Vercors Hoogvlakte, Frankrijk - najaar 2010 - 6 dagen

Dag 0, September 2010

St.Agnan-le-Vercors

Het leven is nog aangenaam en comfortabel. We zitten in onze luie stoelen in de zon op de verlaten camping van St.Agnan. Wijntje, kaasje, boekje en we zijn als echte toeristen even in het leuke stadje Die gaan kijken. Maar de loodzware rugzakken die tegen de auto leunen verraden dat het morgen allemaal anders is. Morgen beginnen we aan onze 6-daagse trektocht. We beginnen met een flinke klim naar de Vercors hoogvlakte. Ik ben er twee keer eerder geweest en het is voor mij een van de meest indrukwekkende plekken van Europa. Je kan er alleen te voet komen, en eenmaal boven ben je op jezelf aangewezen. En zo zie ik het graag.

Het plan is om over 6 dagen weer in St.Agnan aan te komen, maar het plan is flexibel. Er hangt veel van het weer af en de voorspelling voor het eind van de week is niet geweldig. Er is boven weinig beschutting en het zou zo maar kunnen gaan sneeuwstormen in dit jaargetijde. Naja, we zien wel, avontuur!

Dag 1

10:00, St.Agnan-le-Vercors

Ik ben gespannen, een beetje prikkelbaar. Eigenlijk een vertrouwd gevoel vlak voor de start van een tocht. De omstandigheden zijn ideaal, strakblauw en fris. Het vroor hier vannacht op 800m. Dat betekent dat het bovenop het plateau flink kan vriezen. We zitten dan op ongeveer 1700m en ik verwacht dat de minimum temperatuur -10 zou kunnen halen. Koud genoeg om 2 extra fleecedekens aan de toch al erg zware rugzakken te binden. We hebben geen haast. Het kost maximaal 4 uur om bij de schuilhut Jasse du Play te komen, en verder gaan we vandaag niet. De zon droogt nog even de natte tent, de laatste douche voor bijna een week, de laatste echte koffie, en dan op pad.

12:00, 1100m

Een beetje een pijnlijk stuk. Steile zigzag paadjes door het bos. Ingeborg loopt de schelden op het bos, tsssk. Ver onder me hoor ik de kerkklokken van St.Agnan het middaguur slaan. Nog maar een uur onderweg, maar volgens mij was dit het zwaarste stuk.

13:00, 1300m

En opeens is het leven dan opeens weer erg aangenaam. Lunchpauze in het zonnetje in een mooi herfstbos. En wat voor lunch! stokbrood met verschillende soorten kazen en droge worst. Een uur geleden was het even wat afzien, maar met nog maar 300 hoogtemeters te gaan is dat leed ook al bijna weer vergeten. Wel veel vliegen hier, maar dat is vooral een kwestie van negeren.

15:00, 1500m

Wow, de eerste blik op de Grand Veymond. Hij is helemaal bedekt met verse sneeuw, dus die beklimming gaat hem niet worden. Maar ach, maakt niet uit, ik heb er wel eens opgestaan en we hebben meer aandelen in het uitzicht vanaf de rand van perse naar de hoogste bergtop. We zijn nog 2 km van Jasse du Play, de laatste loodjes, maar niet zulke zware loodjes. Het weer is nog steeds perfect, maar de lucht wordt wittig. Ik weet niet wat dat betekent.

16:00, Jasse du Play (1630m)

We zijn er! Op de hoogvlakte. En helemaal alleen. We kraken gelijk de refuge, een knus hutje met houtkachel. Tjemig, die laatste loodjes waren toch nog best lastig. Of ik ben vergeten dat het pijn doet, of mijn conditie is niet meer wat het was. Ik heb ongeveer 22 kilo naar boven gesleept en Ingeborg ook maarliefst 16 kilo. Er zit heel wat kracht in dat kleine vrouwtje.

Prachtig hierboven. Een lichtgroene hoogvlakte met witgrijze steen en donkergroene dennen. Aan de oostkant staat een bergketen op zo'n 400 a 500m boven de hoogvlakte en vanaf de rand kijk je 1500m naar beneden en naar de Alpen in de verte. Dat zien we vandaag nog niet, dat is het doel voor morgen. Als het zo mooi blijft als nu dan blijven we misschien boven in plaats van dat we over 2 dagen weer afdalen. Het hangt van het weer af.

18:30

Een kilometer naar de bron, en een kilometer terug. Ik liep even verkeerd en stak een stuk door het landschap op zoek naar het juiste pad. Het voelde best een beetje kwetsbaar in mijn eentje en ik was blij toen ik na 3 kwartier het hutje weer terugvond met mijn flessen water. We slapen toch niet alleen vannacht. Drie duitse deernes kwamen tegen zonsondergang binnen. Ik had eigenlijk twee mooi francaises besteld, maar dit is ook gezellig. Ze zijn bang voor de ratten, en niet helemaal onterecht. Ik heb in dit hutje wel eens een slapeloze nacht doorgebracht vanwege de ratten. Ik heb er toen zelfs eentje gevangen, in mijn pannetje.

Dag 2

8:30, St.Agnan-le-Vercors

Pfff, ik had het kunnen weten, erg slecht geslapen. Eerst vanwege de ratten, daarna vanwege de deernes die niet op zolder durfden te slapen maar bij ons kwamen slapen. Wat een brutale krengen, niet de deernes, maar de ratten. Ze kwamen door de schoorsteen naar binnen en renden rond over de rugzakken. Eentje hing brutaal schommelend aan een gesp van mijn rugzak, 20cm van mijn gezicht. Wel mooie beesten, wit-grijs met een pluimstaart. Eerder grote hamsters dan ratten.

Met zonsopgang ben ik naar de bron gegaan. Een heerlijk wandelingetje waarbij ik burlende edelherten hoorden terwijl de bergtoppen oplichtten.

13:00, wild bivak

We hebben een pelgrimage naar 'de rand' gemaakt. De rugzakken hebben we beneden gelaten, verstopt in een bosje aan het pad nar de bron. Toen we bijna boven waren vertelde ik Ingeborg dat dit het punt was waar ik ooit een indrukwekkende groep steenbokken tegenkwam. De geschiedenis herhaalde zich, want precies op die plek zag ik ze weer. Twee groepen van in totaal zo'n 20 a 25 dieren, op zo'n 20 m afstand, indrukwekkend. We zijn een poosje blijven kijken en toen 2 raven ons omhoog riepen gingen we verder naar de pas. En daar lag 'de andere kant'. Dalen vol nevel en wolken, herfstige bossen en daarachter de chaotisch opstekende pieken van Ecrin nationaal park, de franse Alpen. Een gems keek ons parmantig aan en verdween in een onmogelijke afgrond. We hebben vol ontzag over het landschap zitten staren, maar 'de andere kant' is ook de bewoonde wereld, dus we draaiden ons weer om om weer af te dalen naar de onbwoonde wereld van de hoogvlakte, nu diep onder ons.

We vonden de rugzakken waar we ze hadden achtergelaten en zochten een onzichtbaar bivakplekje. Maar voordat ik de tent opzet, eerst lunch. Hardkeks met leverpastei en cup-a-soup, bleg. Maar we hebben honger en het smaakt eigenlijk ook best. Maar ik heb ook nog een lekkernij. De droge worst en geitenkaas, yum! Terwijl ik lig te schrijven hoor ik steeds rotsblokken van de helling aan 'de rand' naar beneden rollen, veroorzaakt door de steenbokken vlakbij. Er fluiten af en toe nog wat vogels, soms burlt er een hert, maar verder is het hier doodstil. Mijn lichaam is nog aan het herstellen van de toch wel vermoeiende klim van gisteren, en van de slechte nacht vannacht. Mijn ogen vallen dicht, siesta...zzz

19:45, bivak

Dag 3

7:30

Het is helder! Wel frisjes, maar het vriest niet of nauwelijks, hier in de tent niet tenminste. Toch had ik het niet warm vannacht. Mijn oude slaapzak wordt een beetje dun. Vandaag een echte hiking dag, fijn.

11:15

Twee uur gelopen over de GR91, nu weet ik weer waarom dit een van mijn favoriete GR's is. Wat een prachtige dag en wat een heerlijk landschap. Hier boven is het zonnig, maar rond de passen vechten wolken uit de dalen om toegang tot de hoogvlakte. De bergen werken samen met de zon. De bergen houden de wolken tegen, en de zon verdampt de nevel die toch door de passen sluipt. Fris ruim dennenbos met volop leuke uitzichten. Een goed gemarkeerd pad dat soms over witte rotsblokken gaat en soms door het bemoste dennenbos. De burlende edelherten zijn even stil en het enige geluid is van vogels. En helaas vliegtuigen, die schijnen altijd en voeral lawaaierig aanwezig te moeten zijn. Ik vraag me of of luchtreizigers beseffen hoeveel impact ze op de natuurbeleving onder hun vleugels hebben. De mensen die we de afgelopen 48 uur gezien hebben zijn op 1 hand te tellen, en dat was allemaal bij de hut Jasse du Play. De laatste 24 uur hebben we helemaal niemand meer gezien. Alleen hoorden we net ergens een herder roepen, schapen blaten en een hond blaffen. De kans dat we boven blijven is nu eigenlijk wel 90%, alleen als het weer ons naar beneden dwingt dalen we af. Perfect hier. Ingeborg zei "zo had ik me hiken altijd voorgesteld".

14:30

Het plan is variabeler dan het weer. We zijn een halfuur voor de oorspronkelijke eindbestemming voor vadnaag, die vanwege voortschreidend inzicht gegradeerde tot tussenstop. Inmiddels heeft nog meer voortschreidend inzicht deze hut weer tot eindbestemming gepromoveerd. Alles draait om water hier boven. Volgens de laatste zielen die we hebben gesproken, de duitse deernes anderhalve dag geleden, was er nauwelijks drinkwater bij Pre Peyret, maar wel een goede bron een uur verder. Maar zo te zien is daar geen bos, geen beschutting als het weer omslaat, wat hier zo kan gebeuren. We kamperen dus toch bij Pre Peyret, en als er echt geen water is dan gaan we dat gewoon op een expeditietje halen. Maar ik denk dat het wel mee zal vallen, al zal ik Ingeborg misschien moeten overtuigen van het soort water dat je nog kunt drinken als je het zuivert. Samen hebben we nog 1 liter nu. De volgende logistieke uitdaging dient zich inmiddels aan. Oorspronkelijk hoopte ik op het tweede deel van de route, na de afdaling, wat eten te kunnen kopen en ik heb maar voor 5 dagen ingepakt. Als we boven blijven (en dat doen we) dan moet ik even goed tellen, het lijkt namelijk of we dan net tekort komen. Vanavond gooien we alle voorraden even op een hoop en gaan we tellen. Nog steeds perfect weer, zonnig en warm, al zie ik wel grote cumuluswolken verschijnen. Op naar Pre Peyret.

16:30, Pre Peyret

Bivak! Het eerste bronnetje was een gat in de grond, de tweede ook, en de derde een piepklein pisstraaltje. Goed genoeg. Het water moet wel gezuiverd worden en natuurlijk was dit het moment om te ontdekken dat de batterijen van mijn zuiveringsapparaatje leeg waren. Naja, nog gas genoeg, we koken het wel. Wat een opluchting om zoveel te kunnen drinken als we willen en ik heb gelijk het water in de drinkflessen aangevuld. We hebben 2 liter koud drinkwater in metalen flessen en nog 2 petflessen die we gebruiken om 2.5 liter van de bron naar het bivak te kunnen shuttelen.

We hebben ook de inventaris opgemaakt van de voorraaden, en het blijkt dat we het precies kunnen redden als we op dag 6 met de lunch weer bij de auto zijn. En dat was toch al het idee. Het weer is nog steeds perfect en het landschap fantastisch. We blijven dus nog 2.5 dag hierboven in het Parc du Vercors, wow! We vieren het met thee, chocolade, pinda's en whisky. Soms is hiken gewoon verwennerij.

Dag 4

8:00, Pre Peyret

Het voorspelbare effect van om 20:00 gaan slapen en om 8:00 weer op is dat je 's nachts af en toe een poos wakker ligt. Thuis is dat shit als je om 6:00 op moet en alle kostbare slaap nodig hebt. Hier maakt het geen bal uit. Ik slaap toch nog zo'n 10 a 11 uur en het is wel bijzonder om 's nachts te liggen luisteren naar de geluiden en de stilte. Veel geluid is hier boven niet. Vannacht was het bewolkt en winderig, maar nu worden we opnieuw begroet door een stralende dag. De zon heeft ons nog niet bereikt, dus we ontbijten zoals eigenlijk altijd in de tent.

Vandaag gaan we 'base campen'. We laten de spullen hier bij het hutje en volgen de GR91 zonder bepakking een eind naar het zuiden. En dan, op het nog nader te bepalen verste punt, keren we om en lopen dan in 2 dagen terug naar St.Agnan.

12:45, 1900m

Dit moest zo ongeveer het mooiste uitzicht ter wereld zijn. We zitten op een van de hoogste toppen aan de zuidwest kant van het plateau en kijken over de hele wereld. De markante vierkante Mont Aiquille staat fier naast het massief en daarachter liggen de besneeuwde toppen van de Alpen. Aan onze andere kant de vallei van de Drome, we zien zelfs de zigzag weg waar we een paar dagen geleden picnickten en naar deze bergtop wezen met de woorden "daar zitten we misschien wel over een paar dagen". Bloed, zweet en magie. We zitten op een soort eiland omgeven door lucht. Raven en Gieren vliegen om ons heen op de termiek. Het is onwaarschijnlijk helder. Ik zie Mont Aigoual in de Cevennes, Mont Ventoux in de Provence en als de Grand Veymont niet in de weg had gestaan had ik de Mont Blanc makkelijk kunnen zien. Je kijkt hier over half Frankrijk heen. Wat een prachtige dag. Het heeft drie uur gekost om hier te komen, waarvan een uur omhoog zwoegen naar dit punt. Dit is het keerpunt van deze trektocht. We keren om en gaan terug zoals we gekomen zijn. Geen straf, alleen die zelfmoordafdaling een beetje. En de laatste geitenkaas is zojuist verorberd.

17:30, Pre Peyret

Toen we de berg verlieten en ik nog even over het magnifieke landschap staarde vloog er een grote zwarte schim over me heen. Een enorme gier! Seconden later verscheen er nog een, en nog een. Ik kreeg mijn camera zonder veel hoop, maar de grote gieren bleven vlak over onze hoofden scheren. Witbruine vleugels en een stoere blik. We doopten de berg 'Spirit Mountain' en waren zo opgetogen dat we alle natuurkrachten om ons heen spontaan begonnen te bedanken. Wat een prachtig afscheid, wat een prachtige ervaring op het diepste punt van de trektocht.

We stiefelden in recordtempo terug en tot mijn opluchting stond de tent er nog. Het is namelijk officieel verboden om te kamperen. 'Bivakeren' mag wel, maar je mag je tent eigenlijk niet laten staan. Het water was op, dus we hebben eerst een uur 'camp craft' moeten doen om ons drinkwater weer op peil te krijgen. In totaal hebben we nu 5 liter water uit het pisstraaltje gemolken, waarvan ik gelijk de helft heb gekookt om thee te kunnen drinken en onze drinkwaterflessen te vullen. De rest is voor het avondeten en het ontbijt.

Dit is heerlijk de 'hardcore outdoor experience', om het maar eens stoer te zeggen. Maar waar het echt om gaat is om het aantal waarden even opnieuw te wegen en daar met een soort superfocus mee om te gaan, zodat de rest van de wereld even op afstand is. Uren bezig zijn om drinkwater te krijgen is een beter meditatie dan welke 'guided journey' dan ook. Elk slokje wordt bewust gedronken, en de dankbaarheid voor alle natuurkrachten die dat beschikbaar maken groeit. We hebben ongelofelijk geluk gehad met het prachtige weer, maar zonder de wolken, wind en regen hadden we hier ook niet kunnen komen omdat er dan geen water zou zijn. Dit soort besef heb ik niet alleen over water, maar over allerlei dingen die in het hectische alledaagse bestaan vaak water ondergesneeuwd raken. Normaal vreten we zakken chips voor de tv alsof het niets is, de bron van lekkers en geneugten lijkt onuitputtelijk. Maar als we hier een pindaatje en een drankje willen dan moeten we dat allemaal meeslepen. Dat doen we dus ook, maar elke pinda en dopje whisky is daardoor een enorm genot. En zo kunnen genieten van zoiets kleins is een kostbaar geschenk.

We zitten aan het einde van dag 4, en dan wordt ik vaak een beetje filosofisch. Naja, de moraal van het verhaal is dat we af en toe wat afzien, maar dat de andere kant van die medaille een groot genot is. Alsof het kleine belangrijker wordt dan het grote ofzo.

19:00

Dag 5

8:00, Pre Peyret

Een winderige nacht, zoals vaak hierboven. Vannacht ben ik er toch nog even uit geweest om wat foto's te maken van de prachtige sterrenhemel, totdat de maan op kwam. Prachtig hier. Nu beginnen we de ontbijtceremonie met het opwarmen van het gastankje en het nutten van... expeditieontbijt!

11:00,

Om 8:50 klonk er een 'bonjour' buiten de tent. We waren al aan het ontbijten en ik deed de rits open. Een parkwachter. Hij vroeg of we wisten dat de tent om 9 uur afgebroken moest zijn, oeps.. Naja, dat was precies ons natuurlijke ritme en zonder extra te haasten ging het tentje om 1 minuut over 9 plat. Maar we slaakten wel een zucht van verlichting over gisteren, toen hebben we namelijk de tent de hele dag laten staan terwijl we zelf op expeditie naar de berg van de Gieren waren.

Bij de Grand Cabana kwamen we de schaapskudde weer tegen die gisteren langs Pre Peyret trok. We werden uitbundig begroet door twee enorme witte honden die groter waren dan Ingeborg. (opmerking: later begrepen we dat dit de 'wolfshonden' zijn die de kudde tegen de wolven beschermen, waarvan er een aantal roedels in de Vercors leven). Het is een dag van 'integratie', zo ervaren we het allebei. De eerste dagen vecht je lijf nog een beetje tegen het landschap, en je geest nog een beetje tegen de onzekerheid. Maar na een gewenningsperiode van 3 a 4 dagen vallen er steevast een paar kwartjes en begint alles te kloppen. Vanaf dat moment lijkt er een soort 'heelheid' te zijn, lichamelijk, mentaal, spiritueel. Alsof we op verschillende manieren opgaan in de natuurlijke wereld om ons heen. Dit is 'natuurspiritualiteit' pur sang, waar ons druidisme slechts een vorm van is. De grote uitdaging is om dit gevoel vast te houden en een plaats te geven in het dagelijkse leven straks. Een va nde middelen die we daarvoor gebruiken zijn de 'bardische kunsten', we schrijven er verhalen en liedjes over. Maar er zijn meer manieren voor, varierend van zeer down-to-earth tot super-zweverig.

Vision Quest

We climbed into the otherworld
through a dark and mossy wood
while the sounds bof bugling red deer called
like the horns of the wyld hunt afoot

on the high plains we found a mountain range
with at its foot a life giving source
at the tops we met the capricorns
with their blessing we took the path south

Three days we walked, through land hidden well
Spirit trees whispering of old tales to tell
Guided by raven, by sun and by moon
till we reached a mountain that stood silent and lone

we then climbed high to the sacred peak
no map revealed its name 
we gazed at the worlds below our feet
but from the sky is where the vision camera

The vultures appeared without a sounds
and lookeed us straight in the eyes
and silently spoke of freedom and strength
then took the currents and shrieked a goodbeye

three days we walked back, through land hidden well
spirit trees whispering of new tales to tell
guided by white wolf, by sun and by moon
till we reached the world, bodies and mind in tune.

17:00, wild bivak

We zijn ons erg bewust van het feit dat we hier illegaal kamperen, vooral na de ontmoeting met de parkwachter vanmorgen. We staan nu niet braaf naast een hutje, maar verstopt in het bos niet al te ver van een bron. We zijn daarom erg rustig en stil. Maar dat is ook wel vanwege de enorme rust die over ons is neergedaald. Deze trekking is onverwacht een soort 'vision quest' geworden voor ons allebei. De 3 dagen lopen naar de 'gierentop' moeten dan als vanzelfsprekend gevolgd worden door 3 dagen via dezelfde route terug. Alles valt in elkaar. Dit gebied, deze exacte route, de ontmoetingen met de steenbokken had al een diepe betekenis voor me vanwege de ervaringen van mijn eerste trektocht hier in 2000. Het was voor mij een emotionele uitdaging om deze trektocht te gaan maken, maar het had niet beter kunnen verlopen. De demonen uit mijn verleden lieten zich niet zien, de natuurkrachten die me hier 10 jaar geleden een ander soort 'werkelijkheid' lieten zien waren juist sterk aanwezig. Alles komt op een prachtige manier samen.

Het wordt koud en winderig en we trekken ons terug in de tent, voor de komende 15 uur ofzo. Morgenochtend gaan we door onze laatste voorraden heen. De laatste hardkeks, de laatste koffie, zelfs het laatste theezakje. De pinda's, chocolade, kaas en worst zijn al op. Het enige dat we verder nog hebben zijn wat noodreepjes en een bodempje whisky. Maar het enige dat nog rest is de afdaling naar de 'normale wereld', wat ongeveer 3 uur zou moeten kosten. En dan is dit prachtige avontur voorbij. En dat is okay, mission accomplished, al werd die missie pas gisteren echt duidelijk. Life is good!

Dag 6

01:30

Het stormt al uren. We staan redelijk beschut, maar toch krijgt het tentje flinke klappen. Ik maak me een beetje ongerust over schade. Er zijn 3 mogelijkheden. Opbreken en naar de hut vluchten, de tent verplaatsten naar meer luwte, of blijven staan en hopen dat het beter wordt. Nu hebben we nog de keuze, voorlopig toch maar even blijven staan.

08:00

Een zeer onrustige nacht. De wind is wat gaan liggen, maar nu regent het, shit. Naja, het hoort erbij en we kunnen er tegen. Ontbijt, daar gaan de laatste hardkeks, en dan op naar de beschaving.

15:00, Die

De regen zette niet door en in plaats van een 'emergency exit' (alles in de tent inpakken, in regenkleding hijsen, en als laatste de tent als natte hoop op mijn rugzak binden) konden we normaal opbreken. Het waaide hard, maar we daalde in de luwte af. Toch nog wel aardig zwaar, 800m over steile paadjes met de rugzakken, maar ook weer niet loodzwaar. We waren snel beneden, in minder dan 4 uur inclusief pauze. Beneden kwamen we echter in de volle kracht van de storm terecht. De laatste kilometer leek wel spitsroede lopen terwijl de takken ons om de oren vlogen en Ingeborg er zelfs eentje op haar hoofd kreeg. Ze kon bijna niet overeind blijven in de harde wind en we waren erg opgelucht toen we de beschutting van het dorp bereikten. Ook daar ingestorte luifels en omgewaaide afvalcontainers, maar de auto stond nog trouw waar we hem hadden achtergelaten.