplantage stonden te bewonderen.
    Vlak voor de top kwam ons een auto tegemoet met Duitse toeristen. Ze zeiden dat de weg naar San Sebastian was afgesloten, ook voor wandelaars. Er zou aan de weg gewerkt worden. We gingen toch door en toen we bij de top kwamen troffen we inderdaad een bijna waterdichte blokkade aan, maar we zien nergens werkzaamheden. De blokkade kan open en dicht, dus het lijkt meer iets om beesten tegen te houden. De reisbeschrijving heeft het op dit deel ook over koeien en geiten. We gaan gewoon door.

    16:30.
    De laatste paar uren hebben we in een hoog tempo over een stoffige steenslagweg gelopen van baranco naar baranco. Gelukkig niet er dwars doorheen, maar boven langs, de hoogtelijn volgend. Door het monotome geschuifel en het getik van onze stokken wrden we helemaal slaperig en zwijgzaam. De weg was gewoon open en we passeerden alleen een paar luierende wegwerkers en een grote kudde geiten. Volkomen onverwachts lag opeens San Sebastian in de verte onder ons. Op dit punt moeten we na precies 6 loopuren zijn. Ik heb me een uur verteld en de omdat de SNP beschrijving hier ook slecht klopt zijn we opeens kilometers verder dan we dachten, mooizo.
    We gaan toch de moeilijke variant over de rotsen proberen, brrr, nog 2.5 loop uur te gaan. Dit is de langste wandeldag uit mijn geschiedenis geloof ik.

    18:00.
    Nog een uur te gaan ongeveer. De laatste loodjes lijken in dit geval niet het zwaarst te wegen. Het paadje naar San Sebastian is zo mooi dat het weer nieuwe energie lijkt te geven. Vol angst gingen we een uur geleden het enge paadje op. We kwamen vlak voor het paadje zelfs nog een vriendelijk Nederlands stel tegen die ons voorzag van dropjes. Ze vertelden ook nog even hoe smal en eng het paadje wel niet was..slik. Maar het enge stuk kwam maar niet en uiteindelijk concludeerden we dat hoog in een flat wonen blijkbaar goed is tegen hoogtevrees. Het paadje was helemaal niet eng, alleen maar erg mooi.
    De allrlaatste loodjes komen nu. M’n voeten branden en we hebben dorst. Ons water is nu echt helemaal op en de laatste uren was het streng op rantsoen. Nou ja, we zijn er bijna, de haven is letterlijk in zicht.

    20:00, San Sebastian.
    We komen zojuist hotel Garagonaj binnen strompelen. De langste wandeling uit ons leven, 12 uur onderweg geweest, netto 8.5 loopuren, pjew. Onze spieren trillen, onze voeten tintelen en onze magen knorren. Maar eerst WATER!. We hebben het gehaald,, en elke keer de moeilijke variant. Dit voelt goed. Nu eerst even wat rekken en strekken voor alle spieren afkoelen en verkrampen.

    Een geplande rustdag in San Sebastian (31/3)

    Vandaag is het de dag om na te genieten en te luieren op een terrasje en om tevreden door de straatjes te slenteren. We zijn de hele dag al van plan om nog een stukje richting Playa Santiago te lopen, maar het lijkt er maar niet van te komen. De vermoeidheid van gisteren is nog steeds aan het wegebben. De lange tocht en vooral het gebrek aan water hebben een beetje hun tol geeist. Hoofdpijn en stijve spieren, de man met de hamer. Meestal komt hij op wandeldag 3, maar ditmaal na afloop van de tocht, lekker puh.
    Het is vandaag ook een dag om te evalueren, op een terras met andere wandelaars en op ons balkon met wat hapjes uitkijkend over het landschap en de zee. We hebben een goed gevoel over deze 5-daagse. We hebben een goed gevoel gekregen over hoe het eiland in elkaar zit, de klimaatzones, het vreemde weer, de aparte vegetatie.
    Een van de dingen die ik tijdens deze tocht wilde uitzoeken was wat een beetje onze grenzen zijn. Zowel wat we kunnen als wat wel leuk vinden. Ik heb het idee dat ik wat dat betreft wel veel geleerd heb ditmaal. We kunnen meer dan we denken, we hebben geen last van hoogtevrees en we hebben een goede wandelconditie. En wat heel belangrijk is dat je een situatie zelf moet proberen in te schatten en niet te veel luisteren naar anderen. (de zogenaamd afgesloten weg, het zogenaamde gevaarlijke paadje). Maar ik heb ook ontdekt dat ik het niet zo leuk vind om 12 uur per dag te moeten doorstomen en je pauzes kort moet houden om het te kunnen halen. Meer dan 1000m klimmen vind ik ook gewoon helemaal niet leuk. Ik kan het wel, maar ik vind het te zwaar om leuk te zijn.
    Een ander onderdeel van de tocht dat me niet zo goed bevallen is is het feit dat het georganiseerd is door anderen. Je moet je doel halen omdat je pension gereserveerd is. Je bent zeer afhankelijk van het routemateriaal en als het even niet klopt dan voel je je opeens heel afhankelijk en onzeker. We hebben een aantal malen op het punt gestaan om de tocht af te breken omdat de beschrijving niet klopte en we dachten dat we helemaal fout zaten. Het gevoel van vrijheid dat je hebt als je zelf je route plant, je eigen kampeerspullen bij je hebt en van niemand afhankelijk te zijn miste ik wel een beetje.
    Kortom. Een prachtige tocht, zwaar, leerzaam, spannend, verrassend. Maar volgende keer iets minder lange dagen en op eigen houtje met onze eigen kampeerspullen.