Inca Trail Peru - voorjaar 2002

Als onderdeel van onze reis door Peru, Bolivia en Chili hebben we de 4-daagse ‘klassieke’ incatrail naar Machu Picchu gelopen. (De dagtelling in dit verslag is die van de volledige reis, zie ergens anders op deze website). We hebben deze wandeltocht als bouwsteen bij de SNP geboekt. Het was een groepswandeling van 5 personen plus gids, kok en dragers. De dragers waren voor de gezamelijke spullen (kookspullen, eten, etc) en voor de tenten. We droegen zelf onze persoonlijke spullen, inclusief slaapzakken, slaapmatjes en ons eigen water. Het weer was prima, het landschap voortreffelijk en ondanks dat het pad behoorlijk druk en overbelast is hebben we een hele mooie tocht gehad. Het was elke dollar en zweetdruppel waard...

DAG 15, zondag 12 mei

Onze laatste dag in Cusco. Gisteravond hebben we onze "briefing" voor de Incatrail gehad. Alleen wij tweeën waren aanwezig en een gladjanus met een onbetrouwbare grijns en piepende GSM legde ons uit wat er gaat gebeuren. We worden om 4:00 uur al opgehaald en beginnen bij km 82 in plaats van km 88. Dit in verband met wegwerkzaamheden. We moeten zelf voor twee dagen drinkwater meenemen en voor daarna zuiveringstabletten, omdat we op dag 3 uit de rivier moeten drinken, tjemig. Dit bevalt me niet zo en ik zei dat ook. Gladjanus zei dat je sowieso niet zoveel moet drinken tijdens het lopen, omdat je dan steken in je zij krijgt en dat je daarom makkelijk voor twee dagen water mee kan nemen, allemachtig wat een malloot. Typisch een geval van toch maar even zelf nadenken en dan toch maar wat extra kilo’s omhoog sjouwen, naja. Bij het bivak voor de eerste dag staat in mijn "Inca Trail Guide" dat die plek sterk wordt afgeraden vanwege diefstal. Een uur verderop ligt een veel mooiere en veiliger plek. M’n oog valt op het visitekaartje van de dokter en ik herinner me weer hoe hij hoofdschuddend zei dat de Incatrail een groot gezondheidsrisico is en ook mijn trailguide heeft het over de onvermijdelijke "Inca trail quickstep",diarree. Al met al heb ik niet overdonderend veel vertrouwen in een goede hike, dus ik neem maar wat extra hardkeks (die kan ik tenminste verdragen bij diaree), mijn ondertussen niet onaanzienlijke diaree medikit en 3 liter drinkwater per persoon mee. We moeten ook onze eigen slaapzakken en matjes dragen en in totaal worden de rugzakken dus zwaarder dan ik dacht, een kilo of 10 denk ik, misschien iets meer. Vooral de tweede dag wordt zwaar, 1200 meter stijgen van 3000 meter naar 4200 meter, dat wordt naar adem happen dus. Er was wel een meevaller. Ik kreeg gisteren de treintickets van Cusco naar Puno overhandigd, dus die schakel is weer wat steviger. We kregen ook de treintickets van Machu Pichu naar Cusco alvast. Vandaag moeten we even goed plannen. Als we namelijk donderdagavond laat terugkomen moeten we alles weer in de rugzakken zien te krijgen voor ons vertrek naar Puno de volgende ochtend. Gelukkig mogen we de spullen tot die tijd op de kamer laten liggen, want het wordt al hectisch en haastig genoeg donderdag. Maarja, om het allemaal wat te relativeren, er is nog geen enkele trektocht geweest waar ik me niet vooraf enigszins ongerust over heb gemaakt.

12:00 Cusco

‘El condor pasa’ galmt weer door de straat. Indianen met panfluiten en trommels proberen een man met een megafoon te overstemmen. We hebben de hele ochtend doorgebracht bij Saqsayhuaman. Beneden op het Plaza de Armas was een of ander feest aan de gang dat nu afgelopen is (het is moederdag vandaag). Er is een verschrikkelijke loomheid over me gekomen, ik wil alleen nog maar zitten snoepen, gaaap. Tijd voor een grote hamburger bij Mama Africa, daar heb ik al heel lang zin in. Weer even een westers luchtje scheppen.

19:00

Terwijl de enorme hamburger met vette patat bij mij een onaangenaam opgeblazen gevoel veroorzaakte, ging Petra spontaan letterlijk over haar nek van de lauwe lasagne. Geen Mama Africa voedsel voor ons meer en het diner is weer de inmiddels traditioneel geworden brood met banaan of tomaat.

De voorbereidingen voor de Inca Trail zijn nu echt begonnen en net als voor Manu hebben we de bagage gescheiden in wat wel en niet meegaat. De rugzakken zijn ingepakt en deprimerend zwaar, onder andere van de 3 liter water en de kilo extra voedsel, verder de slaapzakken, matjes, warme kleren en regenkleding en alle kleinigheden die je tijdens zo’n tocht nodig hebt. Morgen wordt niet zo zwaar, 4 uur lopen en 300 meter stijgen. Het zwaarste is misschien wel dat we om 3:30 uur moeten opstaan. Dat inpakken van de rugzakken werkt bij mij altijd wat ontspannend. Het geeft het gevoel dat je spullen in orde zijn en dat de boel onder controle is. Toch bespeur ik nog wel wat lichte spanning voor de komende dagen. De afgelopen dagen waren een rustige opbouw voor de komende tijd, alsof je in een achtbaan zit die langzaam naar boven wordt gehesen. We zijn nu boven en morgen storten we naar beneden door een serie spins en loopings en we komen pas tot stilstand in La Paz over een week. Vanaf morgen zijn we weer overgeleverd aan planningen en tijdschema’s. M’n eigen planning trouwens, dus ik moet niet te hard zeiken natuurlijk. Maar het verschil met hoe we dat normaal doen is dat deze planning keihard en bijna onveranderbaar is, omdat we tickets, vouchers en afspraken hebben. Gek, ik heb van verschillende kanten te horen gekregen dat je op deze manier niet kan reizen in Zuid-Amerika en ik hou er ook nog steeds rekening mee dat er iets gigantisch misloopt. Op zich zou dat geen ramp zijn, omdat we tijd zat hebben om uiteindelijk Santiago te bereiken. Maar toch heb ik het op deze manier gedaan en zo een ingecalculeerd risico genomen. Tot m’n eigen verbazing loopt alles helemaal op rolletjes. Elk vliegtuig, elke bus, boot, taxi, afspraak, alles gaat gewoon helemaal goed tot zover. Het zou best kicken zijn als deze overmoedige manier van doen gewoon helemaal zou werken. Het wordt sowieso een goed leermoment, of het nou lukt of niet. En reken maar dat ik de zwartkijkers er tot in de eeuwigheid mee om de oren zal slaan. Maarja, op dit moment is er nog de kans dat de zwartkijkers mij met m’n eigenzinnigheid om de oren zullen slaan. Maar zelfs dan heb ik het nog geprobeerd, amen.

DAG 16, maandag 13 mei, Inca Trail 1

Midden in de nacht, om 3:30 uur ging de wekker en een uur later waren we in een busje onderweg naar het begin van de Inca Trail. De zon was al lang op toen we bij Ollantaytambo de verharde weg verlieten voor het laatste onverharde stuk naar km 82. Km 82 is een kilometerpaal langs de spoorlijn van Cusco naar Machu Picchu. We waren niet de enigen, lang niet de enigen. Een stuk of 50 wandelaars en ongeveer hetzelfde aantal dragers waren net als wij klaar om te vertrekken. En nadat we onze tickets hadden laten stempelen waren we eindelijk begonnen aan de Inca Trail. Het eerste stuk ging langs de onstuimige Urabamba rivier met aan de andere kant af en toe de toeterende trein naar Machu Picchu. Hoge besneeuwde pieken achter ons en kale bergen voor ons. Het pad is goed te lopen en is omzoomd met agave’s, boemen en eucaliptus bomen. Af en toe een boerderijtje met wat vee en helaas vieze bedelende kindertjes. Het is druk op het pad, om de paar minuten komen er wat dragers volgeladen met spullen langs. Onze groep bestaat uit vijf wandelaars. Een Oostenrijks echtpaar (Manfred en Christina), een Amerikaan (Scott) en wij (Petra en Nico). De Oostenrijkers hebben een extra drager gehuurd en de Amerikaan heeft gewoon bijna niets bij zich. Ondanks dat dit het makkelijke dagje moet zijn, loop ik best te zweten. Maar het loopt lekker, ook omdat we nog onder de 3000 meter zitten en de afgelopen dagen op 3500 hebben doorgebracht.

12:00

Langzaam trekken we de schitterende vallei van de Rio Cusichaca in. Tussen de indrukwekkende scherpe pieken liggen kleurige akkertjes en boerderijtjes met rieten daken. Het is hier prachtig groen met hier en daar tekenen van de herfst. Volle appelbomen en pasgeoogste mais. De mais ligt in kleurige stapels te drogen. Meestal op het dak van een schuurtje, zodat de rondscharrelende kippen en varkens er niet bij kunnen. Het is warm en zonnig, maar toch dansen er donkere wolken rond de grillige rotspieken.. Eigenlijk lijkt het pad hier erg veel op een van de Franse GR’s in de nazomer. Krekels, veel groen, bloemen, brem en een leuk riviertje. Het enige wat niet klopt zijn de bedelende kindertjes en al die kleine indianen die met bagage voorbij komen rennen op kapotte sportschoenen of slippers. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik gewoon mijn eigen rugzak draag. Ik vind het toch niet zo’n lekker idee om tijdens een wandeltocht in de bergen mijn spullen af te geven. En vandaag is het ook nog helemaal niet zwaar. Leuk.

We zijn nu voor de lunch gestopt op een idyllisch veldje aan de snelstromende rivier. Er komen heerlijke geuren aandrijven bij de brander van de dragers vandaan. Best comfortabel zo’n klein groepje, 5 peruanen voor 5 westerlingen

14:30

Huh? We zijn er al. Opeens was er dit prachtige plekje langs de rivier met een paar tentjes, ons bivak. We zijn dus niet doorgelopen tot Huayllabamba, maar we zijn een kilometer eerder gestopt. Ik had liever tot de camping voorbij het dorp gelopen, anderhalf uur verderop, maar ik ben allang blij dat we niet in het dorp zelf staan, zoals het plan eigenlijk was. Dat wordt namelijk sterk afgeraden vanwege diefstal. Een grasveldje, de snelstromende river vlakbij, een aangenaam temperatuurtje en de hele middag voor ons zelf om gewoon naar het prachtige landschap te staren. Tot nu toe bevalt de Incatrail me uitstekend. Oh, ik hoop zo dat ik niet ziek wordt deze keer. Paranoia-knop aan en even handen gaan wassen.

16:00

Het is gaan regenen en iedereen is de tenten ingevlucht. Mooi dat we droog binnen zijn. Manfred, de Oostenrijker, baalt verschrikkelijk. Hij haat kamperen, zijn vrouw heeft er iets minder moeite mee geloof ik. Scott is onder zeil, die was na een uur lopen al behoorlijk moe. Dit is zijn eerste trekking en hij is het met me eens dat dit dan niet de allerhandigste trekking is om mee te beginnen. Ik denk dat hij hartstikke dood gaat morgen, arme Scott. Op dit moment zijn wij er dus het beste aan toe, wat een verademing om lekker te wandelen en te kamperen in een aangenaam landschap en aangenaam klimaat na die verschrikkelijke diarreeweek in de tropen. Maar ik blijf nog wel even paranoïde en het bevalt me niet zo dat de kok zojuist een pan water uit de rivier haalde terwijl er een kilometer stroomopwaarts een dorp ligt. Wij hebben voor 10 soles 3 liter mineraalwater extra gekocht. Ik ga 3 kilo water de pas van de dode vrouw opslepen en ik heb op dag 3 dus lekker een fles vol mineraalwater in plaats van gechloreerd rivierwater, hah! Ah, de thee is klaar, een lekker sterk bakkie uit de Rio Cusichaca.

DAG 17, dinsdag 14 mei, Inca Trail 2

7:00

Geslapen als een roos. Ik werd even misselijk wakker en vreesde het ergste, maar ik viel snel weer in slaap en werd pas om 6:00 uur weer kiplekker wakker omdat een indiaan een beker cocathee naar binnen schoof. Het is bewolkt en lekker fris. Het idyllische plekje is als je wat beter kijkt toch wel een groot gezondheidsrisico. Overal ligt stront en er zijn veel gaten waar een latrinetent heeft gestaan. Maar de maaltijd van gisteren hebben we overleefd. Vandaag is het belangrijk dat we ons vocht en energie vasthouden, want dit is een killerdag, de pas van de dode vrouw wacht. Ik probeer zoveel mogelijk te drinken en te eten.

De dragers staren ons aan, ze hebben vannacht buiten geslapen en kijken hoe wij in ons Odlo thermo-ondergoed uit onze donzen nomad slaapzakken kruipen en snel onze north face en patagonia truien en broeken aantrekken. Onze dollars hangen veilig op ons lijf, zodat de jongens in hun kapotte kleren niet onder hun dunne dekens vandaan kruipen om ons te bestelen. Ik schaam me er gewoon voor om zo'n rijke westerling te zijn godverdomme!. Ik heb een van hun mijn reddingsdeken gegeven.

9:30, 3265 meter

Het gaat lekker, bijna 400 m gestegen en nog iets minder dan 1000 m. te gaan. Op deze hoogte hebben we nog helemaal geen moeite, want we zitten nog onder Cusco hoogte. Het landschap is erg mooi. Felgekleurde bloemen, varens, mos, klaterende beekjes, kolibries en steile groene bergen. De pas van de dode vrouw torent boven ons. Er zal nog heel wat zweet vergoten worden voor we daar zijn. Scott heeft problemen, last van zijn maag. Hij lijdt in stilte en zal nog heel wat meer moeten lijden voor we er zijn, arme Scott.

11:30, 3600 meter

Tjemig, dit is buffelen zeg. Vanaf 3500 meter kreeg ik last van de ijle lucht en het tempo vertraagde tot stapvoets. Cocablaadjes kauwend sleepten we ons omhoog tot we dit kampje troffen. De dragers hebben de lunchtent opgezet en brood en cocathee klaargezet. We zijn pas net over de helft, nog 600 meter omhoog. Dat wordt zwaar. Toch heb ik dit soort zwaar veel liever dan diarree in de tropen. Scott hebben we nog niet gezien, de arme Amerikaan is nog aan het afzien.

14:00 , 4200 meter

tjemig…hijg…hijg…hijg…

15:00 uur

Allemachtig, het laatste uur tot de pas was echt afzien. Centimeter voor centimeter schuifelden we omhoog. Ook de dragers bewogen zich nu stapvoets op het steile pad. Af en toe striemde de hagel op ons neer een eenmaal stak een kudde lama’s vlak voor onze voeten het pad over, lichtvoetig omhoog huppelend, pfff. Dit is precies zoals ik me de Andes had voorgesteld, prachtig. Tot aan de pas voelde ik me erg sterk, ondanks het constante ademgebrek. Maar eenmaal boven begon ik hoofdpijn te krijgen. De enige remedie is weer afdalen en dat zijn we dus maar snel gaan doen. Ik zie ondertussen ons kamp al liggen op 3600m, tussen de wolkenflarden door die onder me door drijven.

16:30, Pocamayo Camp, 3600m

Zoals het guidebook zei is dit kamp schitterend gelegen, maar overvol. Het lijkt een kruising tussen de noord-Franse campings tijdens de eclips van 1999 en het Everest basecamp. Onze 6 tenten staan dicht opeen gepakt tussen de kampementen van andere organisaties. Wij zijn klein, en volgens mij ook lowbudget ondanks dat we $250 per persoon hebben betaald. Het is merkwaardig dat er voor ons geen dragers zijn voor onze spullen terwijl onze 3 groepsgenoten dat wel hebben. Net als dat het een beetje vreemds is dat wij zelf slaapmatjes moeten meenemen en dragen en onze groepsgenoten niet. Een extra drager zou $100 per dag meer kosten. Naja, ik vind het niet zo erg, ik heb nou wel mooi mijn eigen rugzak over de pas van de dode vrouw gedragen. Het is lawaaierig, vooral de Amerikanen praten veel en hard, maar ook onze Oostenrijkse buurvrouw kan er wat van. Op de trail was het best rustig. Na de lunch en de kampen zag je veel mensen, maar er waren ook hele stukken waar je niemand zag. Het landschap is geweldig. Heel afwisselende begroeiing en over die ruige bergen om ons heen. Het liep ook best lekker vrij vandaag. Luis, de gids, is bij Scott gebleven en die hebben we niet meer teruggezien na de lunch. En de dragers waren ons al vroeg voorbij gerend. Geen gids bevalt me prima, in m’n eigen tempo, af en toe het guidebook raadplegend. Alleen nog steeds gek dat iemand anders m’n tent voor me opzet en me heel onderdanig een kop soep komt brengen. Tja, het is niet anders. Het was een mooie dag, een zware dag, maar erg mooi.

18:00

De zon is onder en het wordt koud hier op 3600m. Het begint te schemeren en Scott en Luis zijn nog steeds niet aangekomen. Via de radio wordt Luis opgeroepen, ze leven in ieder geval nog. Ik heb me even teruggetrokken uit de drukte en lig vanuit de tent naar het laatste licht op de besneeuwde toppen te kijken. Ik heb koppijn, waarschijnlijk een combinatie van de inspanning en de hoogte. Petra loopt de hele dag gigantisch te kicken. De incatrail was haar droom en ze vind het nog leuker dan ze verwacht had. Ze loopt de hele dag naar bloemen en kolibries te wijzen. Ik ben blij voor haar en ik vind het ook een stuk leuker dan ik verwacht had.

DAG 18, incatrail 3

Heerlijk geslapen. Het was lekker fris en ik werd wakker zonder hoofdpijn of spierpijn. Vandaag wordt het weer een lange dag, maar het is meer de afstand dan de hoogte ditmaal.

9:00, Second Pass, 3940m

Een prachtig uitzicht op de besneeuwde bergen aan de andere kant van de pas. Maar wat is het hier druk. Bijna allemaal luidruchtige Amerikanen die het ‘fucking great’ en ‘fucking hard’ vinden. Net als op alle andere vlakke stukjes ruikt het hier naar stront. Ik heb even een beetje last van mensen-claustrofobie, te veel, te dichtbij, te luidruchtig. Ik wil eruit! Petra heeft er niet zo last van, die krijgt meer de kriebels als er gesocialiseerd moet worden op een moment dat het haar even niet past.

13:00 Third Pass (3600m)

Wauw, wat een prachtig stuk. Vanaf Sayac Marca liepen we anderhalf uur helemaal alleen over het mooiste stuk van de trail. Hoog over de bergen door een schitterend stuk nevelwoud. Na een paar minuten was ik de lawaaierige Amerikanen alweer vergeten en m’n humeur schoot omhoog. Wel een dozijn verschillende soorten mos in allerlei kleuren. Tolkien-achtige sprookjesbossen met baardmossen die in lange slierten naar beneden hangen. Dit was landschappelijk zeker het mooiste stuk van de trail.

We hebben nu lunch boven op de pas met een schitterend uitzicht op de valleien beneden ons. Het enige minpuntje is de constant babbelende Oostenrijkse. Met harde stem blijft ze praten en praten en praten en praten, zucht. Ik probeer haar te negeren en m’n eigen gedachten te horen.

16:30 Huanya Huina, 2700 m.

Dit is het overnachtingsbrandpunt van de Inca Trail. Hier komen alle groepen samen. Dit is ook de plek waar een fles water 10 soles kost, 3.5 Euro. Deze plek is berucht vanwege de overweldigende drukte en viezigheid, maar onze tentjes staan op een terras aan de rand van de camping en we zien geen anderen. Alleen de mooi verlichte bergen met wolken en gletsjers, een goede plek. We kwamen zelfs Jeroen en Sasja uit Manu nog tegen, die zijn een korte variant aan het lopen en slapen in het hotel. Ik benijd ze niet, zij ons wel een beetje geloof ik.

De afdaling vanaf third pass was loodzwaar. 1000 meter naar beneden en voornamelijk Incatrappen, verschrikkelijk. Ik heb bij wijze van experiment dezelfde techniek gebruikt als de dragers en ben gewoon naar beneden gerend. Ik was dan ook al drie kwartier eerder beneden dan Petra, maar van het landschap heb ik niets gezien en volgens mij was het levensgevaarlijk.

DAG 19, donderdag 16 mei, Inca Trail 4

6:30, Sungate

Op 21 juni schijnt hier een zonnestraal doorheen en raakt precies de zonnetempel van Machu Picchu, een paar kilometer verderop. Maar nu is het 16 mei en komt de zon gewoon op en als op elke andere plaats. Toch vertrokken alle groepen om 5:00 uur in het stikdonker bij het licht van zaklampen voor een belachelijke race om als eerste hier te zijn. Wij liepen in eerste instantie helemaal vooraan, maar het tempo lag zo hoog dat we ons lieten terugvallen. Er waren zelfs mafkezen die rennend in het donker over het smalle pad langs diepe afgronden, de hele groep probeerden in te halen, wat een idioten. En nu zit iedereen hier te wachten tot de zonnestralen Machu Picchu raken en volgens mij duurt dat nog wel even. En net als overal stinkt het hier naar stront en oude pis. Het mysterieuze indrukwekkende gevoel ontbreekt een beetje, ik wil hier weg.

9:30, Machu Picchu

We zijn wat verder het pad afgelopen en zijn op een rustig plekje gaan zitten kijken hoe de zonnestralen op Machu Picchu vielen. Best wel erg mooi en even konden we in alle rust een glimp opvangen van de oude grandeur. De hoge vreemdgevormde bergen, de Urubamba rivier ver onder ons en de oude Inca stad. Nadat we onze rugzakken in bewaring hadden gegeven zijn we Machu Picchu ingegaan. Een bewaker probeerde m’n wandelstok in beslag te nemen, maar ik rukte me succesvol los, deed net of ik het niet begreep en liep snel door. Luis gaf ons een rondleiding door Machu Picchu. Zijn steroptreden relatief gezien, want verder hebben we hem nauwelijks gezien deze trip. Kwalitatief was de organisatie niet zo heel best. Slecht materiaal, matige gids, maar eigenlijk boeit me dat niets. Behalve de tent hadden we onze eigen spullen en we hebben prima onze weg gevonden op de trail en het heel goed naar onze zin gehad. Eigenlijk was ik best blij dat de gids meestal pleitte was. Hij was trouwens niet echt pleitte, maar bleef constant bij Scott, die een paar keer doodgegaan is in de afgelopen dagen. We hebben vanmorgen toch de mannen nog fooien gegeven, 50 soles voor de 6 dragers, 10 soles voor de kok en zojuist nog 5 dollar voor de gids, Luis. We hebben afscheid genomen van iedereen en zijn weer lekker op ons zelf. Nog een paar uurtjes bij Petra’s hoofddoel van deze reis en dan met de trein terug naar Cusco. Al met al vond ik de Inca Trail een geweldige ervaring, heel mooi.