10:00, Station Ede

Zoals bijna al onze reizen begint ook deze op het station van Ede. Het is een prachtige heldere koude dag. Als alles goed gaat liggen we over 12 uur in ons tentje aan de zuidkust van Gran Canaria, een eiland in de Atlantische oceaan waar het volop lente moet zijn.

Het plan is om een trekking te maken van de zuidkust naar de noordkust, midden over het eiland. Het is ongeveer 5 dagen lopen op die manier hoe ik het gepland heb. Het is geen bestaande route, maar ik heb een aantal fragmenten van dagwandelingen aan elkaar geknoopt tot een route die langs de schaarse ‘kampeerzones’ loopt. Via internet heb ik een paar van die wildkampeerplaatsen met water bij elkaar gezocht. Het enige probleem is dat je daar officieel een vergunning voor moet hebben en die kan je alleen op werkdagen in de hoofdstad Las Palmas halen. Erg onhandig, we komen namelijk op zaterdag aan. We gaan het dus maar zonder permit proberen.

Ondertussen sta ik in een overvolle trein tegen de muur te schrijven. Gek hoe de spanning opeens van je afvalt als je eenmaal onderweg bent. Vanmorgen makite ik me nog wat zorgen over de loodzware eerste wandeldag, over het gewicht van de rugzakken en over de kampeerplekken zonder vergunning. Maar nu ben ik op reis en hoef ik niets anders meer te doen dan te reizen, go with the flow, yeah.

12:00, Schiphol

Het inchecken ging vlot en probleemloos en ik hoefde bij security zelfs een keertje niet gefouilleerd te worden. De traditionele sushi met witte wijn (12 euro) is achter de kiezen en we hebben even wat tijd om met een kopje koffie mensen te gaan zitten kijken. Leuk al die mensen in reismodus. Backpackers, zakenlui, gezinnetjes, vliegtuigpersoneel. Ik vind het helemaal geen straf om een paar uurtjes op het vliegveld te moeten doorbrengen.

15:00, boven Frankrijk

Leuk zo’n GPS. Behalve de hoogte en de snelheid kan ik precies zien waar we vliegen en hoe de stadjes beneden ons heten. Volgens m’n GPS vliegen we over 14 minuten precies over Parijs en duurt het nog 4 uur en 15 minuten om de 3000 km naar Las Palmas te overbruggen. Ik weet alleen niet helemaal zeker of hij wel aan mag tijdens de vlucht, ik zal maar geen slapende honden wakker maken door het te vragen. Mmm, we hebben wat vertraging opgelopen en zo te zien landen we pas om een uur of 19.00. Het lukt waarschijnlijk niet om de camping voor donker te bereiken, als we hem uberhaubt bereiken. Naja, zo niet dan niet en dan beginnen we morgen met een rustdag. Het is bewolkt boven Parijs, jammer, maar ik zie wel de Seine onder ons door kronkelen tot aan Het Kanaal.

Goh, gisteren stond ik voor het raam naar de lucht te staren en zag hoog tussen de wolken een lijnvliegtuig voorbij komen. Ik stelde me voor hoe er allemaal grijnzende poppetjes achter de raampjes naar beneden zaten te turen. Nu ben ik zelf zo’n grijnzend poppetje hoog in de lucht terwijl mensen beneden hoog tussen de wolken een glimmend lijnvliegtuig voorbij zien glijden.

19:00, vliegveld Gran Canaria

Het duurde bijna een uur voor de rugzakken van de lopende band kwamen en ik kreeg al even flashbacks naar onze vorige reis naar de Canarische Eilanden (Gomera) waar de rugzakken helemaal niet van de band kwamen. Maar dit is een rechtstreekse vlucht, dus het kan bijna niet misgaan zou je denken. De opluchting was groot toen de trouwe rode lobbessen in zicht kwamen. De eerstvolgende horde is ook al zo goed als genomen, we staan bij de bushalte waar over een goed kwartier de bus naar Maspalomas vertrekt. In Maspalomas moeten we bus 32 naar Tauro nemen om bij camping Guantanamo te komen. Terwijl we op de rugzakken stonden te wachten ben ik even bij het tourist office in de aankomsthal gaan informeren. Ze raden camping Guantanamo af omdat het zo goed als gesloten is en nogal smerig. Ook ons plan voor de trekking zien ze helemaal niet zitten omdat we zeker door de politie zullen worden verwijderd van de kampeerzones als we geen permit hebben, shit. Een permit die je alleen een week van te voren persoonlijk in Las Palmas kan afhalen voegen ze er aan toe. Naja, we gaan gewoon een poging wagen en lukt het niet dan gaan we gewoon wat anders doen. Autootje huren, andere campings zoeken en dagwandelingen maken. Eerlijk gezegd klinkt dat nog helemaal niet zo gek eigenlijk, maar ik heb me voorgenomen om toch eerst een poging te gaan wagen. De spanning heeft ondertussen plaatsgemaakt voor vermoeidheid. Ik vraag me af wat voor rol dat in de komende uren gaat spelen.

20:30

Vooralsnog lopen we als kippen zonder kop van naamloze bushalte naar naamloze bushalte terwijl bussen met verkeerde nummers zonder vaart te minderen voorbij denderen. Maar eindelijk hebben we een halte met nummer 32 gevonden. De allerlaatste bus vertrekt over 15 minuten. Hopelijk stopt hij bij de camping en hopelijk is de camping open, anders was het de laatste bus die ons in het niets afzet. Druk hier, veel verkeer, veel neon, veel opschriften in het Duits en Engels. Ik ben te moe om me eraan te storen, maar de opmerking ‘de SNP was zo slecht nog niet’ is al gevallen, een veeg teken. Ik heb ook nog geen brandstof voor de brander trouwens. Wel een liter water (gelukkig had ik thuis de tegenwoordigheid van geest om voor de zekerheid m’n drinkfles te vullen met schoon koel Veluws water) en hardkeks, dus we overleven het wel tot morgen. Ik ben benieuwd of we de voorspelling van vanmorgen halen. Ik schat de kans op 50% dat we om 22:00 in ons tentje liggen.

21:15

Ohoh, dit gaat er steeds hopelozer uitzien. Het is een halfuur nadat de laatste bus zou moeten komen en er is een oorverdovend feest losgebarsten. Met bussen, praalwagens en versierde vrachtwagens met een paar honderd decibel aan disco worden tientallen feestgangers aangevoerd. Een kakafonie van licht en geluid. Ik heb het gevoel alsof ik in een soort perciflage van Gran Canaria ben terechtgekomen of in een soort Jeroen Bosch schilderij. Misschien is ons vliegtuig wel neergestort en zijn we in de hel van Dante beland. Mijn straf is om tot het eind der tijden op een verschrikkelijk feest te zijn. Ik vroeg net alvast voorzichtig aan wat uitgedoste voorbijgangers of hier ergens een hotel zit en verbaasd lachend riepen ze uit ‘yes, everywhere!’ en wezen lachend om zich heen. Oh my god, what have I done.

21:30

In een soort bliksemactie werden we opgepikt door een druk mannetje van de busmaatschappij. Hij zei dat er vanwege het carnaval geen bussen meer stoppen op de plaats waar wij de afgelopen uren hebben doorgebracht en we werden naar een andere bushalte getransporteerd. Nog steeds binnen gehoorsafstand van het feest, meer met een iets ander uitzicht op het gekkenhuis. De bus komt over een paar minuten zegt het mannetje. Yeah, sure. Voor ons staat een reuzenrad en ik moest aan de woorden van Jaap denken toen ik vroeg hoe Gran Canaria is: "kermis" zei hij, snif... ik wil naar huis.

22:00

Mission failed. We zitten nog steeds bij de %$@$!! Bushalte. Koppijn, honger, dorst en zo moe als een hond. Tja, het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen. De motivatie om de trekking nog te gaan doen is op het moment zo ongeveer nul, maar in naam van de gestrandde tocht in Umbrie vorig jaar wil ik het nog net niet opgeven, nog net niet, het scheelt een vingernagel. Maarja, blijkbaar bereiken we Guantanamo gewoon niet. Mmm, ik heb nog niet zoveel warme gevoelens voor Gran Canaria gekregen al moet ik stiekum wel een beetje grinniken om de situatie waar we onszelf weer in hebben gebracht. Tja, dat krijg je als je alleen maar een vliegticket naar een feesteiland via internet koopt en verder helemaal niks regelt, zucht. (en toch doe ik het volgende keer waarschijnlijk gewoon weer).

00:00, Guantanamo!

Tjemig, ik zie sterretjes, letterlijk en figuurlijk. Uiteindelijk kwam er een bus en met de moed der wanhoop besloten we niet in Porto Rico uit te stappen en te gokken op de camping. Via een donkere slingerweg reden we naar een soort woonwagenkamp waar een naar alcohol stinkende man ons vertelde dat de camping een kilomter verder in de bergen was. Een beetje apatisch gingen we op weg in het stikdonker over een stoffig pad langs een droge rivierbedding. In het licht van de sterren en m’n zaklamp begon ik vast uit te kijken naar een plekje waar we de tent konden neerzetten, want ik geloofde er niks van dat hier een camping zou zijn. Maar na anderhalve kilometer doemde er inderdaad een camping uit het niets op, het leek wel een fata morgana. Hij was open! Lawaaierig, stoffig en de grond is zo hard dat ik er geen haringen in kan krijgen maar het interesseert me niets meer, de tent staat! We hebben nog geen brandstof, dus we kunnen geen eten of koffie maken. Gelukkig heb ik die liter water nog en de hardkeks met leverpastij zijn nu geen overbodige luxe, ze smaken verrukkelijk. Het vieze zoute kraanwater staat in de hadex (chloor) en dat kunnen we morgen in ieder geval drinken.

Jezus!!! Aaarch. Er staat een auto op letterlijk anderhalve meter van onze tent, de eigenaar zit bij een stacaravan 20 meter verderop. Hij zet de deuren van de auto open en zet de muziek kei en keihard aan zodat hij er in de verte lekker van kan genieten en zodat het de groep zingende en lallende spanjolen een paar tenten verderop overstemt. Helemaal tegen m’n aard in ben ik gelijk naar de gespierde en stevig getatoeerde voetbalsupporter toe gestapt en gevraagd of hij de radio uitzet of dat ik het zelf moet doen. Dat verstond hij gelukkig niet, maar hij begreep wel dat ik last van de herrie had en hij zette de muziek gelijk zonder problemen uit, pjew.

8:30 Guantanamo

Ik was zo moe dat geen feestende Spanjaard me nog een minuut langer wakker hield en na een zware droomloze slaap werden we wakker met het geluid van... vogeltjes. Het is helemaal geen gekke plek hier wanneer het rustig is al ziet het landschap er om ons heen behoorlijk kaal en stoffig uit. Het plan is om ons nog even niet over te geven en brandstof voor de brander te gaan zoeken. Volgens de campingbaas moeten we naar Arguineguin voor de dichtsbijzijnde benzinepomp. Het is zondag, dus er zullen nog wel minder bussen rijden dan gisteren ben ik bang. Geen koffie of pasta vanochtend, alleen wat hardkeks en heel goor zoutig chloorwater. Een van onze vaststellingen is trouwens dat we voortaan meer hardkeks meenemen en minder pasta, zodat we minder afhankelijk zijn van de brander.

10:30, Maspalomas

Het tafereel van gisteren begint zich te herhalen. We zijn vlotjes met de bus naar Maspalomas gekomen en daar zitten we nu weer bij een vage bushalte terwijl bussen weer zonder af te remmen voorbij denderen. Oef, je bent toch wel erg afhankelijk zo zonder vervoer. We zijn het zat en geven het op, we gaan proberen om vandaag weer bij het vliegveld terug te komen en daar een auto te huren. Al zullen we ons wel weer een paar keer bedenken zoals gewoonlijk. Pfff, dit is wel even een test voor het moreel zeg.

12:30, Vliegveld

Hehe, als moreelbooster hebben we even flink zitten bunkeren, tortillas de patattas en cafe con leche. De eerste maaltijd sinds gistermiddag in het vliegtuig. Het humeur schit inderdaad weer omhoog. En nu op naar de volgende horde, een auto regelen.

15:00, Santa Lucia

De trekking is nu officieel afgelast dus. We hebben een auto en zitten als luxe toeristen op een terrasje achter een kop koffie en een glas verse sinaasappelsap. De wandelreis is een autovakantie geworden. Naja, ik leg me er maar bij neer. Gelukkig hebben we wel onze kampeerspullen bij ons, dus we kunnen een week tussen de 3 campings van het eiland heen en weer pendelen ofzo. Toch wel een verademing om zelf ‘wheels’ te hebben na die uren en uren bij de bushaltes. De drukte is voorbij en ik begin prompt te knikkebollen.

17:00, Temisa

Aaaah, dit is lekker. We hebben uiteindelijk de camping van Temisa gevonden. Een ontzettend leuk en leuk gelegen simpele camping. Vogels, kraaiende hanen en natuurlijk een paar spanjolen die lawaai maken voor tien keer zoveel spanjolen. We hebben liters en liters water gekocht, lekkers, wijn en de rugzakken bevatten nog voor 4 dagen eten. De brander doet het perfect op de loodvrije benzine en we zitten nu in het gras voor de tent met een warme kop thee. Verrassend groen hier overal. Uit de verte lijken de bergen vaak kaal, maar van dichtbij groeit en bloeit er van alles. Dat zie je natuurlijk pas echt goed als je wandelt, dus het lpan is om deze week een aantal dagwandelingen te gaan maken. Het binnenland is gelukkig heel anders dan de kust, de enorme appartementencomplexen, disco’s, neon en drukte lijkt ver weg. Wat een opluchting. We hadden vanmorgen even de kans om in Arguineguin benzine te kopen en alsnog de trekking te gaan doen, maar we zijn gewoon in de bus blijven zitten. Wat voor mij eigenlijk de doorslag heeft gegeven is dat we op het vliegveld te horen hadden gekregen dat we van de kampeerzones verwijderd zullen worden door de politie. We zijn allebei niet zo brutaal ingesteld en ik begon erg op te zien tegen het moeten omlullen van de politie. En na al dat gedoe met die bussen, waarbij vanmorgen de stress even begon op te lopen, heb ik helemaal geen zin meer in nog meer gedoe en stress. Nu ik hier lekker relaxed voor m’n tentje in het gras lig te luisteren naar de geluiden om me heen heb ik ook helemaal geen spijt van die beslissing.

19:00, Temisa

Zonsondergang. Ondanks dat we de enige kampeerders zijn is er een keihard feestmuziek opgezet op de geluidsinstallatie van de camping. Op Spaans grondgebied is gezelligheid blijkbaar recht evenredig met het aantal geproduceerde decibels. Maar in ons bivakje is het echt gezellig. Ik heb net gekookt en we hebben een gast te eten. Een jonge grijze kater die knorrend tussen ons in ligt. (Gaaap) Waarschijnlijk wordt het een nacht met veel slaap en ik geloof dat ik dat wel kan gebruiken. Voor het eten zijn we nog even een klein wandelingetje gaan maken. Ik had het gevoel dat ik nu eindleijk voor het eerst het landschap rustig in ogenschouw kon nemen.

De feestmuziek is vervangen door house, maar wel zoveel decibellen minder dat de geitenbellen en de vogels er weer doorheen klinken. Ik hoor zelfs eer het spinnen van de kat op Petra’s schoot.

8:30, Temisa

De etensgast is blijven logeren in de voortent. De hele nacht heeft hij op Petra’s zitmatje liggen snurken en vanmorgen was hij het laatst op van iedereen. Leuke kat, alleen jammer dat hij snot- en snotverkouden is en alles onderniest. Het is zojuist een beetje gaan regenen, maar de laagstaande zon schijnt nog. De wolken komen uit het noorden over het eiland heen, dus in principe zouden wij aan de droge kant moeten zitten. Dit doet even vrezen voor het weer aan de andere kant, waar we vandaag naartoe willen.

De tent is gelukkig al afgebroken en alles ligt droog in de auto, inclusief de kat. Petra heeft het al over ‘meenemen’, maar dat kan natuurlijk niet helaas. Eigelijk is het plan om naar San Bartolome te rijden en daar een wandeling van 4 uur te gaan doen. Verder willen we uit nieuwsgierigheid de kampeerzones waar we zouden kamperen gaan bekijken en vervolgens de camping aan de westkust gaan zoeken. Maarja, nu we geen wandelroute volgen en een auto hebben kunnen we gewoon helemaal doen wat we willen. Ondanks dat het nu echt regent heb ik het na dit lekkere kampeernachtje prima naar m’n zin. Petra en de kat ook.

12:00, Manzanilla pas (1200m)

Aah, lekker, we zijn aan het lopen. Met lichte rugzakken en slechts een tochtje van 4 uur, maar toch erg lekker. Eindelijk zien we het landschap in wandeltempo voorbij schuiven. Het viel wel zwaar om de kat in het natte gras te dumpen, maar a man has gotta do what a man has gotta do. We zitten nu in het nationale park Pilancones. Onze indruk is wel dat La Gomera qua natuur veel mooier is. Lekker stil hier en overal vreemde bloemen en rare struikjes. Niet gek voor een feesteiland.

14:30, Cruz Grande

We lopen nu op een van de vele caminas royal. Dit zijn oude paden die vroeger in opdracht van de Spaanse koning zijn aangelegd en pas zijn gerestaureerd met Europees geld. Comfortabele paden van stenen in een mozaikpatroon met langs de rand een stenen muurtje waar je lekker op kunt zitten. In feite lopen we nu niet op de camina royal, maar zitten we op het muurtje. Het landschap is een beetje lui. Bergen met een dun dennenbosje en af en toe wat bloeiende struikjes of agaves. Niet super spectaculair of adembenemend mooi, maar Petra noemde het een ontspannend landschap dat weinig verandert. San Bartolome komt alweer in zicht en het is nog een klein uurtje naar de auto. Daar moeten we beslissen of we de camping aan de overkant gaan zoeken of dat we teruggaan naar de vorige camping. De zon brand behoorlijk, even opletten dat we niet verbranden.

16:30, Santa Lucia

Het is te laat om de andere kant van het eiland nog te halen en ik heb oko weinig zin in die rit nu. Terug naar Temisas dus, maar erst nog even op het terrasje in Santa Lucia. Toch lekker gelopen vandaag, volgens m’n GPS 15 km en 400m omhoog en omlaag. Oef, een dronken Spanjool op een scooter ramt zojuist mijn auto, lopend gelukkig. Hij is zo zat dat hij de auto niet eens zag staan. Dit wordt spannend, hij richt op de weg, start en scheurt slingerend over de middenstreep weg, op een haartje na m’n auto missend deze keer. Idioot.

18:30, Temisas

Snottebel, de kleine grijze kater, kwam blij aanrennen toen we de camping opreden en sindsdien is hij niet meer weg te slaan. Helemaal nadat Petra hem melk en kaas heeft gevoerd en hij een uur op mijn schoot heeft liggen slapen. Met onze eigen tapa’s en wijn hebben we en uurtje zitten lezen en nu wordt het tijd om te gaan koken omdat de zon de horizon nadert. Over een half uur is het donker. De tent staat op dezelfde plek als vannacht en we worden weer omringt door het geluid van vogels, kregels, geitenbellen en blaffende honden in de verte. Nog 9 uur voordat de 3 hanen beginnen te kraaien.

8:30, Temisas

Strakblauw en de zon voelt al heet aan, volgens mij wordt het een warme dag. De hanen kraaien ondertussen al ruim 4 uur aan een stuk en aan de belen te horen zijn de geiten ook druk in de weer. Snottebel heeft vannacht weer in de tent geslapen en zit nu naast de brander op het ontbijt te wachten.

De campingbaas hebben we nog niet gezien, alleen Karim, de jonge Marokkaanse tuinman. Ik heb gisteren een poosje met hem zitten babbelen. Karim spreekt Frans als tweede taal en gebruikt geen moeilijke woorden, zodat ik het ook kan begrijpen. Hij werkt hier al 5 jaar en hoopt ooit als toerist Nederland te bezoeken en weer in Marokko ta gaan wonen.

Vandaag is een soort luie dag. Ik wil een paar plekjes gaan bekijken langs onze oorspronkelijke wandelroute en dan naar de camping aan de westkust rijden. We doen alles gewoon heel rustig aan vandaag. Ah, de plicht roept, de vrouw besteld koffie.

13:30, Tejeda

De westkust halen we weer niet, maar dat maakt niet uit. We zijn een paar van de kampeerzones gaan bekijken en kwamen tot de conclusie dat daar prima de bivakkeren is. Nergens enig teken dat dat niet zou mogen overigens. We hebben besloten om vannacht op zo’n kampeerzone te overnachten. We zijn trouwens wel aan de regenkant van het gebergte aangekomen en het regent nu dus. Voorlopig geen probleem, want een van de hoofddoelen vandaag was om om 14:00 in een restaurant te zitten en daar zitten we nu. Grappig, er komen steeds verkleumde toeristen binnen in korte broeken en t-shirts om te schuilen voor de regen. Ik ben blij dat ik m’n warme dikke trui en regenjas bij me heb, gna. De eerste batterij van de digitale camera is op, ik heb er nog een maar ik heb aan de kok gevraagd of hij even een uurtje mag opladen zodat hij weer bijna vol is. En dat was geen probleem.

17:00, Corral de los Juncos

Tja, we zitten op 1650m op een van de kampeerzones. We hebben nog een poging gedaan om wat leuke uitzichten te bekijken, maar we zitten compleet in de wolken en we zien geen hand voor onze ogen. Niets dan regen en mist en het is erg koud. De tent staat nog niet, maar het is te laat om nog naar de misschien zonnige kust te rijden. Dit wordt een avondje in de auto lezen en dan vroeg naar bed. Dit is trouwens een van de kampeerzones die we hadden moeten aandoen. In feite hadden we hier NU ongeveer moeten aankomen. Nat en moe en zonder comfortabele auto vol lekkers. Naja, volgende keer beter. Ik trek nog maar even een extra trui aan en ga op zoek naar de whiskyfles. Dat had ik trouwens te voet ook gewoon bij me gehad.

19:30

Bibber, dit lijkt meer op Schotland dan op de Canarische Eilanden. We liggen in de tent met onze thermokleren aan, sokken en muts aan de tintelende uiteinden. Een ijskoude harde wind vol mist en motregen giert door het spookachtige nevelige bos en rukt aan de tent. Het is donker geworden. We zijn niet de enigen, er staat nog een tentje. Nederlanders, rugzakkers, dapper zonder auto. We hebben de tenten op deze onvriendelijke bergtop maar niet al te ver van elkaar gezet, zo geeft het toch nog een beetje de schijn van bescherming. Dit is toch wel weer een beetje kicken, niet slecht voor een feesteiland.

7:30, Corral de los Juncos

Dit was een onaangename nacht. De stormwind beukt nog steeds op de ent en toen ik vannacht extra haringen in de grond ging slaan kon ik door de mist geen hand voor ogen zien. Binnen is het 5 graden, buiten 2 en de natte harde wind zorgt ervoor dat het ontzettend guur is. In een paar minuten ben je verkleumd. We gaan zo in een bliksemactie de tent afbreken en dan snel de auto in. We vluchten naar beneden, naar de kust.

10:00, Soria

We zijn uit het wokendek ontsnapt en het is weer zonnig en warm. Dat leek toch een paar uur geleden volkomen onmogelijk. Alleen kunnen we onze geplande route niet rijden, het onverhard weggetje over de pas is verboden toegang, shit. We rijden nu dus maar terug naar Tejeda en proberen daar de weg naar St.Nicolas te nemen. We moeten tanken, niet vanwege de auto, maar vanwege de brander. Die werkt niet meer omdat er te weinig benzine in zit. Tjemig, van die dagwandelingen komt zo ook al helemaal niks.

12:30, Roque Nueblo, 1770m

Wow, schitterend hier. We zijn weer terug gereden richting de nevelrots in de buurt waar we vannacht gekampeerd hebben. We hebben het wandelpad naar de rots gevold. De bewolking is voor een groot deel weg en vanaf de rots hebben we een prachtig uitzicht. We zien zelfs de grote vulkaan Teide op Tenerife boven de wolken uitsteken. Dit is even een heel leuk plekje, wel koud trouwens.

15:00, San Nicolas

Via een afschuwelijk eng weggetje zijn we aan de westkust aangekomen. Het is hier kaal en droog en er staan cactussen in plaats van mos. Eigenlijk is het hier nogal lelijk, maar we hebben wel een leuk restaurantje gevonden in St Nicolas. En we hebben weer brandstof voor de auto en de brander. Het is hier heerlijk zonnig, lekker. Het restaurant, el Chorro, wordt gerund door Belgen en ze blijven ons maar koffie en hapjes van het huis aanbieden om nog wat langer in het Nederlands te kunnen babbelen, je zou bijna zeggen dat ze heimwee hebben.

18:00, Tasartico

Aan het eind van de lange stoffige grindweg naar en voorbij Tasartico vonden we een camping. Het is niet zo’n leuke camping, allemaal grind en we hadden sterk de indruk dat we werden afgezet. We moeten betalen voor een grote plaats omdat de kleine plaatsen vol zijn. En dat terwijl we de enige gasten zijn, tsss. We denken dat we morgen maar verder gaan en Petra heeft het vooruitbetaalde geld voor de tweede dag weer opgehaald. Dat ik de haringen niet de grond in kreeg gecombineerd met het slaapgebrek van vannacht maakte m’n humeur ook niet veel beter. Ach, maar dat is ook maar tijdelijk. Ik zit nu in het zonnetje en hoor de zee vlakbij ruisen. Effe een warme douche (hoop ik) en dan even relaxed naar de zonsondergang kijken.

20:00

Belachelijk, 24 uur geleden lagen we met onze kleren aan in de slaapzak te bibberen en nu is het te heet om in de slaapzak te liggen. Ik had we nog wat onvrijwillige afkoeling omdat de douche alleen koud water gaf. Achteraf is dat wel lekker, maar als je eronder staat moet je toch wel naar adem happen af en toe, brrr. Op de achtergrond klinken de krekels en het ruisen van de branding. Daarbovenuit helaas de tv en de harde stemmen van het campinggezin. Maar geen van die geluiden zal me lang wakker houden, ik ben moe en ga even m’n ogen 12 uur lang dichtdoen, vanaf NU...

Het is gelukt, de klok rond geslapen en ook erg lekker geslapen vergeleken met gisteren. We gaan een flinke wandeling maken en moeten dus goed ontbijten, pasta di papa. We moeten wel wc-papier meenemen want de pasta is ruim anderhalf jaar over de datum.

12:30, Puerto

We zijn over de bergen naar een strandje gelopen dat alleen te voet te bereiken is. Heen en terug is het 900m omhoog en weer omlaag, we zijn nu dus precies op de helft en hebben daar 3 uur over gedaan. Maar terug zal het iets langer duren omdat we dan meer moeten stijgen dan op de heenweg. Op een primitief huisje en een oude hond is het hier helemaal verlaten. Aan de horizon vaart de veerboot naar Tenerife die vanuit San Nicolas vertrekt. Tenerife zelf, bijna 100km verderop, is niet zichtbaar vanaf zeeniveau. Zelfs de grote vulkaan de Teide niet, daarvoor moet je zoals gisteren boven de inversielaag op ongeveer 1500m zitten.

De hond is naar ons toe geslopen en Petra is begonnen met voeren. Oud brood met leverspastij, ik zal dus wel weer kale hardkeks zonder beleg moeten eten, grmpf. Er staat ee nharde wind en het is niet heel erg warm, maar toch heeft Petra uit pure kick haar badpak aangetrokken om voor de foto als een blauwe hobbit over het strand te paraderen.

14:30, Sabinas pas

Poeh, dat was effe bikkelen. De 900m stijgen hebben we gehad en we zijn voor de tweede keer op Sabinas pas. Nog 300m dalen naar de auto. Mooi landschap, overal staan reusachtige cactussen. Een soort orgelpijpen van zo’n 2 meter hoog en soms een meter of 4 breed. Aan de westkant van de pas is de begroeiing anders. Ook wel cactussen, maar ook veel andere planten. Veel grassoorten, distels en klaprozen. Ook opvallend veel vlinders en lawaaierige vogels. We dalen nu zo aan de kale droge kant af waar de zon pal op staat. En nu de bakoven in, de zee verdwijnt uit zicht.

17:00, Tasarte

De afdaling was heet, maar ging wel snel. We aren toch blij toen we de auto in zicht kregen en onze hete voeten konden laten rusten. We zijn nu een dal verder naar het zuiden op een soort gesloten camping aangekomen. Er wonen wat oude mensen in hutjes met veel honden en katten en dat worden voor een nachtje onze buren. Aan het kiezelstrant buiten de ‘camping’ staan 2 tentjes, maar verder is het verlaten. De camping is officieel dicht, maar de kroegbaas van een ontzettend leuk gelegen restaurantje zei dat we maar moesten gaan staan waar we wilden, denk ik. We hebben allebei wat hoofdpijn gekregen van de hete dorstige dag en ik ga even plat bij het ontspannende geluid van de branding, zzzz.

8:00, Tasarte

Dit vind ik nu leuk kamperen. Het stenige veld waar we staan ziet er niet uit, er zijn geen wc’s, geen water, helemaal niets. Er lopen wat zwerfkatten en verloren honden. Maar we hadden gisteravond een prachtige sterrenhemel en de geluiden die ik hoorrde toen ik in de tent lag bestonden alleen uit de branding een paar meter verderop en de krekels. Vanmorgen kwam er een vogel in de boom naast de tent zitten om speciaal voor ons te zingen. We hebben verder ook niets nodig, we hebben hardkeks met sardientjes en water voor koffie, perfect. Na dit idylische ontwaken begint het er langzaam anders uit te zien. De lucht trekt dicht en het begint wat te motregenen. Tijd om te vertrekken geloof ik. Vandaag gaan we de ‘beschaving’ opzoeken. Eens kijken of het echt zo onaangenaam is in de drukke badplaatsen. Vanavond willen we weer aan de andere kant van het eiland zijn, op de camping met de kat bij Temisa.

11:00, Puerto Rico

Volledig ondergedompeld in de badgasten experience zit ik in het warme strandzand terwijl Petra in het koude Atlantische water dobbert. Ik zat zojuist nog in een comfortabele strandstoel naar schone topless blondines te staren, maar ik kon 2 euro betalen of ophoepelen. Je moet blijkbaar nog betalen om in een stoel te mogen zitten, zucht. De schone blondines zijn trouwens zwaar in de minderheid, de meeste blondines zijn roodverbrandde 65 plussers uit onze oostelijke en westelijke buurlanden, vet en vettig. Daar zou toch eigenlijk een toplessverbod moet gelden, in ieder geval rond etenstijd. Ik heb het gevoel dat iedereen me zit aan te staren en denkt ‘jij hoort hier niet’, en inderdaad, ik voel me hier als een vis op het droge.

Het begon vanaf Mogan, vanaf daar zagen we de eerste appartementencomplexen verschijnen. Vanaf daar werd het ook opeens druk op de wg. Veel bussen en taxi’s die de roodverbrandde strandgangers van hun hotel naar het strand vervoeren. We kwamen net langs camping Guantanamo, waar we de eerste nacht moe en sjacherijnig in het donker aankwamen. Wel een fijn idee dat we nu ons eigen vervoer hebben en een uren meer op de bussen hoeven te wachten. We zetten nog even door en gaan verder langs de kust naar Playa de Ingles, alleen de naam al doet me huiveren.

14:00 Maspalomas

In afwachting van onze bestelling verblijf ik, hoogachtend. Tjemig wat een drukte hier. Een boulevard vol restaurantjes waar we naar binnen getrokken worden door nepjoviale obers. Als vliegen zwermen verkopers van van alles en nogwat om ons heen. We hebben zelfs al een verblijf in een 5-sterrenhotel gewonnen. Petra krastte ergens een hoofdprijs en we werden met een taxi naar een of ander resort gebracht waar we kans hadden op 600 euro, een videocamera of een gratis verblijf van 2 weken in een luxe hotel op de Canarische Eilanden, Spanje of Portugal. Natuurlijk wonnen we dat laatste en we werden met een certificaat in de hand teruggebracht naar de boulevard. Het enige dat we nog moesten doen was een handtekening halen bij een of ander adres in Playa de Ingles waar we dan even 4000 pesetas voor moesten betalen als administratiekosten. "Pesetas? Wat zijn dat? Adminstratiekosten?, joh, rot op met je hotel, we houden helemaal niet van hotels". We hebben ons maar snel ontdaan van onze prijs en zijn gaan eten. Ah, de visschotel is er.

17:00, Temisas

Aaaah, wat een opluchting na de chaotische drukte van de kust. We zijn weer op de rustige camping in Temisas. Er staan nog 2 tentjes op het grote terrein, verder is het leeg. Zonnetje, krekels en met een boek in het gras. Het is wel hard gaan waaien en in het noorden hangt een dreigende lucht die dichterbij komt. Nog even genieten van de rust, al was ik die klote-hanen even vergeten.

18:00

Petra dacht dat ik blufte, maar ik wist dat het zou blijven knagen als ik het niet zou doen. Achter de toilethokken ontdekte ik een prachtig veldje dat ook nog bij de camping hoort. Ver van de bar en ver van de andere (twee) tentjes. Uit de wind en met uitzicht op zee en de heuvels onder ons. Ik heb dus de tent verplaatst nadat ik hem eerst met alle extra haringen en scheerlijnen stormvast had verankerd. Maar het was het waard, in plaats van wind en salsamuziek nu alleen vogels, krekels en klotehanen. Die hanen klinken nu zonder wind en muziek wel relatief harder, naja. Leuke camping dit, de leukste van Gran Canaria kunnen we nu zeggen.

8:00 Temisas

Het standaardritueel. Bij het geluid van blatende en bellende geiten, blaffende honden en kraaiende klotehanen ontbijten. Het is halfbewolkt. De noordhemel zit dicht en de zuidhemel is blauw, net als gisteravond, vreemd. We gaan een wandeling maken naar een vulkaankrater ten noorden van hier. Deze wandeling is niet zo zwaar als de vorige, maar toch nog 700m omhoog en omlaag. Maar het is allemaal behoorlijk hoog in de lucht, dus het zal wel wat koeler zijn hoop ik. Ah, het koffiewater kookt.

12:00

Oef, ik heb een wat moeizaam humeur vandaag. Een beetje prikkelbaar, maar vooral erg sloom. Eigenlijk had ik helemaal niet zo’n zin om te gaan wandelen, maar we zijn natuurlijk toch vertrokken. Ik had namelijk eigenlijk helemaal nergens zin in. Het eerste halfuur ging zwoegend over een grindweg omhoog, maar daarna probeerden de omstandigheden met succes m’n zeldzame ochtendhumeur te verdrijven. Het pad voert door een lieflijke groene vallei vol cactussen en amandelbomen. Af en toe wat olijfboompjes en overal grasvelden vol bloemen. De vogels kwetteren en bijen zoeven als kleine raceautootjes voorbij. Ik blijf sloom, maar nu wel met een goed humeur gelukkig. In plaats van de zware klim de vallei uit blijven we gewoon een paar uur rondkeutelen en dan weer dezelfde weg terug door de mooie vallei. Wat mij betreft is het meer tijd voor wat natuurmeditatie dan voor bikkelen en zweten. Even concentreren op de geluiden, de geuren en de kleuren. Kortom, even flink de lente opsnuiven voordat we morgen weer terugvliegen naar de winter. We overwegen om in dit kleine verlaten huisje waar we nu zitten te blijven wonen.

15:00

Weer bij hetzelfde verlaten huisje als om 12:00. We heben toch nog even lopen bikkelen en zijn naar de vulkaankrater gelopen. Het uitzicht was de 500m warme hoogtemeters over een stijle grindhelling niet waard en ik ben ook nog behoorlijk verbrand nu. Plus dat ik nu onder de cactusnaalden, brandnetelblaren en schaafplekken van 3x vallen zit. Maar nu lig ik weer lekker in de schaduw van een amandelboom te eten terwijl de vogels me een serenade brengen, aaah. De laatste zomermiddag van deze vakantie, morgen om deze tijd zijn we weer op weg naar de winter.

Ik schat dat we nog een uurtje gaans van de auto zijn. Op de camping heeft de grijze kater ons weer gevonden en ditmaal hebben we ook een vies oud hondje dat in ons bivakje woont. Niet zo gek, want Petra doet speciaal boodschappen voor de beesten die ze tegenkomt. Melk en tonijn voor de kat vanavond, zucht, ze wil zelfs dat ik daar speciaal een supermarkt voor ga zoeken op de terugweg.

18:00, Temisa

Toch nog een lekker dagje geworden. Eigenlijk was het landschap vandaag het mooist van de hele reis. Dat kwam vooral door het uitbundige groen gecombineerd met cactussen, agaves en heel veel bloemen. We beginnen ons heel langzaam voor te bereiden op het vertrek morgen. Voorlopig bestaat die voorbereiding vooral uit het opeten en opdrinken van alle overgebleven lekkernijen. Ik heb nog een zakje chips, een bodempje wijn en nog een verhaaltje in mijn boek over wereldreizigers. De zon zakt naar de horizon, alles loopt dus een beetje op z’n einde.

We zijn zijn erg tevreden over dit reisje. Ondanks dat de trekking mislukt is hebben we toch nog 4 dagen gelopen en erg veel afwisseling gehad. De ijskoude nacht bij de nevelrots, de bloedhete wandeling aan de westkust, lekkere stilte in de bergen en de verschrikkelijke drukte in de badplaatsen. We zijn ook heel blij dat we elke nacht hebben kunnen kamperen. De krekels, de sterrenhemel en vooral de rust en privacy zijn goud waard. De eerste indruk van Gran Canaria beloofde niet veel goeds, maar eignelijk is het prima vertoeven hier. Zelfs voor rust- en natuurliefhebbers als wij. Ik heb na de lange koude wintermaanden weer even heerlijk genoten van de zomer. Soms moet je het wel een beetje willen zien en je een beetje aanpassen. De campings zijn niet zoals in noord-europa en we hebben alleen maar koud kunnen douchen. En spanjaarden vinden het gezellig om zoveel mogelijk herrie te maken, zelfs de beesten. Maar als je dat weet dan lukt het mij meestal wel om me daar niet aan te ergeren. Kortom, het was een lekker weekje. Ik zou me er best nog een weekje kunnen vermaken, om er daarna nooit meer te komen trouwens. Want er lokken wel weer andere horizonten.

9:30, Luchthaven Gran Canaria

De laatste keer door de hanen gewekt en in het tentje wakker geworden. Petra kreeg net nog even een gigantische allergische reactie toen ‘onze hond’ haar in haar oog likte. De hond is een zwerver en is volgens een buurtbewoner van degene die hem het laatst eten heeft gegeten. Nu is hij dus officieel van ons en zo gedraagt hij zich ook. Hij slaapt in een holletje achter de tent en blaft zelfs als een echte waakhond als er iemand in de buurt komt. Maarja, dat is allemaal voorbij. We hebben de auto weer ingeleverd en zitten nu bij ‘pans & company’ een tortilla de patatas te eten. Wonderlijk hoe efficient de autohuur bij Hertz gaat. We hadden niets gereserveerd en toch duurde het huren maar 5 minuten en het inleveren een paar seconden, we hoefden alleen de sleutel af te geven en klaar is kees.

Het vliegveld. Bijna alle reizigers zijn blond en praten Duits. Bruin verbrandde koppen en ze lijken bijna allemaal te roken, vreemd. Strakke truitjes, zonnenbrillen op het hoofd, rinkelende sieraden. We vallen een beetje uit de toon in onze ‘ardennenlook’ van vieze trekkingbroeken en modderige bergschoenen. Gelukkig had ik tenminste nog 1 schoon t-shirt over en ik heb gisteren kunnen douchen (koud). Er staan lange lange rijen bij de Duitse incheckbalies, maar bij Transavia was het nog leeg. Ons vliegtuig vertrekt ook pas over een kleine 2 uur.

18:30
Pfff, ik ben bekaf al weet ik niet zo goed waarom. We zitten nu in de trein naar huis en de reis ging eigenlijk erg snel dankzij een babbelgrage Noorse zalmfabrikant die naast ons zat. Op het perron in Duivendrecht werd even hevig gevochten tussen een zakkenroller en een slachtoffer, maar daar wachtte de trein geen seconde op. Ik wordt door de conducteur in het engels aangesproken dat m’n rugzak in de weg staat en Petra krijgt een woordenwisseling met een jongen die een joint zit te roken. Welkom in Nederland, morgen weer werken...