Na een reis van 4 dagen zijn we op het beginpunt van onze wandeltocht aangekomen, de boerderij van de familie Banus net buiten het dorpje Tavernoles net ten zuiden van de Pyreneeën. Vier dagen geleden was het nog winter, maar via de eerste knoppen in Bourgogne en de uitbundige bloesems in de Languedoc zijn we uiteindelijk volledig in de lente aangekomen. Blauwe lucht, bloemen, bijen, vogels en helaas ook de bijbehorende rode allergievlekken op Petra’s hals en polsen en haar dikke ogen van de stuifmeel.

De reis hiernaartoe was al een vakantie op zich. Ons was twee dagen regen beloofd, maar in plaats daarvan hebben we heerlijk gekampeerd, hebben we de lekkerste Bourgondische maaltijd ooit gegeten en hebben we de lente begroet door in Nimes in t-shirt op het terras een cafe au lait te drinken. In Nimes hebben we ook even lekker door de grote Romeinse arena gedwaald. Vanmorgen hebben we uren geluierd op een kleine camping in een bloesemende kessengaard aan de voet van de Pyreneeen terwijl we ons verbaasden dat het officieel nog winter is. Het was een gok om hier met de auto en tent heen te rijden in deze tijd van het jaar, maar tot nu toe hebben we absoluut goedgegokt.

Deze wandeltocht doen we met de SNP. Accomodatie geregeld, maar wel individueel. Bagagevervoer hebben we afgeslagen omdat de rugzakken zonder kampeerspullen toch al niet meer dan 10 a 15 kilo wegen. We gaan 7 dagen lopen van boerderij naar boerderij en we beginnen dus hier bij Casa Banus.

We zijn hier een uur geleden aangekomen nadat we eerst het stadje Vic hebben bezocht, waar we ons eerst in een bar hebben laten verwennen met verse sinaasappelsap en tapa’s, iets waar we al weken over fantaseerden.

Na een hachelijke geld afhaal onderneming, waarbij onze giropas door een hongerige flappentap werd ingeslikt en een technische bankemployee met schroevendraaier de situatie moest redden konden we laatste stuk naar Tavernoles gaan afleggen (pfff, wat een zin).

We vonden Casa Banus op een wat eigenaardige manier. We verlieten Vic wat gehaast omdat een grote cementauto ons dreigde vast te zetten. We wisten hoe we naar Tavernoles moesten komen, ongeveer, maar niet waar Casa Banus lag. Ik had thuis de lokatie van Banus met een waypoint in m’n GPS vastgelegd en we volgden nu het pijltje op de display. Na een poosje bleef het pijltje naar een groot landhuis wijzen en toen we dichterbij kwamen zagen we het bordje ‘casa banus’, jippie. We werden begroet door mevrouw Banus en twee enthousiaste honden. Mevrouw Banus spreekt gelukkig Frans en ze bracht ons naar onze kamer. Na de vermoeiende rit van vandaag en misschien door het omschakelen naar vakantiemodus ben ik behoorlijk kapot nu, dus effe wat asperine met wijn achterover slaan (ik weet het, geen goede combinatie) en een poosje naar het zonnige groene Catelaanse landschap staren.

Gisteravond zijn we door mevrouw Banus naar Tavernoles gebracht voor het diner. Ik voelde me nog niet zo lekker, dus ik had een lichte maaltijd van zeetong en gamba’s terwijl Petra borden vette worst en vlees wegbunkerde. Het was verrassend lekker, helemaal na wat we van Spanje gewend zijn in Andalusie en Gomera.

Meneer Banus haalde ons weer op en om 22.00 lagen we plat.

Nu voel ik me gelukkig kiplekker en Petra heeft de fles wijn die ze bijna alleen heeft leeggedronken goed doorstaan. Ik werd grinnikend wakker omdat ik een hele rare droom had. Ik droomde dat tijdens het wandelen steeds een ezel om ons heen rende als een vrolijke jonge hond. Steeds hoorde ik het gedraaf weer aankomen, vreemd.

Het is nog fris en bewolkt buiten, maar gezellig druk met vogels en honden. Vreemd, we komen hier weer terug vanavond, dus we nemen niet al het eten en kleren mee. Ik doe zelfs vandaag nog m’n lekkere lichte wandelschoenen aan in plaats van m’n bergschoenen, want we kunnen nu nog bij de auto.

Gisteren zijn we in een gehaaste roes over slingerweggetjes door het landschap gescheurd en ik er weinig van meegekregen. Ik heb zin om het lekker eens vanuit wandelperspectief te gaan bekijken. Maar nu eerst ontbijten.

We zijn op weg, lekker. Via een geurend bospaadje liepen we eerst naar Tavernoles en daarna door een leuk landelijk landschap. Bij de eerste boerderij werden we gelijk al hartelijk begroet door een roedel van zo’n 7 a 8 honden, van pasgeboren pubs tot stramme grijsaards. Kuikentjes, geiten, ganzen en nog meer honden en alles wil geaaid worden hahaha. We rukten ons los en volgden de geelwitte markering naar het middeleeuwse kerkje van Sant Pere de Savassona. Daar werden we begroet door twee jonge Rottweilers die besloten om ons gezelschap te houden. Ik voelde me een beetje de rattenvanger van Hamelen toen we een klein rotsig paadje omhoog klommen naar een ander Romaans kerkje met de honden in ons kielzog. Boven hadden we een prachtig uitzicht over de route van vandaag. Voor ons zien we in de verte Fucimanya al liggen en achter ons in de verte Case Banus met daarachter het stadje Vic. Onze natneuzige vriendjes staren naar beneden naar hun eigen huis. Eentje is rustig en de andere is druk en vind het leuk om door diepe plassen te rennen.

Halfbewolkt en een perfecte temperatuur, heerlijk om onderweg te zijn. Het terrein is makkelijk al moeten er nog een paar honderd meter relief komen. De twee viervoeters (ondertussen Knabben en Babbel gedoopt) zijn nog steeds bij ons. Knabbel lijkt het zwaar te hebben en laat zich bij elk schaduwplekje neerploffen met z’n tong uit z’n bek. We hebben speciaal voor hem een extra pauze ingelast bij een bron.

Het loopt heerlijk en het lijkt erop alsof we het klooster van St.Pere toch zullen gaan halen. Maar om 14:00 moeten we omkeren omdat we anders niet voor donker terug zijn. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit of we het wel of niet halen, we zijn gewoon lekker onderweg.

Het landschap: groen dennenbos, kale eiken met groene klimop en veel bloemen en geurige struiken. Af en toe lopen we door heel gewoon bos en soms lopen we door een rotsig Mediterannee landschap langs de rand van de door de Ter uitgeslepen canyon. In de verte steken de besneeuwde toppen van de Pyreneeen in de lucht, af en toe aan het zicht onttrokken door wolkenmassa’s. We hebben ongeveer 8 km afgelegd, nog ongeveer 12 te gaan volgens de SNP documentatie.

Goh, toch nog het klooster bereikt, bijna. Het is gesloten en je kan er niet bij komen. Gelukkig maar, want een paar honderd meter van het klooster stond een bord ‘verboden voor honden’ en we kunnen onze 2 vriendjes na 10 km natuurlijk niet meer in de steek laten. We moeten ze nu wel weer thuis afleveren vanavond, 10 km terug. Ik ben benieuwd hoe ze er na 20 km aan toe zijn, nu zijn ze al verdacht rustig.

Een eindje van het klooster zijn we in een veldje vol narcissen gaan lunchen. Geen Catalaanse lunch, maar gewoon hardkeks met leverpastei en een cup-a-soupje. We delen het eten met onze tochtgenoten en liggen met z’n vieren over het landschap te staren. Volgens mij ga ik die maffe beesten missen.

Het is gaan waaien, misschien omdat we op een bergkam zitten, maar de temperatuur is perfect, net boven de 20 graden schat ik. Lichamelijk werkt ook alles naar wens, het verbaast me hoe makkelijk we klimmen. Ik denk dat de extra training van 2x per week hardlopen toch werkt.

We gaan nu precies hetzelfde pad terug volgen en we zouden net voor het donker terug moeten zijn. Even de troep wakker maken en dan weer op weg...

De afgelopen anderhalf uur hebben we stevig doorgestapt. Onze vriendjes werden merkbaar nerveus toen we door een gehuchtje kwamen en zorgden ervoor dat ze niet verder dan een paar meter bij hun reisgenoten met stokken vandaan liepen. Toen we weer tussen de velden zaten gingen de staarten weer omhoog en schoten ze weer van hot naar her. Zojuist besloten ze om met z’n tweeen eerst mij en toen Petra maar eens te bedanken door op schoot te springen en met natte neuzen in ons gezicht te wrijven, hahaha, rare beesten.

Nog ongeveer een uur lopen en dan zijn ze weer thuis, hopelijk blijven ze er dan ook.

Hier hebben we de honden gevonden en we proberen ze af te schudden. Eentje is er bij wat huisjes verdwenen, maar de andere licht nog aan m’n voeten verliefd te kijken, shit. Oh zucht, de andere is ook weer terug en nu liggen ze ons allebij verliefd aan te staren.

Poepoeh, we zijn er. In totaal 9.5 uur over zo’n 23 km gedaan. De twee honden vielen als een blok in slaap en zachtjes slopen we weg. De hoek om en de oprit af. Toen we de weg overstaken en dachten we dat we het gehaald hadden zagen we toch opeens twee zwarte stippen aan komen rennen, shiiit. Petra probeerde ze schreeuwend en zwaaiend met haar stok weg te sturen, maar ze bleven met scheve kop naar mij staan kijken. Ik deed dus ook maar even streng en met hangende kopjes dropen ze af, snif. Vreemd, ik had er vannacht al van gedroomd dat we constant rennende beesten om ons heen hadden waar we hard om moesten lachen, alleen in m’n droom was het dus een ezel.

De laatste loodjes naar Tavernoles waren vermoeiend al lijkt Petra wat meer problemen te hebben dan ik ditmaal. Maar morgen merken we pas echt hoe we vandaag hebben doorstaan. Ik vond het een perfecte dag vandaag, de hele dag tussen het groen. Daar was ik behoorlijk aan toe al heeft onze winter nadat we pas in December uit Australie terugkwamen niet zo heel lang geduurd. Nu eerste even douchen en dan de rugzakken prepareren voor morgen. Morgen moet alles mee omdat we hier pas over een week terugkomen.

Het diner ritueel was gisteravond weer hetzelfde. Meneer Banus bracht ons om 20:00 naar het restaurant en haalde ons anderhalf uur later weer op. Weer prima gegeten en daarna vielen we als een blok in slaap.

Petra’s zere voet is weer over, maar ze taped toch haar voeten omdat er een snee in haar eelt zit. Ik heb een beetje stijve enkels en wat spierpijn in m’n armen van de wandelstok waarmee ik me tegen de bergen ophijs. M’n knie heeft het gelukkig goed gehouden, daar maakte ik me na de Vercors tocht van vorig jaar wel wat zorgen over.

Vandaag laten we de auto achter en we hebben dus nu nog de gelegenheid om wat aan de wandeluitrusting te veranderen. Ik ben m’n riem vergeten, dus ik loop met een veter om m’n middel als een soort middeleeuwer en ik doe toch maar m’n oncomfortabele harde bergschoenen aan. En ik laat toch m’n zware telelens in de auto. Volgens de SNP beschrijving wordt het vandaag de zwaarste dag. Voor ons nog eens extra zwaar omdat we geen bagagevervoer hebben en vandaag alle spullen moeten meenemen naar de volgende boerderij. Maar als het goed is hoeven we vandaag niet om te lopen om honden thuis te brengen.

Het lijkt een warme dag vandaag. Via een stenig stil pad zwoegden we langzaam 250m omhoog door een groen bos van dennen en steeneiken. Hier lijkt het pad weer te gaan dalen, dus een mooi punt voor een snelle rust. Truien en broekspijpen verdwijnen in de rugzak en Petra heeft zelfs haar vale gebloemde wandeljurkje weer aangetrokken terwijl grote dikke zweetdruppels langs haar voorhoofd druppen. Even wat slokjes water en dan weer het bospad op.

We hebben nu 9 km gelopen en nog 11 te gaan. Maar helaas zullen die 11 km een stuk zwaarder zijn dan de afgelopen 9 km. We zitten op 760m aan de rand va neen afgrond en beginnen zo met de afdaling naar Vilanova de Sau. Aan het eind van de middag zullen we weer helemaal naar 850m moeten klimmen naar Tavertet. We kunnen de hoge rode rotswanden in de verte al zien, brrr.

Bij mij draait alles gesmeerd, maar Petra heeft een vervelende pijn aan haar voet, hopelijk gaat dat goed.

Het weer is perfect, 20 graden en een briesje en het is ongelofelijk rustig. We zijn tot nu toe nog helemaal niemand tegengekomen de afgelopen dagen, alleen beesten. Het ruikt naar kruiden, thijm is het enige dat we denken te herkennen. De bekende zoete geur van de Mediterranee in de lente, lekker.

Ik ben ook druk bezig met m’n GPS. Dit is voor het eerst dat ik hem gebruik tijdens een echte wandeltocht. Het systeem van kruispeilingen op vooraf gedefinieerde waypoints werkt veel nauwkeuriger en makkelijker dan ik dacht, het heeft ons al voor een vergissing behoed.

Ik merk dat ik in het ontspannen wandelritme ben gekomen. Ondanks dat we vandaag onze tijd nodig zullen hebben om de laatste moeilijke klim naar Tavertet te maken voel ik me niet gehaast. Als het goed wordt die kalmte in de loop van de week groter tot je glimlachend je hoofd kan schudden om de dingen waar je je daarvoor druk om maakte. De essentie van vakantie dus eigenlijk, maar door de intensiteit van zo’n wandeltocht bereik je dat stadium eerder. Helaas verdwijnt dat gevoel weer snel als je terug bent, dus je moet proberen dat moment in je hoofd op te slaan zodat je het later terug kan halen, niet altijd even makkelijk trouwens. Genoeg gezwam, te paard en weer op weg.

Pjew, flink eind gelopen nu, 16 km op weg. De afdaling viel mee en 3 kwartier na de pauze liepen we Vilanova binnen. Behalve wat lokale jeugd was het dorp in diepe rust verzonken en na het bijvullen van de waterflessen verlieten we het dorp weer.

Een paar km verder, aan de andere kant van het stuwmeer Panta de Sau, doemde een grote roodwitte rotswand op, de wand waarlangs wij vanmiddag Tavertet moeten bereiken. Gedreven door een lichte ongerustheid hielden we het tempo erin en pas toen we met redelijke zekerheid wisten wat voor marge we voor het donker hadden durfden we een lange pauze te houden. Vanaf hier nog netto 2.5 loopuren en 1.5 uur rust. Dat moet ons dus tegen 18:00 in Tavertet brengen met een uur daglicht over.

Het hoge tempo, de warmte en het gebrek aan pauzes begon toch een beetje merkbaar te worden na een kilometer of 12 en de laatste paar kilometers doezelde ik wat weg. Dat noem ik altijd ‘wandeltrance’, waarbij je eigenlijk niet meer merkt dat je loopt, maar ook niks meer om je heen ziet. Plotseling stonden we voor een boerderijtje waar een oud vrouwtje in een wastobbe stond te wassen. We liepen het erf over naar een bloemenweitje en we lieten ons neerploffen voor een lange rust met soep en hardkeks.

660 m hoog, tjemig, effe bikkelen zeg. We zijn nu 200m gestegen via een moeilijk rotsig droog riviertje. Nog 200m te gaan. Vandaag moeten we dus het equivalent van een flatgebouw van bijna 300 verdiepingen omhoog, met de trap, met rugzakken van 15 kilo op onze rug. Het water is bijna op en onze kelen en voeten branden. Het zwaarste stuk van de zwaarste dag.

Wow, wat een schitterend dorpje! Toen we de rand van het plateau bereikten liepen we gelijk het dorpje van grijze steen binnen. Het tweede deel van de klim ging een stuk makkelijker omdat we in plaats van door de beek over een ruw geplaveid paadje konden klimmen. Bocht na bocht zagen we het stenen trapje in de verte verdwijnen in het steeds donkerder wordende bos. Bemoste stenen, rodondenderons en buxusboompjes. Een donkergroene sprookjesachtige sfeer. Twee rood aangelopen puffende poppetjes zwoegden omhoog terwijl de wereld beneden steeds kleiner werd. Het bos opende zich tot een mysterieuze zwartwitte steenmasse, waar we onder overhangende rotsmassa’s over een smal paadje langs een peilloze afgrond moesten, even een plek om goed geconcentreerd te blijven. Een paar minuten later bereikten we Tavertet.

Ons Pension, El Jufre, staat op de rand van de afgrond en vanuit ons raam kijken we zo de diepte in en tientallen kilometers ver. A room with a view in het kwadraat. Al met al een schitterende dag vandaag, heerlijk weer, lekker gelopen en een schitterend uitzicht.

Na een douche en semi schone kleren zijn we nog even door het dorpje gaan dwalen op zoek naar wat vertier. Tevergeefs, alles was gesloten, maar terug in de boerderij werd ons prompt een fles wijn en olijven voorgezet, jippie, alsof de waard gedachten kon lezen.

Even later leek het wel of ik gedachten kon lezen. Ik voorspelde dat het diner dat we zouden krijgen wel dopertwen uit de magnetron zouden zijn, aangevuld met de dode fazant die we vanmorgen zagen en als desert zo’n goor Spaans flan puddinkje. Even later hoorden we uit de keuken een "ping" van een magnetron en we schoten allebei in de lach. En verdraaid, er kwamen dampende dopwertwen op tafel, vers uit de magnetron. Gevogelte erbij en inderdaad een goor flan puddinkje als desert, hoe bestaat het. Ach, goed genoeg voor vermoeide reizigers. Bij een ongeschoren kop en een veter om m’n middel hoort ook geen haute cuisine.

Na de twee lange dagen komt er vandaag een makkelijke dag, 3.5 loopuur, we kunnen het dus heel rustig aan doen. Die dagen van 7.5 uur zijn net wat te lang, omdat je dan geen lekkere lange pauzes kan houden. Qua conditie zijn ze geen probleem, maar we vinden dagen van netto 5 loopuren het lekkerst en er dan 8 a 9 uur over doen.

De luiheid slaat toe, heerlijk. Na een halfuur lopen strijken we alweer neer in een grasveldje aan de rand van het plateau op 950m hoogte. Er staat een harde koele westenwind vanaf de Pyreneeen, maar we hebben plekje uit de wind gezocht.

Het ontbijt liet even op zich wachten vanmorgen omdat we gisteravond na anderhalve fles wijn vergaten om een tijd af te spreken. We kregen een echt Catalaans ontbijt van tomatenbrood met verschillende soorten worst. Petra loopt als worstliefhebber al 3 dagen te juichen in dit worstland.

Wow, wat een prachtige plek. We zitten op een groot rotsblok met een 360 graden uitzicht. Een paar honderd meter onder ons grazen de koeien op het plateau en nog veel dieper liggen de bossen en de rivier. Achter ons steken de besneeuwde toppen van de Pyreneeen de lucht in en rechts zien we in de verte zelfs nog het stadje Vic, waar we een paar dagen geleden begonnen zijn. Het is helaas een beetje heiig en het waait hard, maar het is niet koud. Dit is het hoogste punt voor vandaag en we hebben nog maar 2 loopuren te gaan. We gaan hier dus even wat serieuze rusttijd doorbrengen, aaaaaah...

Na ruim een uur flink luieren was het tijd voor de lunch, maar toen ik pasta wilde gaan maken ging er wat mis. De brander werkte niet meer. Anderhalf uur lang heb ik elk schroefje en onderdeeltje van de brander uit elkaar gehaald en schoongemaakt en net toen ik het wilde opgeven kreeg ik hem weer aan de praat. Het leek iets met het pompje te zijn. Ik liet hem gelijk maar aanstaan om alsnog pasta te maken.

Op de weg terug naar Tavertet misten we een afslag en liepen we verkeerd, maar eigenlijk was het wel een leuke test voor m’n GPS. Het verbaasde me hoe nauwkeurig ik m’n positie kon bepalen op een kaart zonder coördinatensysteem. Via een weggetje dat niet op de kaart stond liepen we een leuk omweggetje en daarna daalden we door de bossen en landerijen weer af naar het dorp.

In het dorp hebben we bij de lokale kruidenier wat lunchbenodigdheden voor morgen en wat lekkers gekocht en daarna zijn we met een fles vino tinto en een grote Catalaanse worst de luie dag op ons terras gaan voortzetten. Lekkere dag vandaag, een uur of 3 gelopen en verder toch wat hersteld van de 2 zware dagen. Petra heeft alleen wat extra schade opgelopen doordat ze nogal verbrand is. We hebben geen zonnebrandcreme bij ons, niet eens hoofddeksels tegen de zon. We hadden eigenlijk niet zulk weer verwacht.

We zijn bijna 350m afgedaald en kijken nu weer omhoog tegen de rode en witte rotsen met hoog in de lucht Tavertet. Nog een eind verder zien we een klein rotsblok uitsteken in de lucht en met de verrekijker zien we net de betonnen paal waar we ons in de harde wind aan vasthielden, Rocallarca, het perfecte plekje waar we gisteren uren hebben doorgebracht.

Nu rusten we even in een bloemig grasveldje terwijl iets verderop het geluid van koeiebellen uit een bosje komt. Er hangt een lichte sluierbewolking waar de zon nog net doorheen komt, lekker. De afdaling ging pijnloos, op een paar schrammetjes van braamstruiken na. Het grootste deel van onze route vandaag zien we van tijd tot tijd liggen, de stuwdam, de trap, Villanova en de klim het dal uit.

De lucht is betrokken en het begint wat te waaien, eigenlijk wel lekker, want het is wat benauwd geworden. Hier op een pleintje bij een waterkraantje is het levendiger dan wat we in lange tijd hebben gezien. Toeterende auto’s, blaffende honden en babbelende Catalanen. We zijn over de helft, bijna 11 km gelopen en nog bijna 10 te gaan. Achter het dorp steekt de rotswand omhoog waarlangs ons pad voert. Bovenop gaan we lunchen, al moet ik me beheersen, want af en toe drijven er lekkere geuren voorbij. We volgen weer de roodwitte markering van de GR2, ook wel een geruststellende gedachte, gewoon lui de roodwitjes volgen.

Met ijzeren discipline liepen we het dorp weer uit en begonnen aan de verhittende klim. Het stijgpercentage viel eigenlijk wel mee, maar toch kwamen we 3 kwartier later puffend boven. We smeten de rugzakken af en haalden onze lekkernijen te voorschijn. Even een spannend moment toen ik de brander aanstak, maar ook die deed het weer als vanouds. Het water kookt...

We zitten nog steeds op 800m, we klimmen wat, we dalen wat en krijgen het ene na het andere mooie uitzicht voorgeschoteld. Zojuist zijn we via een halsbrekende klauterpartij boven op de graad van deze bergrug aangekomen. Pjew, eerst een steile gladde helling en toen een stenen ‘trap’, met treden van bijna een meter. Ik vind dat klauteren wel leuk, maar Petra had grote moeite om boven te komen, maar toch wilde ze haar rugzak niet aan me afgeven. Het zou nu nog ongeveer een uur naar Sant Julia moeten zijn, m’n voeten beginnen wel wat te branden. 18.5 km gehad en nog 3 te gaan.

Ik voelde me een beetje Clint Eastwood toen ik via een stoffig straatje met de zon in m’n ogen het stadje binnenliep. Ik liep midden op straat, m’n handen losjes naast me, niet ver van m’n denkbeeldige revolvers. Ik besefte dat ik eruit zag als een desperado, ongeschoren, bruinverbrand en onder het stof en het zweet. Tegen het felle zonlicht in zag ik een gedaante op me afkomen en ik bleef staan. Seconden lang was er niets anders te horen dan de wind die het stof door de straten van Sant Julia blies en door m’n ooghoeken meende ik schimmen te zien wegschieten achter de ramen. De gedaante bewoog in slow motion en stapte op me af...

... het was een schattig tienermeisje die vroeg of ze een pen mocht lenen, tuuuurlijk kind. Petra haalde een pen uit m’n rugzak en al snel wemelde het van de schattige tienermeisjes om ons heen die probeerde ons hotel voor ons te vinden. Enkele minuten later stapten we het luxe hotel Ca La Manyana binnen. Pjew, een beetje boven onze stand als stinkende rugzakkers geloof ik. Een tuttige juf bracht ons naar onze kamer terwijl ze bij elke spiegel bleef staan om haar haar in model te brengen. Met een pruilmondje zei ze "supper is served at nine..."... shit, pas om 9 uur eten? Zou het brandalarm afgaan als ik m’n benzinebrander binnen gebruik?

Er was zelfs post voor ons...tsss... een fax van de SNP met een extra verduidelijking van de route. Blijkbaar waren een paar dagen eerder een paar SNP wandelaars verdwaald op zoek naar het pension. Ik moest denken aan de startrek leader "to boldy go where no man has gone before..."

Na een douche zijn we nog even het stadje ingegaan en hebben we bij een bar nog wat gedronken. Petra wilde even naar huis bellen bij een telefooncel, maar er stond iemand te bellen die maar bleef bellen en bellen en bellen. Na bijna een half uur keek hij verbaasd op dat we er nog steeds stonden en ik maakte het telefoon gebaar. Mopperend hing hij op en hij sputterde wat onverstaanbaars tegen me in het Spaans...tsss, happen naar de baas?

Toen we tegen 9 uur terug waren en naar de eetzaal liepen stond er een ober in pinguinpak compleet met strik op ons te wachten... shiiiit, het was de vent uit de telefooncel. Hij keek me minzaam aan en wees ons een plaats. Gelukkig zat er nog een groep lawaaierige Fransen in de eetzaal, want verder waren we alleen. (De Fransen bleken achteraf het Peugeot team te zijn van een of andere autorace die de volgende dag bij Vic zou plaatsvinden).

Het eten was ontzettend lekker, maar helaas maar in kleine hoeveelheden. Nouveau cuisine is ook al niet zo heel goed voor wandelaars op een missie, naja, dan nog maar wat hardkeks erachteraan.

Na een licht ontbijt vertrokken we uit ons hotel. Met koude stijve spieren begonnen we met een korte pijnlijke klim naar een heuveltje met een kasteelruine. Na deze warming-up liepen we een leuk bospad op over de kam van een heuvelrug. Het is een prachtige heldere dag en de besneeuwde Pyreneeen hebben nog niet zo dichtbij geleken. Na een half uur stuitten we op een monster. Een enorme stinkende slang die gromde en brulde. De autoweg naar de kust waar een opstopping van auto’s en motoren is ontstaan op weg naar de autoraces die hier in de buurt gehouden worden. Zelfs op ons bospad kwamen we een motor tegen die een sluipweg probeerde te vinden, wat een asociale etterbak. Verder kwamen we een aantal ATB-ers tegen die ons onder een luidkeels ‘bon dia!!’ bijna van de sokken reden. Morgen is het weekend gelukkig weer voorbij, goh, niet gedacht dat ik zo’n opmerking ooit nog zo maken.

We zijn nu bij een heiligdom aangekomen waar Maria in de middeleeuwen is verschenen. Vroeger stond er een kapelletje, daarna een kerk en nu is er een bar en trikeverhuur bijgebouwd. Ronkende trikes en blaffende honden, zucht, we trekken maar weer verder.

We hebben een poos flink doorgestiefeld, we hebben zelfs het dorpje Seva al in zicht. We hebben besloten een lekkere lunch te bemachtigen. Het koele donkergroene bos is al lang geleden veranderd in een droog en stoffig Mediterrane landschap. De brede zandpaden trekken motorrijders en terreinfietsers aan als vliegen op een hoop stront. We lopen dan ook regelmatig te kuchen in de stofwolken en uitlaatgassen. Over een paar uur lopen we het nationaal park Montseny binnen, hopelijk is het daar verboden.

Terwijl ik een nuts en een paar slokken water wegwerk begin ik alvast te fantaseren over het terras daar beneden. Wat zal ik nemen? Calamaris? Tortilla de patattas? Mmm, wijn zal niet zo’n goed idee zijn, denk ik. Zumo de naranja? De schoenen weer aan, Seva lokt.

We zijn neergestreken in een Bar Restaurant in Seva. Van buiten onooglijk, maar binnen gezellig druk en yeehaa! Ze hebben Calamaris en Gamba’s. Het laatste stuk duurde lang en was verhittend, het duurde lang voor we eindelijk het kerkje van Seva zagen opdoemen. Maar nu hebben we ook wel wat lekkers verdiend. Ik voel me wel ietwat opgelaten, zwetend en stinkend tussen de zondagse mensen. Maar ach, ik ruik mezelf toch niet.

Na een paar dwaalsporen en een bezoekje aan het kerkje van El Brull kwamen we hier bij La Morera aan. Wat een ontzettend leuke plek. Het is een biologische boerderij vol leuke beesten. We zijn de enige gasten en de vier honden liggen voor onze buitendeur . Er scharrelen wat kippen rond en wat vee (koeien en ezels). Ik zit nu op een klein terrasje op de binnenplaats in het zachter wordende licht te schrijven, echt leuk hier. Het landschap van het park zelf valt wat tegen, een beetje allemaal hetzelfde, buiten het park was het mooier. Maar op deze boerderij is het hartstikke leuk (tenzij je niet van honden houdt).

Eigenlijk was het vandaag de minst mooie dag, vooral door het storende motor en autoverkeer, zelfs op de wandelpaden. Maar toch was het erg relaxed, we hebben lekker in de zon gelopen en in een sfeervol restaurantje de lekkerste calamaris gegeten die ik ooit gehad heb. Niet gefrituurd in ringetjes, maar als geheel gebakken met verse knoflook en bosuitjes, jummy.

Het is zondagavond, de Barceloners zijn naar huis en de rust op het platteland is weergekeerd. Vooral hier in de winderige vallei in het natuurpark. We hebben vijf dagen gelopen en onze missie: de lente begroeten, is volledig geslaagd. We vinden het allebei veel leuker en mooier dan we hadden verwacht en vervelende dingen zoals blessures of dingen die verkeerd geregeld zijn, zijn tot nu toe uitgebleven. Het is een heerlijk ontspannen vakantie. Ik ga nog even wegdromen in de zon, samen met mijn hondenvriendjes die om me heen liggen.

Het diner was simpel maar lekker. Juan Carlos at met ons mee aan de houten tafel bij een houtvuur en serveerde pastasoep en gebakken worsten met gekookte appeltjes. Als toetje hele jonge geitenkaas met honing. Alles hier in de buurt gemaakt op boerderijtjes. Alleen de whisky kwam uit Schotland. Conversatie ging in het Frans met af en toe een Engels woord en wat gebarentaal, maar dat ging verrassend goed. Leuke avond.

Wat een rust hier. Juan Carlos zei dat er het afgelopen weekend 7 stellen met 12 kinderen waren en dat hij blij was dat het weekend voorbij was. Allemachtig, anders ik wel. We zagen (en hoorden) ze nog net vertrekken toen we aankwamen gisteren. Volgens Juan Carlos zijn de honden er nog een beetje gestresst van.

Vandaag wordt het een korte dag, een rondje van 14 km, 4½ uur. Aan het eind gaan we nog een keer het juiste pad proberen te vinden, want ondanks de extra aanwijzing die de SNP ons in San Julia toefaxte klopte er nog steeds iets niet. Maar we hebben het idee dat we weten hoe het zit en gaan het uitzoeken. Verder wat rustig aan dus, daar zijn we wel tevreden mee. De spieren worden toch een beetje moe na 5 dagen lopen al hebben we geen echte problemen. Maar eerst ontbijt, ik geloof dat we zelf ons brood moeten roosteren boven het haardvuur.

Oei, wat lekker. Inderdaad, brood roosteren bij een vuurtje, zelfgemaakte jam en een grote schaal vol zelfgemaakte worsten. De sfeer en het meubilair is oud en informeel. We moesten zelf maar uit de kast pakken wat we nodig hadden. Vooral Petra had veel moeite om zich los te rukken uit het tafereeltje en de rugzak op haar rug te krijgen.

Tjemig, wat een makkelijk dagje had moeten worden, werd een beetje erg ruig. We deden nog een poging om het gemiste paadje van gisteren te vinden, maar dat liep uit op een dwaal en klauterpartij. Petra had vannacht een waarschuwende droom gehad waarbij ik in een afgrond donderde en dat scheelde niet zo heel veel. Petra kwam vast te zitten halverwege een gladde helling en ik klom zonder rugzak terug om haar te helpen. Ik nam met moeite haar rugzak over, maar het rotsblok waar ik op leunde liet los en rolde naar beneden. Ik begon te glijden en liet de rugzak los die ook naar beneden rolde. Het lukte me om te stoppen en klom weer naar Petra om haar via een ander pad omhoog te helpen. Daarna moest ik terug naar beneden om de gevallen rugzak op te gaan halen en uiteindelijk kwamen we weer terug op de weg, ruim een uur later.

Een paar honderd meter verder vonden we alsnog het paadje met de rode linten. Een moeilijk pad dat we toch terug volgden naar El Brull en uiteindelijk zagen we precies waar de SNP een fout heeft gemaakt in de beschrijving. Ook de extra aanvulling helpt in dit geval niet veel. De enige manier om La Morera volgens de geplande route te beschrijven is om eerst de kaart te volgen en de aanwijzingen te negeren en vervolgens de kaart te negeren en de extra aanvulling te volgen, tsss. Maar toch leuk dat we uiteindelijk toch hebben kunnen uitvinden hoe het zit. Wel typisch dat zo gauw er geen officiële gemarkeerde route meer wordt gevolgd er dan zo’n dodelijke fout insluipt.

Pfff, het bleef dwalen en klooien vandaag. De kaart en de beschrijving kloppen niet bij elkaar en ook afzonderlijk zitten er storende fouten in. Daarbij doen we het zelf ook nog af en toe verkeerd en de puinhoop is compleet. Naja, gelukkig heb ik mijn GPS en kompas, dus echt compleet verdalen kunnen we niet. Al met al gaat het langzaam vandaag, nog maar 12 ½ km afgelegd terwijl we al uren en uren onderweg zijn. Vanaf nu is het gemakkelijk, we nemen NIET "de bekende weg langs het kerkhof", maar gewoon de asfaltweg naar La Morera.

Grote stapelwolken bouwen op en in de verte zien we het regenen en af en toe horen we het onweer al. Maar toch lopen we nog steeds in de zon en fluiten de vogeltjes vrolijk in het bos. Nog steeds volop lente, al lijken de uren nu wel geteld...

Aah, gedouched en met het "nette pak" (schoon T-shirt en sokken) op het bankje in de zon. Een paar honden rennen om Petra heen met een bal te spelen, terwijl anderen verliefd naar me liggen te staren. Toch best nog een lange dag geworden, ondanks dat het maar 15 km was. Nog 3 uur tot het diner, dus we gaan nog even flink luieren (gaap).

Het luieren buiten duurde niet lang, want het slechte weer dat we vanmiddag in de verte zagen had ons bereikt. Het begon te regenen, te hagelen en te onweren. Maar na een uur was de rust weer teruggekeerd en kwamen de honden ons halen om te spelen.

Het diner was nog lekkerder dan gisteren en ik heb zoveel gegeten dat ik misselijk en wankelend de trap op waggelde. Het wankelen kan ook aan de wijn en whisky gelegen hebben trouwens. We kregen gegratineerde kikkerertwen met aioli en spekjes. Ik had niet in de gaten dat dat alleen maar het voorgerecht was en ik at de pan helemaal leeg. Het hoofdgerecht was omelet met aardappels, brood en geitenkaas. Het nagerecht ‘bato’, jonge geitenkaas met honing. Juan Carlos stak een sigaret op en haalde tequilla, cognac en whisky te voorschijn. Juan Carlos heeft veel gereisd en zelfs 3 maanden in Peru gewoond. We babbelden een poosje over reizen en over de bizarre eetgewoontes in Spanje, Nederland en de rest van de wereld. Leuke avond.

Onze lichamen vertonen nog geen slijtage van de tocht, integendeel eigenlijk. Petra taped haar voeten en dat helpt goed. M’n spierpijn is verdwenen, ik voel alleen nog een klein beetje stijfheid in m’n enkels dat verdwijnt als ik begin te lopen. Het gaat erg lekker.

Na hetzelfde lekkere ontbijt als gisteren hebben we Juan Carlos bedankt voor de gezelligheid en gastvrijheid en hesen we de rugzakken op onze rug. Ik zei tegen Juan Carlos dat ik me in zo’n ongedwongen sfeer van "pak zelf de bekers maar uit de kast" een stuk comfortabeler voelde dan de strakke gezichten en stropdassen in het hotel Sant Julia. Daar beselfte ik me opeens dat m’n kleren er modderig uitzagen en dat ik een baard van een week had. Juan Carlos moest hard lachen en vertelde dat het soms andersom werkte. Er was pas een grote Mercedes met bekakte Barceloners aangekomen die na een paar misprijzende blikken op het sjofel uitziende geheel gelijk rechtsomkeerd maakten. Met een beetje weemoed liepen we uitgezwaaid door de honden de toegangspoort uit en verlieten we La Morera, prachtige plek.

Wat een schitterende ochtend trouwens! Via een donkergroen paadje vol most, heidebomen en varens klommen we het dal uit. Achter ons zagen we dat de vallei achter El Brull gevuld was met wolken. De heuvels staken als eilanden uit de wolkenzee en daarachter rezen de sneeuwbedekte Pyreneeen op. De rust straalt overal vanaf en ik voel me precies zoals ik me na een week lopen wil voelen; ontspannen, grijnzen en een beetje filosofisch (dromerig volgens Petra).

Aangekomen bij de pas namen we de GR 5 de bergrug op. Leuk om weer de roodwitjes te kunnen volgen, dat loopt toch wat ontspannender dan op de SNP beschrijving. Het loopt lekker relaxed vandaag.

Nadat we een poosje over de bergkammen met prachtige uitzichten hadden gelopen kwamen we bij het punt waar we moesten afdalen. Twee uur langen volgenden we de GR5 naar beneden. Soms door mooie Tolkien-achtige trollenbossen, maar vaak over gladde rotsige stukken. Soms gewoon gevaarlijk. We waren dan ook opgelucht toen we 400m lager in het beekdal terecht kwamen, waar we nu bij een murmelend beekje op een mosveldje onze laatste lunch van hardkeks en calamaris zitten te eten. Koffie, soepje en achterover in het zonnetje. Hoezo afzien?

We zijn naar schatting nog zo’n 3 kwartier van Montseny en pauzeren even in een kurkeikenbosje. Eigenlijk willen we niet verder omdat we het gevoel hebben dat de wandeltocht afgelopen is zo gauw we in Montseny aankomen. Normaal zou zo’n opmerking van mij te verwachten zijn, maar ditmaal was Petra het.

Als we in Montseny zijn moeten we gaan nadenken over hoe terug te komen naar Tavernoles. Vreemd genoeg eindigt de wandeling midden in het park en niet een dagmars verderop bij het station. Juan Carlos zei dat de tocht vroeger wel verder ging, vreemd.

Het laatste stuk duurde toch nog wat langer en was toch nog verrassend leuk. We liepen het grootste deel langs een riviertje door een bos van kurkeiken. We liepen het dorpje Montseny door en uiteindelijk bereikten we hotel Montserrat. We zijn een beetje bedrukt omdat de wandeltocht voorbij is en hotel Montserrat past in die stemming. Groot en leeg en een onpersoonlijke witte holklinkende hotelkamer. We willen weer naar buiten, in het zonlicht tussen de vogels en het groen. Ik denk dat ik maar eens ga proberen om een fles wijn te bemachtigen zodat we op het terras kunnen gaan zitten mijmeren en in de verte staren.

We hebben ook besloten om morgen gewoon een taxi naar Tavernoles te nemen, het is maar 3x zover als naar San Celoni en dat zou 2000pst (26 gulden) moeten kosten. Onze grens ligt op 100 gulden, ongeveer 6000pst. Nu het wandelen toch voorbij is verlangen we wel naar onze auto vol lekkere dingen, schone kleren en luxe. Lekker nog een paar dagen kamperen.

We hadden een taxi laten bellen en gevraagd naar de prijs om ons naar Tavernoles te brengen. 15000pst, 200 gulden, shiiit, afzetters. Dan toch maar naar San Celoni en met de trein naar Vic. We verlieten het hotel en "de trol" (de oude kromme moeder van de eigenaresse) kwam achter ons aan hobbelen met een briefje. Of we nog even wilden betalen voor de koffie bij het ontbijt, voor het water bij het diner en 300pst voor het bellen van de taxi. Aaaaarch, belachelijk!! Ik wilde weg van deze afzetters en geldschrapers.

De treinreis was best leuk (ondanks dat ik nogal misselijk was dankzij een fikse kater, tja, m’n eigen schuld). En we kwamen verrassend veel aardige en hulpvaardige mensen tegen die de rottigheid van hotel Montserrat teniet deden.

Maar het absolute hoogtepunt van de dag was de lunch in Tavernoles in hetzelfde restaurant als waar we de eerste twee avonden dineerden. We gingen op 14:30 naar binnen en het was afgeladen druk!! Belachelijk veel mensen voor zo’n klein dorpje. We schoven aan en er werd door vriendelijke serveersters de lekkerste gerechten gebracht. Twee voorgerechten en een heerlijk voorgerecht (calamaris met knoflook!). De rekening was uiteindelijk 2100pst... voor 25 piek hebben we ons met z’n tweeen helemaal volgegeten met lekkernijen. De schande van Montserrat was hiermee definitief uitgewist.

Misschien een beetje erg zakelijk om conclusies te trekken uit een wandeltocht, maar toch wel nuttig voor mezelf en anderen die deze tocht overwegen. Eigenlijk beoordeel ik hier twee dingen, de organisatie van de tocht en de tocht zelf.

Perfect eigenlijk. Mooi landschap, leuke paadjes, uitzichten, dorpjes. De route is over het algemeen niet heel zwaar, maar de klim naar Tavertet is pittig. De afdaling de laatste dag is zwaar en niet helemaal ongevaarlijk, vooral bij nat weer lijkt het me best een hachelijke onderneming. Een wandelstok (zo’n inschuifbare skistok) is geen overbodige luxe. Een goede wandelconditie is toch wel vereist.

Wij gingen half maart en we hebben ontzettend geluk gehad met het weer. Volgens de mensen daar is het meestal wat kouder en natter en een week eerder had het de hele week geregend. Toch is het er half maart al volledig lente, een welkome groene afwisseling met de kale bomen in Nederland. Het voordeel (vind ik) van dit jaargetijde is dat je overal bijna alleen bent en in alle rust kan genieten van het landschap om je heen.

De kaart is niet helemaal up-to-date en de routebeschrijving klopt af en toe niet met de kaart. Vaar vooral niet blind op de routebeschrijving, want dan kom je er dus niet. Het grootste deel van de route worden GR’s gevolgd. Dit zijn goed gemarkeerde paden (roodwit en groengeel) en makkelijk te volgen. Zo gauw de GR’s verlaten worden gaat de kwaliteit van de routebeschrijving achteruit. Ga dan van de kaart uit (kompas meenemen!).

Ik vond de documentatie voldoende goed, maar was blij dat ik een GPS bij me had, ondanks dat hebben we nog een paar spannende momenten gehad, maar volgens de geruchten niet zo erg als wandelaars voor ons.

De boerderijen zijn perfect, vooral La Morera is echt grandioos. Nu hadden wij wel het geluk dat we overal alleen waren en bij La Morera vertrok net een groep van 7 volwassenen met 12 schreeuwende kinderen toen we aankwamen.

De hotels waren wat minder. San Julia was okay, gewoon, een best wel leuk hotel, maar in vergelijking met de boerderijtjes toch wat sfeerloos en commercieel. Het hotel Montserrat in Montseny beviel erg slecht al waren de mensen niet onaardig. Het was groot, kaal en leeg. Het eten was smakeloos en oud en voor de koffie en water moesten we apart betalen. Zelfs voor het telefoontje om een taxi te bellen werd 300 peseta’s (4 gulden) in rekening gebracht. Een slechte plek voor een laatste nacht.

Wat ik me niet beseft had was dat de tocht in the middle of nowhere zou eindigen. Onderweg hoorden we dat de route vroeger een dag langer was en dan in of bij een plaatsje met een station zou eindigen aan de rand van het park. We eindigden midden in het park en moesten bijna 20km met de taxi naar het station buiten het park. Op onze kaart zagen we de route verder lopen, maar was doorgekruist. Dit was een groot raadsel en wat teleurstellend. We hadden veel liever nog een dag verder gelopen tot het station, maar we hadden niet genoeg kaartmateriaal om daar te komen. Deze optie zou zeker geboden moeten worden en ik zou wandelaars aanbevelen om te proberen een kopie van de wandelkaart te krijgen voor het laatste stuk van Monteny naar Sant Celoni.

Ik vond de prijs (1000 gulden per persoon exclusief de reis erheen) wel wat hoog, aangezien we toch nog regelmatig zelf rekeningen kregen voor koffie, wijn, water. Ook omdat de route meestal langs bestaande GR’s loopt waarvan je dus gewoon zelf een boekje/kaart zou kunnen kopen. Maar ondanks dat vond ik de reis als geheel toch het geld wel waard en hebben we er geen spijt van gehad.

Ondanks de kritiekpuntjes hebben we toch eigenlijk een hele goede reis gehad. Dat er in zo’n wandeltocht af en toe wat kleine oneffenheden zitten is eigenlijk niet zo erg (al is dat wel eens moeilijk te beseffen op het moment dat je in zo’n oneffenheid zit), zolang je er maar zelf uit kan komen en dat is prima gelukt.