Yellowstone National Park (Bechler Trail) - September 2005 - 4 dagen

Dag 1

7:30, Grant Village

De zon is net op. Het vriest licht, maar het sneeuwt niet zoals eergisteren. We zijn aan het opbreken en vertrekken zo naar de 'Lone Star' trailhead voor onze 4-daagse in het achterland van Yellowstone. We volgen 4 dagen lang de Bechler rivier, grofweg vanaf Old Faithful naar de zuidwesthoek van het park. Ik ben iets meer gespannen dan in de Tetons. Vooral vanwege de grizzlies. De zwarte beren en wolven zijn geen probleem, die zijn banger voor ons dan wij voor hen. Maar de grizzlies zijn toch andere koek. Onze trail is nog open, maar een zijpad is afgesloten vanwege grizzlies, brrr. Maarja, dat we weer een bepaalde dosis angst zullen ervaren weten we. We weten ook dat we het koud gaan krijgen bij het doorwaden van de rivier. En dat we het heet zullen krijgen bij 700m stijgen met volle bepakking. Maar het zal het zonder enige twijfel weer allemaal waard zijn. Dit soort ervaringen zijn namelijk zo groots, en zo uniek.

11:00, Bechler Trail (2350m)

We zijn onderweg. Het is bewolkt en af en toe laat de zon zich even zien. Om ons heen kwetteren de eekhoorns ons toe als we te dicht bij hun favoriete dennenboom komen. Dennenbos, dat beschrijft voorlopig het hele landschap. Een beetje saai. Wat wel leuk is is dat we af en toe thermische veldjes tegenkomen, met pruttelende poeltjes en bronnetjes. Geen toerist te zien hier natuurlijk. De lucht is een beetje dreigend. Verder maar weer...

12:30

Lunchpauze. We hebben er 11 km opzitten, van de naar schatting 17 km. Petra vindt dat we wat te vroeg in het bivak zullen zijn, maar ik vind dat prima. Ik vind het altijd wel lekker om wat tijd in rust en stilte door te brengen, en de natuur een poosje op me in te laten werken. Dit pad is trouwens wel nogal saai. Nog steeds alleen maar dennen, waarvan een groot deel dood en omgevallen. Ook bijna geen geluid, alleen eekhoorns. We zijn 1 bison tegenkomen, verder nog helemaal niks.

16:30, bivak

De tent staat, de rugzakken hangen aan touwen in de berenpaal en wij hebben onze 'keuken' ingericht. Nog steeds hetzelfde nogal saaie dennenbos. Zwaarbewolkt en kil. De sfeer is een beetje mistroostig. Zelfs de woorden 'morgen terug' zijn al gebezigd (door mij). Maar we zetten toch maar door, misschien wordt het morgen leuker. Mijn hoofddoel in Yellowstone zijn de wolven, ik hoop dat we die de komende dagen horen of zien. Petra stelt voor om vroeg te eten en vroeg de tent in te duiken, het wordt koud hier op 8500 voet.

18:30, bivak

De zon is gaan schijnen, het warme eten smaakte goed en we zitten aan de koffie. Ons humeur is stukken beter dus. Nog even genieten van het zachte zonlicht. Over een uur is het donker en de nacht duurt 12 uur nu. Het grootste deel daarvan zullen we licht en onrustig slapend doorbrengen, wakker schrikkend van elk onbekend geluid. Helemaal alleen, in het domein van beren en wolven. Het blijft toch spannend. Het gaat vriezen, maar daar kunnen we tegen. Het is eigenlijk heel simpel uiteindelijk. Als onze kleren en slaapzakken droog blijven dan blijven we leven. Als ze nat worden gaan we dood, heel simpel. Alles is droog nu en vanwege een aantal rivierdoorsteken heb ik mijn slaapzak in een waterdichte zak verpakt. Onze kleren idem. We zijn dus van plan te blijven leven. Wat een beetje verontrustend is is dat mijn jas niet meer waterdicht is. Als het regent word ik dus nat en koud en daar is een grens aan die 'onderkoeling' heet. Zover zal het niet komen, in het ergste geval kan ik mijn slaapzak niet meer uitkomen omdat mijn kleren nat zijn. En daar is uiteindelijk natuurlijk ook een grens aan, bla, bla, bla. Om een een lang verhaal kort te maken. We kennen de risico's en zijn er tegen gewapend met een aardige veiligheidsmarge. De rest is in handen van moeder natuur, en zo hoort het ook.

De zon is bijna onder. Bivak opruimen, spullen in de boom hijsen en klaarmaken voor de nacht.

Dag 2

7:30

Het was een doodstille nacht. Geen briesje, geen burlende elk, geen rondsluipende beesten, doodstil. De zon kom net op, maar in de schaduw vriest het nog 6 graden en er ligt wat rijp. Een paar vogels, waaronder een raaf, laten zich horen. Maar al snel is het weer doodstil. Dit bos is wat spookachtig, alsof er bijna niets leeft. Maar een bivakplek voelt toch altijd een beetje thuis als je er een avond en een nacht hebt doorgebracht. Het is strakblauw en windstil, we gaan dus verder.

De vorst veroorzaakt kleine ongemakken. De waterflessen zijn bevroren en die moest ik eerst boven de brander wat ontdooien. De bijna lege gastank weigert dienst door de kou. Maar gelukkig heb ik nog een volle bij me. De ritsen van de tent dreigen kapot te gaan, ze splijten. De kou zelf is wel goed vol te houden, ook 's nachts in de slaapzakken. Vannacht staan we 700m lager, dus dat zal wel ook wel wat minder koud zijn.

13:00, thermal area

Wow, wat kan het leven toch mooi zijn. We zitten in de zon aan een prachtige rivier temidden van hete bronnen en geisers. Geen waarschuwingsborden en geen mensen hier. We mogen dus zo gevaarlijk doen als we willen. Wat dus betekent dat we allebei een lekker warm bad hebben genomen. Ja, dit is een aanmerkelijk betere dag dan gisteren. Dat begon al toen de zonnestralen ons raakten toen we het bivak verlieten. Het landschap is mooi en wat opener. En het prachtige weer maakt alles goed. De stijf bevroren tent is inmiddels ook weer droog.

Ik vind het altijd er prettig hoe tijdens dit soort trekkings perspectieven en prioriteiten verschuiven. Grote dingen worden onbelangrijk en kleine dingen worden belangrijk. Nieuws hebben we al weken niet gehoord en het dagelijks leven is ver ver weg. Drinkwater, het weer en de wildernis om ons heen is het enige dat telt nu. Het is zelfs van levensbelang. De zaken zijn even teruggebracht tot simpelere, natuurlijkere en misschien zelfs menselijkere proporties. Een goed voorbeeld was de zonsondergang gisteravond. Het gevoel daarbij was heel primair. De zon verdween, dus de duisternis en de kou kwamen, en de beren en wolven gingen op jacht. Als de zon achter de horizon verwijnt zijn we op ons kwetsbaars en ik verlangde naar een vuur, naar het gezelschap van mijn stamgenoten, en vooral naar de terugkeer van de zon. Ik vind het altijd geweldig om dit soort primaire gevoelens te ondergaan en het is op dat soort momenten ook goed te begrijpen waar 'natuurspiritualiteit' vandaan komt.

19:00, campsite 9B4

Pjew, ergens is er iets fout ingeschat. In plaats van 16km werd het 22km. Gelukkig had ik dat om 14:00 in de gaten, maar gezien onze gemiddelde snelheid van 2 mijl per uur zouden we pas om 18:00 op de campiste zijn, zonder rustpauzes. Waarbij we ook nog 2 rivierdoorsteken moesten maken. Eigenlijk wilde ik maar gewoon op een campsite eerder gaan staan, maar Petra wilde graag naar 9B4 omdat die aan het einde van de canyon en het begin van de wetlands ligt. Mijn eis was dat we een uur voor zondondergang (19:15) in het bivak moesten zijn, een veiligheidsmarge die we wel eens hard nodig hebben gehad (zie Assiniboine, Canada 2003). In hoog tempo buffelden we door. De rivierdoorsteken waren de grootste en engste die we ooit hebben gehad, maar het ging goed. Tot een half uur voordat we 9B4 zouden bereiken. Eerst berenpoep op het pad en even later verse berensporen. Aan de nagels konden we zien dat het om een zwarte beer ging, geen grizzly, pjew. We vertraagden onze pas, omdat we in onoverzichtelijk terrein vol bessenstruiken zaten. Superberengebied. Na een minuut of 10 verdwenen de sporen, we waren hem voorbij. En even voor 18:00 stapten we de campsite op. Tent opzetten, water koken voor thee en eten maken. We zijn moe na 22 km, maar lang niet zo moe als morgen wanneer we dezelfde afstand bergopwaarts moeten, ipv bergafwaarts. Dit is namelijk het verste punt, en nemen vanaf hier dezelfde route terug. Mmm, ik moet mijn verslag voor vandaag stoppen, want er is nutella aan het schrijfblokje gekomen, dus moet hij in de berenpaal in in plaats van in de tent.

Dag 3

7:45

Slecht geslapen en ik ben gespannen. Toen we net in de tent lagen klonk er een gebrul niet ver buiten het bivak, misschien een beer. Onze voorgangers hebben vuilnis achtergelaten. Beren en een kamp waar eten te halen is is een levensgevaarlijke combinatie. Ik stond dus alweer buiten met mijn stok en mijn mes, net als vorige week in de Tetons toen we een beer bij de tent hadden. Maar mijn nervositeit betreft eigenlijk niet de beren, maar meer de rivier. De tweede crossing gisteren was moeilijk, het water kwam tot net onder mijn kruis en de stenen waren erg glad. Voor Petra was het nog lastiger. Het meest verontrustende zagen we pas toen we door de rivier waren, namelijk een enorme waterval van zo'n 50m hoog, iets verderop. Als je uitglijdt in het snelstromende water en je komt binnen een paar honderd meter niet aan de kant dan ben je er gewoon geweest. Ik denk dat we voor de terugweg maar aan het touw gaan.

11:30

We zijn er doorheen, pjew, de twee rivierdoorsteken. De ongerustheid bleek niet voor niks. Het water leek wat gestegen en het touw was bij lange na niet lang genoeg. Ik ging eerst, de gespen van de rugzak los, zodat ik niet door de rugzak meegesleurd zou worden als ik zou vallen. Op het diepste punt kwam ik in de problemen. Voor me gladde schuine rots waar ik niet tegenop kon. Terwijl het koude water aan me rukte en ik duizelig begon te worden van het snelstromende schuim probeerde ik een uitweg te vinden. Halve opluchting toen ik de kant bereikte, want Petra moest nog. Ik bond me met een touw aan een boom vast en stapte nu zonder bepakking het water in om Petra te helpen. Maar Petra kwam flink in de problemen buiten mijn bereik. Wankelend en glijdend stond ze tot haar middel in de river en even was ik ervan overtuigd dat zou vallen. Maar ze haalde het en de opluchting is groot. Deze doorsteek was duidelijk een maat te groot voor ons, maar we hadden weinig keus, we moeten terug. Dit was gevaarlijk, gevaarlijker dan de berendreiging.

Ondanks dat we eigenlijk in een hoog tempo door moeten om ons bivak in 9D4 te halen gunnen we ons even een pauze. Om te genieten van de prachtige natuur en heel stiekum ook een beetje van de kick. We hebben al besloten dat we ons niet perse aan de permit gaan houden. We hebben al 48 uur niemand gezien, alle campsites zijn leeg, dus we behouden ons het recht voor om een andere te nemen. De wetten van de wildernis en het gezonde verstand gaan sowieso boven de regels. En zelfs de parkrangers zullen dat bevestigen. Ah, lekker hier.

16:30, campsite 9D4

Jippie, we zijn er. Dankzij een nogal straf ritme van 2 uur lopen, halfuur rust. Het was een beetje zwaar, maar niet loodzwaar. We hebben ruim 20km afgelegd en zijn 700m gestegen. We zitten nu weer op 8500 feet, het zal wel weer vriezen vannacht. Niet te geloven dat we hier pas gisterenochtend zijn vertrokken, het lijkt veel langer. Vanmiddag kwamen we ook voor het eerst in 50 uur een rugzakker tegen. Dat lijkt niet zo lang, maar ik geloof dat ik nog nooit zolang helemaal niemand ben tegengekomen. Bij dat tweetal is het ook gebleven de rest van de dag. Niet slecht voor een park met 3 miljoen bezoekers per jaar.

We staan weer in hetzelfde spookachtige stille dennenbos. Alle dieren zijn naar lager gelegen warmere oorden vertrokken lijkt het. Afgelopen nacht hoorden we ze daar, elk en beer. Toch is deze plek niet vijandig of sinister. We kennen het bivak, hebben er al een nacht doorgebracht en het is daarom ook een beetje thuis. Wat een groot verschil maakt is dat nu de zon nog schijnt en we vorige keer in de kille miezerige regen zaten. (een quote van Petra: "zo'n van Hooff vakantie met hotel en zwembad heeft toch ook wel wat" Morgen de laatste dag. Gek, het maakt niet uit hoe lang een trektocht is, de Laatste Dag is altijd iets om naar uit te kijken. Vooral naar de 'luxe' aan het eind van de Laatste Dag, al is dat nu nogal relatief omdat we buiten de trektochten nu ook gewoon in dezelfde lichtgewicht spullen blijven kamperen. De 'luxe' bestaat voornamelijk uit een grote 'bear canister' (de auto) en de fles fijn en traditionele zak chips die al op me ligt te wachten. Maar nu nog niet, eerst nog eeen etmaal echte wildernis, ook mooi.

Dag 4

8:30

Allemachtig, ik ben zelden zo blij geweest dat de zon opkwam. We waren met zonsondergang tevreden onze tanden aan het poetsen toen Petra opeens riep "een beew!". Ik vroeg "wa? uh wa?" en ze riep weer "een beew!" Toen ik nog steeds vragend keek haalde ze de tandenborstel uit haar mond en riep "een BEER!". Een grote zwarte beer kuierde langs de rand van ons bivak en het zou binnen een kwartier stikdonker zijn, kut! Survival mode on (encore). Terwijl Petra de beer in de gaten hield en we beiden tegen hem riepen pakte ik 'de keuken' in. De eerste prioriteit was om het eten buiten bereik te brengen. Een paar minuten later hingen de rugzakken met al het eten en vuilnis in de boom. We waren de beer inmiddels uit het oog verloren, maar hij kwam bij onze tent vandaan. Tjemig, wat voel je je op dat moment kwetsbaar. In het donker liepen we naar de tent, luid pratend, stokken en stenen in de hand. Ik heb zeer slecht geslapen en heb een paar keer aan het enigszins verrassende impuls toegegeven om naar buiten te gaan en de omgeving te controleren. Het enige licht kwam van een prachtige sterrenhemel en mijn zaklamp waarmee ik 'ogen' zocht.

Om 04:00 was het raak. Gekraak en zware voetstappen die op ons afkwamen. Petra riep me, ik greep mijn mes dat klaar lag en riep de beer aan. Hij begon te rennen, op ons af, werd dit nou het 'worst case scenario?'. We hadden voor de hike de verplichtte bereninstructies gehad van de parkrangers. In principe ga je met grizzlies en zwarte beren op dezelfde manier om, verras ze niet en zorg dat ze geen eten te pakken krijgen. Maar bij een confrontatie vertonen ze soms iets ander gedrag. Grizzlies willen je vooral uitschakelen, zwarte beren kunnen 'predatory' zijn, als ze aanvallen willen ze je opeten. Petra had hem geidentificeerd als zwarte beer, en hij leek ons aan te vallen. De instructie is dan 'uit alle macht terugvechten'. Er was geen tijd meer om uit de tent te kruipen, of om de stenen en scherpe stok te pakken, dus ik ging rechtop zitten met mijn mes in de richting van het aanstormende beest, in afwachting van de klap...

Pjew, daglicht, wat kan zonsopgang toch geweldig zijn. Alles is ingepakt en we vertrekken. Nog een dag door de altijd spannende wildernis, wauw.

12:15

In hoog tempo hebben we 2.5 uur doorgebuffeld. Bergafwaarts, dus we zijn flink opgeschoten en zitten nu op slechts een uur van de auto. We kwamen zojuist een soort zwaar getatoueerde kabouter tegen met een enorme rugzak. Hij zei dat de geyser bijna gaat spuiten, dus we wachtten even af. De kabouter heeft hier al heel wat trektochten gemaakt en zei dat er wel degelijk een wolfpack rondwaard waar wij liepen en dat de 'hondendrollen' op het pad van wolven zijn. Jammer dat we die (nog) niet tegengekomen zijn. Hij vroeg of hij met ons op mocht lopen, want hij had vannacht net zo'n intense ervaring gehad als wij, maar dan met wolven. Er was een groepje wolven om zijn tent gaan cirkelen terwijl hij ze met zijn zaklamp in het oog probeerde te houden en weg te jagen. Net als wij had hij geen oog dichtgedaan. Tjemig.

19:00, Madison Campground

Tegen 14:00 bereikten we de trailhead en de auto, samen met de kabouter. Traditioneel grijpen wij dan gelijk naar de chips en de cola, en de kabouter ging zo snel mogelijk een cheeseburger met patat halen. Gek, die behoefte aan ongezond eten na een paar dagen instant voer, daar heb ik niet echt een verklaring voor. Misschien gewoon een soort 'beschavingsopluchting'.

Evaluatie

De kwaliteit zat hem in de details. Een absoluut hoogtepunt was het badderen in de hotsprings op dag 2. Een ander 'detail' was de rivierdoorsteek, al is dat niet echt een hoogtepunt of dieptepunt te noemen. Het was een van die momenten waarbij we wat over onze grenzen zijn gegaan. Maar wat het meest bij zal blijven is de ontmoeting met de beer gisteravond en vannacht. Achteraf een hoogtepunt, al had ik er vannacht wel wat voor over gehad om uit die situatie te zijn. De natuur had ons even in haar grip, ons lot lag in haar handen, en dat is bijzonder. We waren bang, maar we herkennen het verschil tussen angst en gevaar. Het was 20% risico en 80% angst ofzo. Wat een prettige ontdekking was is dat we koelbloedig blijven. We deden het juiste, rustig het eten opbergen en ons territorium claimen. Ondanks de angst raken we niet in paniek en redden daarmee ons eigen leven en het leven van de beer. Twee weken geleden is in grofweg hetzelfde gebied iemand door een beer gegrepen die niet het juiste deed.

Dit soort ervaringen zijn een beetje moeilijk te beschrijven. Dit jaar ben ik bijna door een olifant vermorzeld in Kenia, sliep ik in een tentje omringt door hyena's en leeuwen. En nu ben ik bijna weggespoeld door een rivier, en 2 confrontaties met beren binnen 2 weken. Is dit leuk? Nee, absoluut niet, ik krijg nog eens een hartaanval. Waarom doe ik het dan? Voor de kick? Nee, helemaal niet. Ik 'doe' het niet, het overkomt me. Omdat ik plekken opzoek waar de natuur nog wild is, omdat ik de wildernis wil kennen, en mijn verbondenheid daarmee wil voelen. Dat gaat gepaard met ongemak en risico, dat is de natuurlijke gang van zaken. Ik ervaar de angst, de vermoeidheid, soms de pijn en ellende, en soms wil ik niets liever dan terug zijn in mijn veilige wereldje. Maar de winst aan ervaring en inzicht is zo groot dat het het ruimschoots waard is.

Maar nu moet ik wel weer even herstellen. Ik ben ook weer niet zo'n held dat dit me allemaal ongemoeid laat. Op dit moment ben ik erg opgelucht en blij dat we weer veilig zijn, en ik geniet van de comfort. Hier op de camping staan ook overal 'bear warnings' en we slapen nog steeds in hetzelfde tentje. Maar dit is een totaal andere situatie, hier lachen we echt om. We zijn omringt door onze soortgenoten, hier zijn wij weer de baas. Maar er komt weer een moment dat ik me opnieuw onderwerp aan moeder natuur, dat vind ik nodig om de zaken in perspectief te blijven zien.