Stevenson Way, Cevennes - September 2006 - 10 dagen

  • De foto's

    • Proloog, 18/19 sep 2006

    Mas Caugy, Ales

    Het eindpunt van onze trektocht. Maar het zal nog ruim 2 weken duren voor we hier weer terug zijn. Morgen lopen we naar de stad, 5 km verderop, en daar pakken we de trein naar Le Puy-en-Velay. Daar beginnen we dan overmorgen aan de GR 70, de Stevenson Way. Ruim 250 km, die we in 2 weken willen afleggen in de voetsporen van Louis Stevenson, die dit traject in 1878 met een ezel aflegde.

    Geen wildernis met beren en wolven ditmaal, maar wel de langste trektocht die we ooit gemaakt hebben. Vanmorgen hebben we bij Clermont-Ferrand pa en ma nog even getroffen, die hier toevallig op vakantie zijn. Pa zei dat hij ons zou zoeken volgende week en ik heb hem een zak met extra proviand gegeven waarmee hij ons kan bevoorraden. We hebben nu voor 8 dagen proviand, en mijn rugzak is met 24 kilo wel zwaar genoeg. Dus die bevoorrading halverwege komt wel goed uit. We mogen de auto hier 2 weken laten staan, al keek de boer wel een beetje verbaasd toen ik zei dat we in 2 weken terug komen lopen vanuit Le Puy.

    12:00, Ales

    Weer een horde genomen. We zitten voor het station op een terrasje met de treinkaartjes naar Le Puy in de zak. Zonnig, iets boven de 20 graden, in de schaduw van de platanen. Tijdens de 1.5 uur lopen van Mas Caugy naar het station merkte ik dat mijn rugzak wel een beetje zwaar is omdat mijn benen gaan slapen als ik hem zo strak aantrek dat hij comfortabel blijft zitten. Naja, comfortabel is een beetje relatief in dit geval. Ach, hij wordt steeds lichter als het goed is.

    dag 1 (20 km)

    7:30, Le Puy-en-Velay

    De eerste kop koffie op de eerste ochtend is een belangrijk moment. Dan heb je namelijk overnacht en gekookt en weet je dat het werkt, dan heb je alles dus bij je. We kwamen 12 uur geleden in deze pelgrimsstad aan. Het zachte licht van de ondergaande zon scheen op de karakteristieke Aiguille kapel op een hoge rots midden in de stad, en op het grote rode standbeeld van Maria, gemaakt van omgesmolten kanonnen uit de eerste wereldoorlog. De zon komt op ergens achter de mistbanken, de vogels kwetteren om ons heen en Petra kruipt onhandig uit de tent. Ontbijten en op weg, op 1 dag na in de 128 jaar oude voetsporen van Louis Stevenson.

    11:00, Coubon

    De kop is eraf. In Le Puy zijn we nog even de kathedraal in gegaan. De kathedraal is het startpunt van de pelgrimsroute naar Santiago-de-Compostella en bij het beeld van Sint Jacob met z'n schelp kun je dan even een zegen vragen. Ik voelde me een beetje uit de toon vallen als zwaarbepakte heiden op zo'n lawaaierige bergschoenen tussen de bidden kerkgangers. Niet de glorieuze trap af als teken van een pelgrimage in naam van de Heer, maar een haastige aftocht door een zijdeur, beter. We zitten nu met een stokbroodje kaas aan de Loire. De mist is net opgetrokken en het is een heerlijke dag. Het komende uur wordt even zwoegen om het Loire dal uit te klimmen, en dan is het nog zo'n 2 uur naar Monastier.

    13:15

    Toch best verhittend zo'n eerste dag. Vol in de zon met nog geen gram uit de rugzakken. Maar de eerste dag is altijd zwaar. Net als de tweede en de derde trouwens. Maar qua tijd zitten we goed, nog ongeveer 1.5 loopuur naar Monastier.

    15:30

    Bivak! Lekker vroeg. Het begint gelijk al goed, we staan semi-illegaal op een gesloten camping. Ik vroeg aan een bouwvakker of we onze tent hier een nacht mochten opzetten. Hij zei dat de wc's dicht waren, maar toen ik zei dat ons dat niet uitmaakte haalde hij zijn schouders op. Dus nu staan we heerlijk alleen op een schaduwrijk plekje aan een riviertje, lekker. Het viel me wat zwaar vandaag. het gewicht, de afstand, de warmte. naja, de pijn is nu even vergeten en we hebben een paar uur verdiend relaxen voor de boeg. Effe kijken waar de hobbit uithangt, die zal wel bij de rivier aan het vissenzoeken zijn. Bij elke brug moet ze even het water afspeuren of ze iets ziet dat potentieel op haar bord past.

    dag 2 (22 km)

    7:00, Monastier

    Het waait zo hard dat ik de koffie in de tent heb gemaakt. We hebben ook niet erg goed geslapen. Het wordt heet vandaag, 28 graden, dus het zou wel eens een beetje afzien kunnen worden voor mij. Aan de horizon verschijnt ook de restant van een tropische storm die erg slecht weer gaat brengen over een paar dagen, dat zou ook wel eens een beetje afzien kunnen worden voor Petra. Ik ben benieuwd.

    11:30, Goudet (29.5 km)

    We werden opgewacht door paparazzi. Pa stond ons met een camera en een grote grijns op te wachten. Net als gisteravond, toen het groene campertje opvallend onopvallend de gesloten camping op kwam rijden. Wel handig vandaag, want pa gaat op 'verkenningsmissie' om te kijken of de camping bij Landos bestaat en open is. Zo niet, dan lopen we naar de gite d'etappe in Le Bouchet-St-Nicolas. Het weer is perfect. Zonnig, onder de 20 graden, en een straffe wind die voor verkoeling zorgt. 3 uur gelopen, we hebben 3 kwartier verloren door verkeerd te lopen en door de weilanden te ploegen. Op weg maar weer.

    17:00, Le Bouchet-St-Nicolas (42 km)

    Tjemig wat een basale gite, de slaapzaal van het leger des heils is er luxe bij. Een strenge kerk kijkt uit over een deprimerend dorpsplein, waar een standbeeld voor de gevallenen uit de 'grand guerre' de wacht houdt over niets. Een verlepte zwerfhond past perfect in het troosteloze beeld. Toch ligt hij te kauwen op iets waarvan ik vast niet wil weten wat het is. De luiken klapperen luidruchtig en de enige andere gast is een baardige grijzaard in de verste hoek. Dit hele tafereel lijkt zo te zijn weggelopen uit het boek van Stevenson, geweldig.

    De camping was er dus niet, maar eigenlijk verwachtte ik dat al. Die klap kwam na 5 loopuren dus niet al te hard aan. We zijn moe na deze 22km vandaag. Mijn grootste probleem is dat mijn rugzak te zwaar is, waardoor hij schuurt. Ik hoop dat hij snel onder de 20 kilo komt. Morgen 25km naar Langogne.

    dag 3 (25 km)

    7:30, Le Bouchet-St-Nicolas

    Uiteindelijk waren we met z'n vijven en alle vijf gingen we om 8:30 slapen en stonden om 7:00 op, blijkbaar het wandelritme. Vroeg opstaan zodat je met zonsopgang kunt vertrekken. Vandaag wordt een lange dag van 27 km naar de camping in Langogne. Ik heb voorgesteld om de 2 lange etappes daarna in 3-en te knippen. Vanwege de lengte en omdat er in het midden geen camping is. Petra wil de tocht liever niet met een dag verlengen, maar we hebben ook besloten om in St-Jean-du-Gard te eindigen, in plaats van in Ales, en om het stuk bij Florac af te snijden. Ach, de plannen veranderen waarschijnlijk toch van dag tot dag.

    13:30, Pradelles (61 km)

    We vertrokken net na de dramatische zonsopgang. Zwarte wolken vochten met de harde wind om de laatste stukjes blauwe lucht. Het pad liep kaarsrecht richting de horizon onder dit hemelse slagveld. Uiteindelijk won de wind en het voorspelde noodweer bleef beperkt tot een enkel spettertje. Net zo'n gelukje als gisteren, toen de voorspelde tropische dag uiteindelijk niet boven de 20 graden uitkwam. Naja, een van de eerste lessen uit het 'handboek rugzakker' is om weersvoorspellingen te wantrouwen. We hebben ook eigenlijk geen keus, het komt nou eenmaal gewoon zoals als het komt.

    We hebben ons nu even te ruste gelegd in een stukje bos op een kwartiertje lopen van Pradelles. Het is frisjes, maar hier zitten we uit de wind. Het dorpje Landos heeft ons voorzien van een knapperig stokbrood en een paar verrukkelijke geitenkaasjes, dus de hardkeks hebben voor vandaag uitstel van executie gekregen. Pa en ma staan met hun camper naast de camping in Langogne, waarnaartoe we op weg zijn. Het hi-tec ondersteuningsteam heeft de exacte coordinaten per sms doorgestuurd, zodat ik ze met mijn GPS kan vinden. Back to basic! Maarja, high tech of niet, je wordt preces even moe, en dat is best lekker. De rugzak snijdt nog steeds, maar het gewicht went en veel spierpijn heb ik ook niet. Het gaat prima, zeker gezien deze lange etappes

    17:00, Langogne (68 km)

    De laatste uren waren een opluchtende afdaling, maar toch deden de voeten zeer toen we na 26 km deze gesloten camping op slopen. Petra is niet helemaal gelukkig hier, ze had zich verheugd op de luxe camping een paar km buiten Langogne (maar ook een paar km van de route). Het plekje is idyllisch. Aan een riviertje in een geurig veldje bloemen en kruiden. Pa en ma staan met hun camper bij de inggang. Ondanks dat ik eigenlijk volledig zelfbedruipend wil zijn om het gevoel van avontuur niet te verstoren heb ik toch een concessie gedaan en 10 liter drinkwater aangenomen. Ik had het natuurlijk ook uit de rivier kunnen halen en zuiveren, maarja, het is ook wel weer handig zo. We gaan zo bij pa en ma eten.

    dag 4 - Langogne - Luc (24 km)

    7:30, Langogne

    We werden wakker van onweer en regen, en enigszins ongerust herinnerde ik me het bordje 'evacuatieroute' en verhalen over weggespoelde campings. Even overwoog ik nog om te verkassen en iets hoger te gaan staan, maar dat was ook een beetje veel moeite in de regen. Ik heb een paar keer met mijn zaklamp nar de rivier gekeken, maar hij steeg niet merkbaar. Het is net licht geworden en het is zwaarbewolkt. Af en toe spettert het en de tent zit nat en zwaar in de rugzak. Vandaag wordt weer zo'n lange dag, weer eindigend in een wild bivak.

    Pa en ma vertelden enthousiast hoe ze onze route aan het verkennen zijn, hoe de dorpjes verderop zijn, en waar wilde bivaks zijn. Pa wees ons gisteren zelfs precies aan waar we onze tent konden neerzetten. Hij heeft veel lol in het verkennerwerk zei hij. Ma vroeg of we dat eigenlijk wel leuk vinden. Ik vond het rot om te zeggen, maar voor mij gaat het gevoel van avontuur er wat af op deze manier. Juist het gevoel om steeds verder het onbekende in te trekken, en problemen op te lossen die je onderweg tegenkomt, zorgt er bij mij voor dat ik losraak van de dagelijkse sleur. Het is een zware tocht met lange afstanden, en juist dan heb ik dat gevoel van avontuur wel nodig als motivatie om het te kunnen volhouden. Het is wel makkelijk en gezellig met het groene campertje elke dag, maar voor mij toch niet echt de bedoeling. Petra heeft er geen moeite mee en pa was duidelijk teleurgesteld. Maar ik denk dat hij het ook wel snapt. We hebben afgesproken dat we elkaar bij het eindpunt van de wandeltocht weer treffen. Vandaag is het dus weer een duik het onbekende in, ik ben benieuwd waar we uitkomen.

    14:00, Cheylard d'evece (85km)

    Bijna 4.5 loopuur afgelegd. Het landschap is veranderd, we zitten nu niet meer in het Loire gebied, maar in de Gevaudan, Bos! Verkleurende bomen, mos en paddenstoelen. Het weer is matig, af en toe wat regen en wind, maar het landschap maakt het goed. Het is de vierde dag en ik merk dat ik in het ritme kom. De rugzak lijkt minder zwaar en de uren minder lang. Toch is het vooruitzicht van nog een week van deze zware dagen wel een beetje verontrustend. Het lijkt een 10-daagse te gaan worden, wat betekent dat we waarschijnlijk genoeg eten en brandstof hebben. Vandaag wil ik bij een stuwmeertje op ongeveer een uur van Luc uitkomen, nog een kleine 2 uur lopen. Daar moeten we dan wild kamperen. De laatste keer dat we betaald kampeerden was in Le Puy, de dag voordat we bgonnen te lopen. Dat lijkt al zo lang geleden, een goed teken.

    18:00

    Wild bivak. Een prachtig plekje in een bos met een helder stroompje binen handbereik. Het eten staat te wellen, we eten Amerkaans, 'potatoe's and beef with onions', van 'mountainhouse'. Ik moest opeens denken aan de laatste keer dat ik dat gegeten heb. Halfverscholen onder wat natte rotsen in de Tetons, op de dag af een jaar geleden. Enkele uren later werd ik toen wakker van een beer die aan mijn oor snuffelde, ik ben beniewd of onze nacht hier rustig verloopt. We staan aan de 'chemin du bete', het pad van het beest, verwijzend naar een verschrikkelijke wolf die hier naar verluid tientallen mensen heeft verscheurd. Maar dat was in de tijd van Stevenson al geschiedenis.

    Net na de middagpauze overkwam ons weer zo'n superfrans iets dat ons bijna iedere wandeltocht in Frankrijk overkomt. Aan de kant van het pad stond een auto met de klep open, van waaruit een mandje paddenstoelen en een gevulde picknickmand ons aanstaarden. "wilt u een stuk taart?" klonk het in het Frans terwijl we alleen maar 'bonjour' zeiden hahaha. Een stuk taart, een glas wijn en een perzik later liepen we weer breed grijnzend verder. Dit overkomt ons elke wandeltocht in Frankrijk wel een keer lijkt het.

    19:30

    We hebben ons teruggetrokken in onze tent. De zon gaat bijna onder en het wordt kouder. Alles is kostbaar nu. Het drinkwater, het stukje kaas, een kop koffie. Maar ook het enkele boek dat we meesjouwen, of de pincet waarmee Petra net een teek uit mijn arm heeft gehaald, of de 2 halve rolletjes wc papier. Maar vooral onze tent en slaapzakken. Niet zo dramatisch van levensbelang als in de Noord-Amerikaanse wildernis, maar toch is dit ons thuis op het moment. De bescherming tegen de regen en de kou. Vooral hier midden in het weet-ik-veel-wat bos. Kicken dit.

    dag 5 - Luc - La Bastide (11 km)

    6:30

    Stikdonker. Zelden heb ik het zo donker meegemaakt. Er is geen maan en er zijn geen sterren. Ik moest er even uit om te plassen en het schijnsel van mijn hoofdlampje toonde in elke richting hetzelfde beeld. Bleke boomstammen en daarachter helemaal niets. Op 1 plek zag ik nog net de groene bolling van de tent. Ik begon het koud te krijgen op mijn blote voeten op het natte mos en de wind gierde door de boomtoppen. Af en toe klonk er een plof wanneer een dennenappel insloeg. Snel weer naar de tent, de warme droge slaapzak in. Nog een halfuur tot de wekker. Shit, het begint weer te regenen.

    13:00, La Bastide - Puylaurent, 1024m (104 km)

    Wat een kutweer. De fransen laten zich er niet door tegenhouden en trekken massaal het bos in om paddenstoelen te zoeken. In het bos ging het nog wel, maar toen de kille regen ons begon te geselen en de schoenen doorweekt begonnen te raken begon te stemming wat om te slaan. We hebben ons plan weer aangepast. Het is te koud en nat om de 3 uur extra over de bergen te lopen vandaag. We nemen een halve rustdag hier in La Bastide. We hebben inmiddels een gite d'etappe die om 15:00 open gaat (hoop ik). De gite heeft een serre waar we even ons toevlucht hebben gezocht. Droge kleren aan, kop warme koffie gemaakt en even naar de regen op het golfplaten dak zitten luisteren.

    16:00, Hotel les Genets

    De gite bleek toch dicht, dus we hebben een kamer genomen in dit hotel nadat we ons eerst te buiten zijn gegaan aan een copieuze 5-gangen maaltijd. Verrukkelijke verwennerij voor in totaal 50 euro, inclusief een fles wijn en koffie. Dat lukt in Nederland niet meer. Helaas ben ik nu wel nogal aangeschoten, maarja, ik heb nog 3.5 uur om te ontnuchteren voor het diner.

    dag 6, La Bastide - Le Bleymard (26 km)

    7:30, La Bastide

    We ontmoetten gistermiddag bij de gesloten gite 2 amerikaanse dames. Ze zitten in het hotel tegenover ons en we zijn ze op gaan zoeken. Tegen etenstijd was ons groepje uitgegroeid tot 9 'Stevenson hikers'. Het franse stel waarmee we op dag 2 de gite deelden, de engelsman die we op dag 4 al zoekend naar z'n camera tegenkwamen, het engelse vrouwtje dat ons op dag 2 al schrijvend inhaalde. We weten nu dat ze een notitie over ons maakte hahaha. We hebben met z'n allen in ons hotel gegeten. De oudere amerikaanse en het engelse vrouwtje babbelden, babbelden en babbelden. Het was zo erg dat iedereen klaar was met eten, terwijl zij nog ongeveer moesten beginnen. Tot zichtbare frustratie van de hotelliers, een bolle kok, zijn vrouw en een gemeen uitziende zoon. Wat het nog erger maakte is dat bij elke uiting van frustratie, Vicky (de jongere amerikaanse) en ik zo ongeveer de slappe lach kregen. Erg grappig en nogal genant.

    Vandaag wordt zwaar. De stortregens en onweer van gisteravond lijken voorbij, maar dan nog. We moeten 28 km afleggen en vele honderden meters stijgen en dalen. Terwijl Petra douchte heb ik met de brander water gekookt voor de koffie, gelukkig geen brandmelders. Gelukkig ook geen last van de enorme hoeveelheden eten en wijn. Twee volledige maaltijden binnen een paar uur, tjee. Wat een contrast met de hardkeks die Petra me nu voert. Dag 6 alweer. De rugzakken zijn lichter en de conditie beter. Op naar Le Bleymard.

    11:30, Chasserade (116 km)

    We zijn als eerste etappe in 1 stuk naar Chasserade gelopen, netto 3 uur. Nog niet op de helft, maar een stuk op weg. Het was een prachtig stuk en de zon scheen! We stegen ongeveer 300m naar 1300m en liepen daar kilometers lang over de kam, met een prachtig uitzicht. In de verte stak de Mont Ventoux omhoog, en dichterbij de Mont Lozere waar we morgen overheen gaan. De komende uren volgt nog zo'n stuk, alleen iets zwaarder en iets hoger, en het weer lijkt iets te verslechteren. Maar tot nu toe valt het 100% mee vergeleken met het dramatische weer van gisteren.

    19:30, Le Bleymard (130 km)

    Na netto 7 loopuren hobbelden we eindelijk de camping van Le Bleymard op. De eerste camping die gewoon open is. Snel de tent opgezet om hem in de laatste zonnestralen te laten drogen en daarna heb ik een viergangenmaaltijd uit de rugzak getoverd. Soep vooraf, het hoofdgerecht was een amerikaanse vriesdroogmaaltijd, rijst met satesaus. Franse geitenkaas als tussengerecht en nieuwzeelandse gevriesdroogde abrikozen met koekkruimels na. Daarna nog een capuchino en de rugzak is weer wat lichter.

    Zonsondergang. Over 12 uur zonsopgang en dan zijn we alweer aan het inpakken voor dag 7, de oversteek van Mont Lozere. Het weer is wat tot rust gekomen. We hadden een enkel buitje onderweg, maar het is vooral blauwe lucht nu. De depressie, een overblijfsel van een van de orkanen uit het Caribisch gebied, is voorbij. Dus hopelijk mooie uitzichten morgen. aaaah, weer in mijn eigen tentje in plaats van in een onpersoonlijke hotelbed, lekker.

    dag 7 (15 km)

    7:30, Le Bleymard

    We ontbijten weer in de tent. Er stond een koude wind en af en toe miezert het. Het is herfst. We slapen lang, en na 10 uur slaap moppert Petra nog wanneer om 7:00 de wekker gaat. Ik weet niet of het het duister of de inspanning is die onze slaapbehoefte zo groot maakt. Lopen, eten en slapen, dat is alles wat we doen. Ik heb een lijst met overnachtingsplaatsen en looptijden. We proberen zoveel mogelijk te kamperen, maar passen ons schema aan aan het weer en de omstandigheden. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling om in Le Bleymard te overnachten, maar in Les Alpiers, het dorpje een halfuur terug. Vandaag hebben we daarom een iets kortere dag, 5 loopuren.

    13:30, Mont Lozere

    We zijn er overheen, summit de Finiels, 1700m. Niet bijzonder hoog, maar toch een prachtig uitzicht over de Cevennes tot aan de Middellandse Zee. We raakten net het wolkendek en werden zo ongeveer uit onze schoenen geblazen. Twee backpackers met een hond volgden ons naar de top, en eenmaal boven bleek een van de twee de 'bebaarde grijsaard' uit het 'leger-des-heils-opvangcentrum' te zijn (de gite van dag 2). Op weg naar beneden vond Petra een prachtige grote 'Cep de Bordeaux', een eekhoorntjesbrood. En toen ik hem plukte hoorde ik een van de mannetjes "c'est domage" mompelen, vrij vertaald: "da's nou jammer dat die Nederlander net die paddo voor m'n neus wegkaapt". Ik bood hem nog de helft aan, maar hij zei dat wij hem samen met een omelet moesten opeten vanavond. Laat ik nou net een zakje gevriesdroogde omelet bij me hebben, en een lichtgewicht koekenpannetje, en een heel klein potje olijfolie. Goh, wat toevallig allemaal... not. Het is sowieso de dag van het lekkers. Ik heb in Le Bleymard maar liefst 6 keiharde droge geitenkaasjes bemachtigd, precies zoals ik ze het liefst heb, Picodons. Zo hard en droog dat ze niet in de koelkast hoeven en niet ruiken, maar ze smaken des te sterker. Als je er op sabbelt springen de tranen je in de ogen, zo scherp, heerlijk. Verder nog verse stokbroden, droge worst en nog meer kaas. Culinair geen zware dag dus.

    Het is nog ongeveer een uur naar Finiels en daar moet een camping zijn. Het is een vliegenpoepje halverwege de berg en ik ben er niet volledig van overtuigd dat we daar kunnen kamperen. Mentaal bereid ik me een beetje voor op het ruim anderhalfuur verder gelgen Pont-en-Montvert, maar vooralsnog is het plan Finiels.

    16:00, Finiels (143 km)

    Wat een heerlijk plekje. We zitten op een prachtige boerderijcamping aan de zonzijde van de berg, uit de wind. Officieel is het gesloten, maar toen ik even zielig keek zei de boerin dat we wel mochten gaan staan. Ze bood ons zelfs extra dekens aan omdat het koud zou worden, en toen ze mijn zakje paddestoelen zag hangen bood ze zelfs eieren aan. Betalen hoefde niet, tjemig. In de zon, languit in het gras, dat hadden we op deze tocht nog een beetje gemist. Lekker kort dagje vandaag. Tjonge, net vakantie dit.

    dag 8 (22 km)

    7:30, Finiels

    De laatste sterren vervagen aan de kraakheldere lucht. Het waait nog erg hard, maar de regen lijkt verjaagd. Nog 3 dagen te gaan. Onze vorige trekkings waren nooit langer dan 8 dagen en na een week bereikten we dan een verzadigingspunt. Nu heb ik dat nog niet, misschien omdat ik me op 10 dagen heb ingesteld. We hebben genoeg proviand om het nog 3 dagen uit te zingen, en nog genoeg gas voor nog wel 2 weken. De koffie is het eerste dat opraakt, maar die red het ook nog wel 3 dagen. Petra's discipline om om 7:00 op te staan begint wel barsten te vertonen. Het is ook steeds donkerder, omdat de zon inmiddels pas om 7:45 op komt. De dagen worden razendsnel korter.

    Vandaag verlaten we de Stevensons Way een poos om de 2 dagen via Florac af te snijden. We nemen een stukje de GR 72 naar Cassagnas. Daar zou een camping moeten zijn. Ik heb geen kaart van het stuk GR 72 en weet ook niet precies hoe ver het is. Een beetje onzeker dus vandaag.

    14:00, Col de la Planette (1300 m)

    Hier kruisen we de GR 68 nog een keer en we zijn zojuist langs ons wilde bivak uit 2002 gelopen. Het is strakblauw en de klim was verhittend, na de donkere dagen mag ik daarover niet klagen van Petra. We begonnen schitterend halverwege de Mont Lozere. Net na zonsopgang zag alles er prachtig fris uit. We begonnen de afdaling door vlaktes met reuzenknikkers en witte koeien, en aan de andere kant van het dal kwam de volgende bergketen dichterbij. Op de bodem lag Pont-de-Montvert, een prachtig dorpje met een open boulangerie en boucherie, dus weer geen hardkeks vandaag. Gisteravond was het gastronomische hoogtepunt. Met 4 eieren, twee eekhoorntjesbroden en een stokbrood heb ik het diner gemaakt op het gasbrandertje. Volgens Petra de lekkerste paddestoelen die ze ooit geproeft heeft, en ik gaf haar geen ongelijk. Nog ongeveer 2 loopuren naar Carragnas.

    19:00, Carragnas (165 km)

    Het is toch een wild bivak geworden, want een camping was er inderdaad niet. Behalve een irritante wolk vliegen is er ook het constante geburl van de edelherten, dat is wel indrukwekkend. Als je niet zou weten dat het edelherten waren, dan zou je verschrikkelijke monsters in het bos verwachten. Al weten we uit Yellowstone dat bronstige herten ook best gevaarlijk kunnen zijn, nadat we het tentje naast ons verwoest zagen worden. Best een lange dag vandaag, 22 km met zo'n 600m stijgen en nog veel meer dalen. Morgen weer 22 km, maar dan met minder hoogteverschil. Het is hier wel erg mooi. We zijn nu in de tamme kastanjebossen van de Cevennes aangekomen, en ze beginnen hun lading te dumpen. De tent staat onder een eik omringd door tamme kastanjes. Hopelijk krijgen we geen scherpe bolster op de tent. Ik ga mijn spullen bij elkaar zoeken en in de tent liggen lezen. Ik ben de vliegen zat en de zon gaat onder.

    dag 9 (25 km)

    7:30

    Er zitten monsters in het bos. Ze klinken als een kruising tussen loeiende koeien en brullende leeuwen. Bijna de hele nacht gingen ze te keer en eentje kwam wel heel dicht bij de tent staan schreeuwen. Toch nog even wat spanning. Prachtig hoe de brute natuurkracht van de voortplanting zich zo luidkeels manifesteert. We hebben inmiddels een aantal natuurkrachten behoorlijk intensief ervaren. Het onweer en de slagregens in Gevaudan, de harde wind op Mont Lozere, de oogst van de herfst in de vorm van kastanjes, noten, vruchten en paddenstoelen. Het is mistig, maar inmiddels licht. De vogels gaan aan, al zijn het er niet zo veel in de herfst. Iets verderop ruist het stroompje waar we ons water halen en om ons heen klinkt steeds het vallen van de kastanjes. En het constante gebrul van de monsters in het bos.

    14:30 Saint-Germain-de-Calberte

    Pjew, ik heb het zwaar vandaag. Een beetje verrassend zo ver in de tocht. We hebben vanmorgen lang getreuzeld en toen we uiteindelijk bij het beginpunt van de etappe kwamen was het 10:15 en hadden we al een uur gelopen. Niet alleen 2 uur later van start dan normaal, maar nog een uur langer ook. Het gevolg is dat we flink moeten doorstappen vandaag om voor zonsondergang het bivak te hebben. Vanaf hier is hte nog 3 loopuur naar St.Etienne. Het is warm vandaag, drukkend warm. Vanmorgen was die hoge vochtigheid erg mooi. De mist toverde zilveren spennenwebben in het bos en er hing een mysterieuze sfeer met die burlende herten.

    19:30 Saint Etienne (190 km)

    Toch weer een wild bivak. Aan de rivier net buiten Saint Etienne. Petra is helemaal lyrisch omdat er een bever lui langs ons heen en weer zwom, en omdat de forellen groter zijn dan haar bord. Pjew wat een lange dag, maar hij eindigt goed. Een prachtig bivak, lekker gegeten (amerikaans droogvoer) en de fles wijn en kaas die we net gescored hebben zijn ook wel moraalverhogend. Het wordt donker, dus ik zoek m'n spullen bij elkaar voordat ik ze niet meer kan vinden. De terugtrekkende beweging naar de tent heeft altijd iets knus. Lekker dit.

    dag 10 (12 km)

    8:00, Saint Etienne

    Vredig. De rivier kabbelt, de vogels fluiten en de wolken kleuren roze door de zonsopgang. Zo voel ik me ook, erg relaxed. Prachtig plekje hier. Goh, dag 10, zo lang hebben we nog nooit gelopen, zelfs niet zonder kampeeruitrusting. We hadden vannacht allebei last van de killer dag. Zere heupen en knieen. Zo te voelen ben ik wel weer hersteld. Vandaag beginnen we met bijna 500m stijgen en dan de lange afdaling naar St Jean du Gard, ons eindpunt. Pa en ma wachten ons daar in het centrum op en geven ons dan een lift naar Ales.

    De laatste dag dus. En dat is wel best. We verlangen naar de luxe van een stoel en luilakkerij. We hebben nog 2 weken 'gewoon kamperen' voor de boeg, waarbij we met de auto rondtrekken in plaats van met de benenwagen. En ergens jammer dat het bijna afgelopen is. Het simpele ritme van lopen, eten, slapen. Het stoere zwetende en stinkende leven in weer en wind, tussen bergen en bossen. De 9 bivaks; 1 hotel, 1 gite, 1 open camping, 3 gesloten campings, 3 wilde bivaks.

    19:00, Ales (202 km)

    Aan het begin van de middag liepen we St.Jean du Gard binnen. Pa en ma stonden ons met het groene campertje bij de stadsgrens op te wachten. We zijn nog even naar het centrum gelopen om het officieel af te maken. En opeens is het avontuur dan voorbij.