Tofsingdalen, Zweden - september 2022 - 5 dagen

Dag 1, Foskros - Angessildret Shelter, 10 km

Het doel van deze trektocht was om wat dieper door te dringen in Tofsingdalen National Park. Een fysieke en psychologische uitdaging nadat ik daar in 2017 mijn been had gebroken. We hadden inmiddels alweer een aantal trektochten gemaakt in Zweden, Finland en Frankrijk, en fysiek was ik weer helemaal terug. Ingeborg had wat meer lichamelijk euvel met haar voet, en om de eerste dag niet te zwaar te maken was het plan om gewoon de onverharde weg richting Tofsingdalen te volgen. De auto lieten we achter op een parkeerplaats aan het eind van het asfalt bij Foskros. Felgekleurde bordjes gaven aan dat de elandenjacht was begonnen, dus voor de zekerheid lieten we ook maar een briefje achter op het dashboard dat we een paar dagen gingen hiken. Mochten we voor elanden worden aangezien dan hadden de achterblijvers in ieder geval later een aanwijzing over waar ze ons konden gaan zoeken.

Het was frisjes, en er waaide een stevige koude wind over het Hallsjon meer. Het tempo over de vlakke weg was hoog. Eigenlijk is dat uiteindelijk niet zo prettig, je krijgt dan sneller blaren. En Ingeborg kreeg ondanks de korte afstand behoorlijk veel last van haar voeten. Maar na een paar uur bereikten we de eerste 'wind shelter' aan het eind van het weggetje, aan de rand van national park Tofsingdalen.

Zo'n wind shelter is voor ons eigenlijk perfect. Het is een houten bouwsel met 3 muren, met aan de open kant een vuurplaats. Achter de shelter stonden boomstammetjes van ongeveer 20cm doorsnede en in de shelter hing een zaag en een bijl. Een uitnodiging voor een kampvuurtje dus. Maar nadat ik de tent had opgezet begon het te regenen. Na een beetje keutelen en onze eerste warme maaltijd kropen we de knusse tent in voor een lange ontspannen nacht naast de ruisende rivier.

Dag 2, Spangkojan Hut - 10 km

Na ons traditionele ontbijt van 'expedition breakfast' en 'knuspermuesli' braken we op en gingen op weg het prachtige herfstlandschap in. Er hingen dikke blauwe bosbessen aan de roodverkleurende struikjes. Knalgele berken, kleurige algenrotsen en stukjes felblauwe lucht maakte het kleurenpalet compleet. Het gravelweggetje had plaats gemaakt voor een goed begaanbaar pad door het bos. De elandenjacht was zichtbaar. Stoere mannen met geweren en honden, en soms een 4WD met een karretje waarop iets groots en zwaars zou kunnen worden vervoerd. We kwamen langs een jachthut die zo te zien in gereedheid was gebracht voor het betere slacht en breekwerk.

Het doel was om vandaag voorbij Spangkojan en Totsinghan te lopen, en dan het pad langs de rivier te volgen dieper Tofsingdalen in. Morgen zouden we dan de aansluiting lopen naar onze eerste hike naar deze vallei in 2016. Maar het mocht niet zo zijn. Bij Totsinghan moesten we een balanceerkunstje over wat gladde boomstammen doen om een riviertje over te steken. Dat lukte nog doordat ik Ingeborg's rugzak ook naar de overkant bracht. Maar niet veel later kwamen we in een groot blokkenveld terecht. En daar werd ik toch nog overvallen door mijn beenbreektrauma uit 2017. Ik durfde er niet doorheen. We waren zo ver van hulp, weer in Tofsingdalen, dat ik het risico niet durfden te nemen. We keerden om. We glibberden terug over de balken naar de Totsinghan hut en besloten daar te lunchen en een alternatief plan te bedenken.

Eigenlijk was het plan snel bedacht. We waren anderhalve kilometer terug langs een prachtige bivakplek gekomen bij Spangkojan. Er stond daar een hut om in te overnachten, met een goed gevulde houtschuur. Die hut hadden we niet nodig, er was volop kampeergelegenheid in de buurt. Geen wind shelter, maar wel vuurplaatsen. Inmiddels was het zonnig en fris, een prachtige dag, en we besloten er gewoon een vroeg bivak van te maken en de volgende dag te blijven 'base campen' en zonder zware bepakking een kleiner paadje zo diep mogelijk Tofsingdalen in te lopen. Dieper dan het oorspronkelijke plan.

Dag 3, Spangkojan Base Camp, 8 km

Een prachtige helder herfstdag. Na een rustig en fris ontbijt gingen we op weg, naar het enige pad dat het kleine Tofsingdalen Nationaal Park doorkruist. Jaren geleden trok Tofsingdalen mijn aandacht omdat het beschreven werd als een habitat voor beren, en een park waar geen enkele weg te vinden is, en slechts 1 pad. We hebben al een aantal keren aan de rand gestaan, en in 2017 lukte het om ongeveer 100m het park binnen te wandelen en daar te kamperen. Dat is waar ik toen mijn been brak. Eigenlijk zouden we tijdens deze toch ook niet echt het park doorkruisen, maar dit plan B maakte het opeens mogelijk. Dus eigenlijk vond ik het wel helemaal goed zo.

Het plan was om vanuit de vallei te gaan stijgen en voorbij de Hovden Naeblie berg in het park te lopen, tot voorbij de boomgrens, en dan het uizicht naar het noorden te krijgen. Al snel zagen we Hallsjon meer in de verte achter ons verschijnen, ons pad van gisteren leek al ver weg. Het pad was niet altijd even makkelijk. Zompig moeras, boomwortels, gladde rotsen. Maar we waren niet zwaar bepakt en de afstand was niet groot, dus tijd zat om het rustig aan te doen. Na een uur of 2 waren we volgens mijn kaart en GPS op de officiele rand van het park. Er was weinig van te zien, alleen een omgevallen paal die ooit iets leek te hebben aangegeven. De kleuren waren overweldigend mooi, misschien wel het mooiste herfstlandschap dat ik ooit gezien heb. Het landschap van fel rode en gele berken werd dunner, totdat we uiteindelijk over de vallei onder ons konden kijken. We hadden de boomgrens bereikt, de fjell, het meest centrale stuk van het park dat we konden bereiken. Een paar uur verderop lagen de hutten en schuilhut aan de andere kant van het park. Ze lokten wel, maar wij moesten en wilden terug naar ons wildernis bivak. (Inmiddels is het plan geboren om via die hutten terug te keren naar precies ditzelfde punt, maar dan als aansluiting vanaf Rogen... wordt hopelijk vervolgt in een volgend verslag)

We waren vroeg genoeg terug om nog een flinke stapel hout gaan hakken, zodat we bij een goed vuur konden gaan eten. Wat een prachtige plek, helemaal alleen tussen al die prachtige herfstkleuren. De enige persoon die we zagen was een passerende jager met een geweer op zijn rug. Solitude, en weer langs de ruisende rivier, die elke dag net iets anders lijkt te gaan klinken.

Dag 4, Spangkojan - Angessildret Shelter, 6 km

Nog een makkelijke dag, minder dan 2 uur lopen, omdat we vandaag nog niet verder wilden dan het begin van het weggetje. En weer zo'n prachtige heldere frisse Skandinavische dag. Dezelfde weg terug als we eergisteren zijn gekomen. We waren vroeg bij de wind shelter, dezelfde als aan het eind van de eerste dag. Nu was het droog en kon ik me met zaag en bijl uitleven op de boomstammetjes achter de shelter. En het resultaat was weer een fijn kampvuurtje. Het zijn lange onderdompelingen in de rust en stilte, met alleen het ruisen van de rivier. Die rivier maakt verschillende geluiden, het diepe kloink kloink van de stenen, en het hoge geluid van ruisend water. Als je er lang genoeg naar luistert ga je patronen horen, structuur, alsof het bijna stemmen zijn. En wanneer je bijna in slaap valt, of 's nachts wakker wordt, dan hoor je die stemmen. Interessant is dat ik aan het begin van de tocht meer 'drukte' hoor in die stemmen. Ik hoorde een dorpsfeest. Na een paar dagen worden die stemmen rustiger, het zachte zingen van een vrouw. Het is me wel eens overkomen dat ik echt dacht dat er iemand zong, dat het Ingeborg was, maar het was de rivier. Ergens is dat heel troostend, heel rustgevend, in slaap gezongen worden door de wildernis.

Dag 5, Angessildret Shelter - Foskros, 10 km

Gemengde gevoelens, die onderweg nog een stuk gemengder werden. Weer zo'n prachtige dag, na weer zo'n heerlijke nacht in onze super vertrouwde tent. Het was eigenlijk te mooi om al terug te keren. Maar verder kon ook niet, we hadden het enige pad al belopen, en we hadden maar eten voor 5 dagen bij ons. Ergens voelde ik een klein beetje onvrede met de korte loopdagen. Bijna 20 uur per dag in een bivak vond ik toch wel wat te lang. Aan de andere kant wilden we allebei niet weg uit de wildernis. En Ingeborg had zoveel last van haar voeten, en haar kapotte rugzak, dat ze het ondanks de korte afstanden erg zwaar had. Ik begon me zelfs af te vragen of dit soms mijn laatste tocht zou kunnen zijn. We waren niet heel vrolijk.

De laatste loodjes waren te zwaar voor Ingeborg. Ze kon bijna niet meer lopen. Ik heb haar bij een picknickplekje aan het weggetje achtergelaten, met mijn zware rugzak. Ik heb het laatste stuk alleen gelopen, in een zo hoog mogelijk tempo. Binnen een uur was ik bij de auto, en ben haar gaan halen. We waren erg opgelucht om elkaar weer te zien.

Omdat we ons nog niet 'klaar' voelden om terug te keren naar de 'beschaving' hebben we een halve wildkampeer plek gezocht vlakbij waar we de auto hadden achtergelaten. Aan de weg van Foskros naar Idre. Eigenlijk was het een soort overnachtingsplek voor campers, langs de rivier, met een poepdoos en picknickbankjes. Er was niemand, en er kwam ook niemand. Dat was verrassend leuk. Niet de traditionele douche na 5 dagen, er was geen stromend water. Dus nog steeds gewoon water uit dezelfde rivier halen voor het drinken en het wassen. Maar wel met de auto en de 'luxe' tent. We droogden en verpakten onze outdoorspullen en zijn gewoon een paar dagen op die plek gebleven. Het voelde als een soort 'liminal space' tussen de wildernis en de beschaving. We begonnen ons weer gelukkiger te voelen, en na te genieten van een toch wel weer erg mooie wilderniservaring.

Epiloog

We zijn nog 2 nachten blijven staan, toen begon het te regenen. Die regen hield ook niet meer op, we zijn Skandinavie zo ongeveer uitgespoeld. Overnachten in te dure hutten, en eerder thuis dan gepland. Maar de trektocht was binnen. En het was ook niet onze laatste trektocht zoals ik vreesde. Nu ik die schrijf, in maart 2024, hebben we de herinnering aan die geweldige 6-daagse in Valadalen een jaar later. Ingeborg heeft een nieuwe rugzak, en ze heeft ontdekt dat ze op haar laarzen zonder pijn kan lopen. Dus toch een doorstart van onze hiking carriere. We plannen zelfs om dit jaar terug te keren naar Tofsingdalen. Ditmaal vanuit Rogen, om in een 7-daagse een aansluiting te lopen naar dat diepste punt in Tofsingdalen dat we deze tocht bereikten. Of dat allemaal echt gaat lukken weet ik niet, maar op dit moment is dat wel het plan.