Grand Tetons National Park (Cascade & Rainbow Canyon) - September 2005 - 3 dagen

Proloog, 20 sep 2005

18:00, Jenny Lake Campground

Het is dinsdagavond. Afgelopen vrijdag zijn we na een zeer soepel verlopen reis in Salt Lake City aangekomen. Zelfs de VS binnenkomen ging probleemloos, al leek de paranoia nog groter dan anders. Op de foto, vingerafdrukken en het adres van onze eerste campground achterlaten. Door de speakers klinken waarschuwingen, wat er wel niet allemaal zou gebeuren als je je formulieren verkeerd zou invullen. Maar de beambte was vriendelijk en heette ons 'welcome in the USA'. Heel rustig aan zijn we naar het noorden gereden. Ons 'plan' was inmiddels gereduceerd tot 'Yellowstone', maar we zijn na een prachtige kampeernacht in Logan Canyon hier in Grand Tetons National Park aangekomen.

Ik zit met een 'backcountry permit' in mijn zak. Morgen gaan we de wildernis in voor een driedaagse. Eindelijk, EINDELIJK, de eerste dit jaar (als ik de tweedaagse OC-hike met de hikingsite in januari niet meereken). Het is prachtig hier, de bomen zijn volop aan het verkleuren en de Tetons steken majestatieus boven het landschap uit. Daar gaan we heen, de bergen in. Het zal wel frisjes worden. Hier rond de 2000m is het 's nachts rond het vriespunt en morgen kamperen we op 3000m. De hoogste pas is 3500m en die gaan we overmorgen over. Ondanks het geweldige weer van de afgelopen dagen is de weersverwachting niet zo goed.

Dag 1, 21 sep 2005

8:00, Jenny Lake (2000m)

We hebben ons vertrek 24 uitgesteld. Het regent en vannacht waaide het erg hard. De tent is nat (van buiten) en in de regen je spullen uitzoeken is lastig. Behalve de auto hebben we alleen de tent om te schuilen, dus die laten we lekker nog even staan. De permit was gratis en we hebben zeeen van tijd. Uitstellen is geen probleem dus.

12:30, Cascade Canyon

We zijn toch nog vertrokken. Het is een druilerige nevelige dag, maar juist nu vallen de herfstkleuren. extra op en lopen is beter dan in de tent liggen wachten op beter weer. Niet dat ik dat nou zo'n straf vind, maar nu zijn we op weg, in de wildernis, yeah! Op dit moment zitten we onder een rotsblok te lunchen aan een prachtige rivier. Een heel klein beetje eng, omdat we net mensen tegenkomen die hier zojuist een beer hebben zien rondneuzen. Door de herrie van de rivier kunnen beren ons niet goed horen aankomen. Wauw, we zijn op weg in de wildernis, op weg naar Lake Solitude, wat nog wel 700 hoogtemeters gaat kosten.

14:30, The Fork (2400m)

11 km, 300m omhoog, 3.5 loopuren... De rugzakken zijn zwaar vanwege alle extra's. Winterslaapzakken, extra truien, fleecedeken en de 'bear container'. Een tonnetje om eten en afval in te stoppen. Het wordt donkerder, natter, stiller. Bijna een beetje dreigend. Het is nog maar 4 km naar Lake Solitude, maar nog wel 600m omhoog, 2.5 loopuren. We gaan niet helemaal tot het meer, nog 2 uur lopen en dan tegen 17:00 bivak. Ik verwacht niet dat we nog iemand tegenkomen vandaag.

18:00, Cascade Canyon (2600m)

Het werd natter en kouder, en de regen begon door mijn versleten regenjas te dringen. Ik was een beetje opgelucht toen we het bordje tegenwkamen dat de 'campzone' aangaf, een 2 mijl lang stuk waar we de tent mogen opzetten. Het halfverwoeste bordje dat er naast stond was iets minder geruststellend; 'warning, you are in bear country'.

We liepen nog een halfuurtje door tot we in het midden van de zone een grote 'bear box' tegenkwamen, een grote metalen doos waar je je spullen in kwijt kunt. Dat is beter dan in een natte boom hijsen, dus we zochten een kampeerplekje in de buurt.

Zo gauw de tent stond zijn we in een soort grot gaan koken, ndat we eerst hadden gekeken of er geen beer thuis was natuurlijk. In de klamme vochtige kou smaakte de instantmaaltijd verrukkelijk. Bijna troostend, zo'n warme hap in je maag. Nadat we de voorraden, de kookspullen en het afval naar de berendoos hadden gebracht hebben we de waterflessen gevuld in een riviertje en zijn we de tent ingekropen.

Het regent gestaag en er is een hoop zeiknat. Maar het belangrijkste zat diep weggestopt en is droog. Onze slaapzakken en droge kleren. We liggen nu dus warm en droog te lezen en naar het getik op het tentdak te luisteren. Een hapje en drankje is taboe, want dan krijgen we bezoek van onze harige vrienden. Die kans is sowieso niet denkbeeldig, de instructies van de ranger waren om ze met stenen te bekogelen om ze weg te jagen. Hier zitten trouwens alleen zwarte beren, bij grizzlies flik je zoiets niet. Nou, hopelijk een rustige nacht en hopelijk morgen droog. Het wordt al zwaar genoeg morgen met een klim naar 3500m. 900m stijgen, 500m dalen, en dan bivak bij Holly Lake aan de andere kant van de pas.

Dag 2, 22 sep 2005

6:45, Cascade Canyon (2600m)

We liggen nu 13 uur in de slaapzak en het begint te schemeren. Raar, als ik thuis om 05:00 op de wekker kijk zie ik op tegen het moment dat ik eruit moet, hier kan ik bijna niet wachten tot de zon op komt. Dat komt ook doordat we vannacht bezoek hadden. Ik schrok wakker toen Petra opeens 'Nico!!' riep. Ik deed mijn ogen open en binnen een seconde dacht ik 'Hee, licht... hee, de maan, hee het is dus helder en droog... hee, een silhouet op het tentdoek, een grote kop met twee oortjes, hee een beer....WHAAAAA!!'. De beer schrok nog harder van Petra's kreet dan ik. Hij snoof, klapperde met zijn tanden en rende stampend weg. Ik pakte mijn zaklamp en kreeg met moeite de rits van de bevroren tent open. Ik greep mijn wandelstok en wat stenen, maar toen ik buiten kwam was de beer nergens meer te bekennen. Wel zag ik de heldere sterrenhemel met de afnemende maan die het bevroren gras om me heen deed oplichten. Prachtig, maar wel een beetje koud onder mijn blote voeten.

Het regent dus gelukkig niet meer, maar alles is bevroren en binnen is alles nat van het condens en smeltwater. Ook de rugzakken zijn doorweekt en ik ben blij dat we onze kleren in waterdichte kanozakken hebbben gestopt. Warm en droog is erg belangrijk, en zeldzaam nu. Over 10 minuten komt de zon op, ik denk dat ik me maar eens dik inpak en naar buiten ga.

9:30, Cascade Canyon (2600m)

Heerlijk, prachtig, geweldig. We zitten nog in ons bivak, maar zijn bijna klaar voor vertrek. Het ontbijt en koffie zijn binnen, de spullen ingepakt, en Petra is de waterflessen aan het vullen bij de rivier. Het landschap is precies zoals een berglandschap eruit hoort te zien. Scherpe besneeuwde bergtoppen om ons heen. Wij zitten in een vallei die half begroeid is met dennen en sparren. De kleur in het landschap komt van de felgele struiken en espen. Daartussen het rood van lijsterbessen en bosbessenstruiken. Zojuist ving ik het eerste straaltje zonlicht op, maar inmiddels zijn we weer omgeven door een kille voorbijtrekkende wolk. Er is weinig geluid. De rivier is een constant geruis en daar bovenuit klinken wat eekhoorns, pika's (een soort cavia's) en af en toe een vogel. En we zijn hier helemaal alleen. Helemaal alleen in de wildernis, heerlijk, prachtig, geweldig.

14:00, Lake Solitude (2700m)

Toegejuigd door grote marmotten trokken we verder de Cascade Canyon in. De wolken lager in de vallei probeerden ons nog terug te halen, maar wij wonnen. We zitten nu aan het eind van de vallei bij het meer. Hier start de klim naar de pas. Een meevaller, mijn natte vinger methode van 'feet' door 3 delen klopte niet helemaal. De pas is 10500 feet en ik had dat op 3500m ingeschat. Maar als ik die hoogte in mijn GPS invoer kom ik op precies 3200m uit. Dat scheelt een uur buffelen en die tijd kunnen we hier gebruiken om de spullen te drogen. Het is namelijk zonnig geworden, yahoo! Ik hoor de tent bijna zuchten van genot nu al dat koude natte vocht verdampt.

17:00, Holly Lake (2900m)

Bivak! Na een paar uur zwoegen met een lichte hoofdpijn die langzaam zwaarder werd. Te weinig gedronken, ik leer het ook nooit, of een beetje hoogteziekte. De 450m stijgen vanaf Lake Solitude ging soepel, maar Petra had wat problemen bij de afdaling door los gruis en sneeuw. We waren allebei wel opgelucht toen we de boomgrens weer bereikten en de sneeuw- en rotswereld weer achter ons lieten. We zitten nu moe en duf van de afspirine in het zachte licht om ons heen te staren. Wat een schoonheid!

Dag 3, 23 sep 2005

9:00, Holly Lake (2900m)

Weer een onrustige nacht. Geen beer ditmaal, maar een knetterend onweer dat over de pas kwam. We staan gelukkig 300m lager en wat beschut, maar rustig slapen was er even niet bij. Toen het licht werd regende het en we besloten maar gewoon te wachten tot het droog werd. Een uur later haastten we ons de tent uit voor een spoedontbijt en braken daarna snel op.

Goed gegokt, in het ontbijtkwartier werd de tent zo goed als droog in de wind, en de rest van de spullen waren nog droog. We zitten nu dus bepakt en bezakt in regenkleding naar de dreigende lucht te kijken die op ons af komt. Voordeel is wel dat het minder koud is. Het is zelfs zo warm dat ik slechts 3 lagen aan heb in plaats van 5. Een comfortabele 2 graden boven 0. Dat klinkt allemaal wat deprimerend misschien, maar we hebben er allebei nogal lol in. Het heeft wel wat, zo op de kleine ruimte moeten spelen. Oeps, stoppen met schrijven nu, het begint te hagelen.

15:00, Colter Bay Campground

Het begon te hagelen, te regenen en te onweren. En eigenlijk hield dat niet meer op totdat we de Painbrush Canyon uitkwamen. Een eind onder onze bivak plaats kwamenw e 2 Duitsers tegen die in tegengestelde richting liepen. Ze leken bijna verbaast dat we het onweer van die nacht overleefd hadden, maar ik ben bijna verbaast als zij het onweer van vanmorgen overleven hebben als ze inderdaad de pas overgaan (maar we hebben ze dan ook niet meer teruggezien).

Toen we afdaalden werd het landschap groener, roder en geler. Ik had vannacht gedroomd van een stukje pad door een wit blokkenveld waar we op een grote zwarte beer stuitten die langzaam wegkuierde. Toen we precies zo'n blokkenveld in liepen herinnerde ik me die droom en vertelde het aan Petra. En ik zei 'en dan staat om deze bocht de beer'. We liepen de bocht om en tot mijn verbijstering stond er een groot zwart beest. Geen beer, maar een grote zwarte eland, prachtig! Doorweekt kwamen we uiteindelijk weer bij de audto aan. De nodige regen, maar vooral ook het nodige avontuur en een prachtige wildernis ervaring rijker.