Vercors, Frankrijk 2021 - 4 dagen

Intro

Een ongeplande trektocht aan het eind van een emotionele reis door Frankrijk. De laatste trektocht, in Lemmenjoki, Finland, was 2 jaar geleden vanwege Corona. Mijn gewicht was wat toegenomen, mijn conditie en zelfvertrouwen wat afgenomen. Kon ik het nog? Zo'n trektocht? Op mijn 54ste?
De aanleiding was scherp en moeilijk. Petra was stervende. We hadden elkaar vlak voor deze reis opgezocht en gesproken, alsof we afscheid namen. Ze was ongeneeslijk ziek, maar ze dacht dat ze nog wel een paar jaar had, en we hadden afgesproken dat we elkaar weer vaker zouden gaan zien. Aan het begin van deze reis liet Yvette me weten dat het heel snel achteruit ging, en ze hield me bijna dagelijks op de hoogte. Omdat Petra en ik hier in Frankrijk zoveel geschiedenis hebben sleepte ik me met steeds zwaarder gemoed van plek naar plek. Uiteindelijk belandden we aan de voet van de Vercors, waar ik 'Piek Petra' kon zien, de nu onbereikbare bergtop waar we in 2000 op haar initiatief stonden. Ik stuurde Petra een foto van die bergtop. Ik wist dat ze inmiddels in coma was, en dat ze die foto nooit meer zou zien, maar het was mijn afscheidsgroet. De reis werd een soort wake...

Totdat Ingeborg me eruit trok met het voorstel om een 4-daagse trektocht te gaan maken. Richting die bergtop. Conditie of geen conditie, weer of geen weer, desnoods maar een paar kilometer per dag. Op weg, lichaam en geest in beweging, die bekende en geneeskrachtige wildernis in. Precies in lijn met onze levensstijl, waarbij die trektochten en de natuurlijke wereld niet alleen maar 'recreatie' zijn.

Dag 1

Plateau de Beure

Een beetje als een konijn in een felle schijnwerper stond ik met mijn ogen te knipperen tegen het felle zonlicht. Een prachtige heldere dag waarbij de contouren van de Vercors scherp afsteken tegen de blauwe lucht. Gisteren kwam Ingeborg met het idee, en vandaag lopen we al. Geen voorbereiding, maar op de routine. Ondanks dat het niet gepland was waren we wel voorbereid op een 4-daagse, de rugzakken stonden ingepakt in de auto.

Pre Peyret

We hebben de route van Plateau de Beure (1400m) naar Pre Peyret (1600m) vaker gelopen. Het is maar een paar honderd meter stijgen, en maar een paar kilometer lopen, 2 a 3 uur gaans. Veel makkelijker dan de 1500m omhoog vanaf Chattilon of 1000m omhoog vanuit St Agnan. Het is wel omhoog via een kale ski piste in de brandende zon, en cirkelende gieren boven onze hoofden voegen wel wat interessante dramatiek toe.

De eerste blik op de Grand Veymont was een beetje emotioneel, die berg heeft vaker een rol gespeeld in mijn avonturen. In 2001 heb ik zelfs samen met Petra op de top gestaan, en vlak daarnaast ontwaar ik 'Piek Petra', waar we in 2000 indrukwekkende ervaringen hadden. In plaats van onbereikbaar hoog in de wolken zag ik die toppen nu aan de andere kant van het dennenbos boven de hoogvlakte uitsteken, bereikbaarder. Vanaf dat moment zijn we ook 'boven', op de hoogvlakte, vreemd afgesneden van de wereld omdat er geen wegen zijn. En er is ook nauwelijks mobiel bereik. Het enige dat je er tegenkomt zijn herders en wandelaars.

Het is een beetje 'spannend' boven, omdat er maar heel beperkt drinkwater is. Er zijn een paar klein bronnetjes, die ook niet altijd lopen. De eerste keer (in 2000) vond ik dat enorm spannend, maar dit was mijn 5e keer 'boven' en ik weet precies waar de bronnetjes zitten en wat ik kan verwachten. Het bronnetje bij Pre Peyret lijkt meer een druppende kraan dan een bron, maar met genoeg geduld is het genoeg om de waterflessen te vullen, en dat geeft de doorslag om te kunnen blijven.

We hebben ons bivak iets ten zuiden van de Pre Peyret hut gemaakt, vlak bij de rand van de hoogvlakte, en de rand van het park. Op hetzelfde plekje als de vorige keer, in 2017. Je mag er bivakkeren, zolang je de volgende ochtend je tentje maar weer opbreekt. We waren er vroeg, en konden de rest van de middag rustig 'aankomen'. De marmotten floten en gieren cirkelden statig boven ons. Bivak, 'happy hour' met wat whisky en pinda's, de slaapzakken uitgerold, en alle spullen en voorraden op hun vaste plekje in de tent. Voor wie dat niet kent klinkt dat misschien als iets wat 'rauw en primtief' is, avontuurlijk, out-of-the-comfortzone. Maar voor ons is er weinig dat meer geruststellend en emotioneel comfortabel is dan dit. Een soort versimpelde micro-cosmos waar alles z'n plekje en ritme heeft, waar alles precies klopt, waar de geest kan rusten...

...totdat 'Comanche' verscheen.
Het begon met een steeds luider wordend geblaat en geklinkel. We zagen dat de hut werd opgeslokt door een soort krioelende zee van witte wol. En langzaam kwam die zee steeds dichterbij. Een van de grote schaapskuddes van de Vercors leek een offensief te zijn begonnen. Ik dacht nog "ach, ze zullen vast niet met duizend schapen dwars door ons bivak komen marcheren"... maar dat had ik verkeerd gedacht. Eerst verschenen er een paar kloinkende schapen, al snel gevolgd door 3 herdershonden, die zo ongeveer aan onze voeten kwamen liggen om de boel in de gaten te houden. En uiteindelijk verscheen er een wild uitziende man, met tatoeages in zijn gezicht en een hanekam. Hij stelde zich voor als 'Comanche', hij was de schaapsherder van dit gebied. Hij kwam even bij ons zitten, gaf ons een stuk chocolade en kletste wat in het Frans tegen ons aan. We begrepen nauwelijks wat hij zei, maar dat was niet erg. Zijn boodschap was duidelijk "wees welkom in mijn wereld". En hij verdween weer zo snel als hij was gekomen. In tijden en op plaatsen als dit hebben dit soort ontmoetingen een bepaald gewicht. Zowel met de schapen, met de honden en met Comanche. En vooral hier in de Vercors, waar eerder soortgelijke ontmoetingen mijn levensloop hebben beinvloed. Voor mij was dit een belangrijk 'welkom'.

Dag 2

Pre Peyret

Strakblauw, en het kan erg warm zijn boven op de hoogvlakte. Vooral bij het oversteken van de grote grasvlaktes tussen de stukken dennenbos. Omdat we niet weten hoe het met de bronnen verderop zit hebben we al onze waterflessen tot de nok gevuld. De route vandaag is bekend, we gaan naar Jasse du Play, een kilometer of 14 naar het noorden, aan de voet van 'Piek Petra'. Het is niet enorm zwaar, geen enorme hoogteverschillen, het voordeel van deze hoogvlakte.

Jasse du Play

De enige bron onderweg deed het, tot onze opluchting. Het was inderdaad dorstig weer, maar we hadden tijd, water en gas genoeg om even goed te drinken en het rustig aan te doen. Tot mijn lichte verbazing is de GR-91 een beetje verlegd, waardoor mijn oude kaarten niet meer helemaal kloppen. Maar het is geen probleem, ik ken het gebied goed genoeg. En het pakte juist goed uit. Voorheen liep je tot aan het hutje bij Jasse du Play (het huisje waar ik zowel met Petra als met Ingeborg tussen de opdringerige ratten heb geslapen). Vanaf de hut moest je dan een paadje van anderhalve kilometer volgen tot aan de enige bron. Maar nu stuitten we opeens op die bron voordat we bij de hut kwamen. En dat was eigenlijk heel prettig. We waren moe, het was een zware dag, en nu konden we hier in de buurt alvast ons bivak maken.

Van eerdere overnachtingen weet ik dat het 's nachts flink kan gaan waaien, dus we zochten een beschutte plek in het bos. Dat is allemaal rotsen en wortels, en er zijn bijna geen vlakke plekken te vinden. Maar toch lukte het om een goed verstopt bivakje te maken, want hier mag je eigenlijk niet kamperen. Je moet in de buurt van een hutje staan, en wij stonden daar ongeveer een kilometer vandaan.

Adieu Petra

Aan het eind van de middag ben ik alleen nog een stukje verder gelopen, naar de Jasse du Play hut. En daar ligt het paadje naar Piek Petra, een paar honderd meter verderop. Ik was moe, het licht werd minder, Ingeborg was alleen ergens in het bivak dat nauwelijks te vinden was, en het leek geen goed idee om te ver af te dwalen. Voor de wolven ben ik niet bang, maar er is geen mobiel bereik en ik weet uit ervaring hoe dramatisch een misstap kan zijn. En het was okay, Piek Petra was nu bereikbaar als ik zou willen, ik kon onze oude route zien, ik stond aan het begin van dat paadje. In gedachte nam ik afscheid, ik bedankte Petra voor die avonturen van destijds, voor de herinneringen, voor ons laatste gesprek. Ik droeg deze trektocht aan haar op, en dat ik deze plek nu had bereikt voelde als een belangrijke gebeurtenis. Niet alleen maar als afscheid, en niet alleen maar voor Petra. Ergens had deze situatie, waar zowel Petra als Ingeborg een rol speelde, mij uit een impasse getrokken, die niet alleen maar met Petra's dood te maken had. Het leek een beetje alsof ik het na Corona opgegeven had. Ik had me na mijn beenbreuk in 2017 teruggevochten naar de trektochten, maar deze 2e onderbreking leek bijna definitief te worden. Ik was te zwaar geworden, te onzeker, de motivatie leek weg.
Maar dat was nu veranderd. Hier stond ik, precies op het snijpunt van verleden en toekomst. Met de tranen in mijn ogen bij de herinnering aan die oude geliefde en voorbije avonturen, in afwachting van haar dood. Maar, toen ik me omdraaide ging ik op weg naar Ingeborg, in ons wildernis bivak, naar het leven. En ik besefte me ook wel dat ik dankzij Ingeborg nu weer hier stond.

Dag 3

Jass du Play

Een onrustige nacht. Het is de bronsttijd van de edelherten, en die waren indrukwekkend luidruchtig aanwezig. Ik vond het wel kicken, maar Ingeborg was vooral bang. Toen de herten klaar waren met hun brullende geburl begonnen de reeen met hun scherpe geblaf. Naja, we slapen sowieso belachelijk veel als we op trektocht zijn, en we hoeven niks ingewikkelds te doen. We draaien hier om en volgen hetzelfde pad terug als we gekomen zijn.

Pre Peyret

De lange hete 14 km lange route terug. Over rotsige paden, soms door schaduwrijk dennenbos, soms over grote blakerende vlaktes. De Grand Veymont aan onze linkerkant, gieren boven ons hoofd, en aan de horizon de vreemde groene driekhoekige uitsteeksels van de hoogvlakte. Mensen zien we eigenlijk bijna niet hier boven, alleen hier bij Pre Peyret, wij zijn niet de enigen die weten wat de handigste aanlooproute is natuurlijk. Je kan in het hutje slapen, maar dat deel je dan met anderen. We hebben dat bij Jasse du Play wel een paar keer gedaan, maar dat is zo 'remote' dat het ergens ook wel veilig kan voelen. Helemaal met slecht weer. Maar hier bij Pre Peyret is het meer kermis, gezinnen, veel hikers, en her en der half-verstopte tentjes in het landschap. 'Ons bivakplekje' was nog lekker leeg, dus we zijn weer op hetzelfde plekje gestaan.... als gisteren.. al lijkt dat veel langer geleden dan 'gisteren'.

Dag 4

Na een lange nacht van 13 uur slaap wachtte ons alleen nog de relatief korte route terug naar de auto. Nog makkelijker dan de heenweg, omdat het grotendeels een afdaling is. De route terug was er een van gemengde gevoelens. Het voelt zo goed om dit gedaan te hebben. Iets van mijn kracht was teruggekeerd, en de tocht zelf heeft een geneeskrachtige werking. Maar nu moesten we weer terug 'de wereld' in.

Nawoord

Op de hoogvlakte is geen mobiel bereik en er is geen mogelijkheid om telefoons op te laden. Dus de telefoons staan uit, zodat ze in noodgevallen nog opgeladen zijn. Ik check hoogstens 1 a 2x per dag of er berichten zijn, als er bereik is. Wat ik niet wist is dat SMS niet lang bewaard blijven als ze niet afgeleverd worden, en ik had daardoor op de eerste dag van tocht de SMS van Yvette gemist dat Petra overleden was. Ik hoorde dat pas toen we weer 'beneden' waren. Ik vond niet erg dat ik die SMS gemist had, misschien was het beter zo. Mijn afscheid was ongestoord en voor mij passend.

Een jaar later (2022) overkwam Ingeborg ongeveer hetzelfde. En ditmaal was ik degene die haar meesleepte voor een 4-daagse de wildernis in. Ook dat was een korte tocht met gemengde gevoelens, op de rand van wel/niet opgeven of doorgaan. Maar daarna is het tij gekeerd. Ik heb mijn overtollige kilo's eraf getraind, Ingeborg heeft haar voetproblemen opgelost met nieuw schoeisel, en na een geweldige 6-daagse in 2023 hebben we besloten dat we dit soort trektochten nog niet willen opgeven.